Hver verður stefnan – framsókn eða afturför ?

Frá mannlegu, þjóðlegu og siðferðilegu sjónarmiði verður fróðlegt að fylgjast með því hvernig Framsóknarmenn hyggjast leysa úr þeirri forustukreppu sem ríkt hefur í flokknum undanfarna mánuði. Líklegt er að málin væru núna í mun betra fari fyrir flokkinn hefði verið tekið strax á þeim í vor og Sigmundur Davíð þá einnig vikið sem formaður. En það virðist sem margt leiðandi Framsóknarfólk hafi haldið eða vonað að það sem gerðist myndi gleymast eða ganga yfir á skömmum tíma. Svo yrði hægt að halda áfram eins og ekkert hefði í skorist !

 

En svo einfalt var dæmið hinsvegar ekki. Það tekur yfirleitt sinn tíma að vinna upp traust, en menn geta tapað því mjög snögglega ef þeir verða - til dæmis - berir að ósamkvæmni við yfirlýsta stefnu sína. Og að vinna upp tapað traust er meira en að segja það !

Vegna þess að það sem þurfti að gera var ekki framkvæmt nema að hálfu leyti í vor, fékk meinsemdin sem upp kom - trúnaðarbresturinn, að vaxa og breiða úr sér innan flokksins og valda meiri skaða en ella hefði orðið. Þannig fer löngum þegar djörfung og festa er ekki til staðar og varnarviðbrögð taka mið af röngum stöðuskilningi mála.

 

Sigmundur Davíð hefur - að því er virðist - talað um að hann hafi álitið sig hafa búið svo um hnútana við Sigurð Inga, að hann yrði nokkurskonar felu forsætisráðherra þó að hann neyddist til að segja af sér. Því er helst svo að skilja að Sigurður Ingi hafi átt að verða einskonar strengjabrúða í höndum hans og slík staða er auðvitað engum manni bjóðandi. Hefði Sigurður Ingi gengið inn í slíkt hlutverk, hefði hann fljótlega lent í mjög óþægilegri klemmu og sennilega glatað við þær aðstæður persónubundnu vægi sínu sem marktækur stjórnmálamaður. Að vera leppur er alltaf ógeðfellt !

 

Það virðist sýna ákveðinn skilningsskort hjá Sigmundi Davíð að ætlast til þess að varaformaður flokksins, í stöðu forsætisráðherra, þjóni honum í stað þess að láta skyldurnar við flokkinn verða í fyrirrúmi !

Stundum er talað um aftursætis ökumenn, menn sem vilja ráða ferðinni þó aðrir keyri. Víst er að slíkt þjónar ekki góðri umferðarmenningu, hvorki á vegum úti eða í pólitík. Sá ber ábyrgðina sem við stýrið er og þannig er best að staðan sé !

 

Það má lesa ljóst af ferli mála að Sigurður Ingi hefur áreiðanlega ætlað sér að standa með Sigmundi Davíð í þessum hremmingum sem hann kallaði yfir sig, en að því hlaut að koma að hann yrði að velja á milli stefnu þeirrar sem snýst um Sigmund Davíð og stefnu þeirrar sem snýst um málefni Framsóknarflokksins. Þar er nefnilega ekki um sömu stefnuna að ræða, enda hefur það verið að koma æ betur í ljós á undanförnum vikum.

 

Pólitískt líf Sigmundar Davíðs er alls ekki pólitískt líf Framsóknarflokksins og trúnaðarbrestur Sigmundar Davíðs er ekki og þarf ekki að vera trúnaðarbrestur Framsóknarflokksins. Þar gildir engin samsvörun nema flokkurinn ætli og ákveði að taka ábyrgð á meintum afglöpum Sigmundar - og geri hann það - geta nú vandræðin farið að vefja heldur betur upp á sig !

 

Sú var tíðin að einn rismesti leiðtogi Framsóknarmanna hafði færst svo mikið til hægri undir lok ferils síns, að flokkurinn átti í vök að verjast með stefnu sína. Þá var tekið þannig á málum að rjúfa þar á milli, flokkurinn elti ekki Hriflugoðann upp í fangið á íhaldinu heldur stóð með stefnu sinni !

 

Ef Sigurður Ingi hefði ekki að lokum svarað kalli fjölmargra flokksmanna til mótframboðs gegn Sigmundi, er mjög líklegt að hin víðtæka óánægja innan flokksins hefði leitt til alvöru framboðs af hálfu einhvers annars. Því er höfuðspurningin við þessar aðstæður, hver er líklegastur til að sameina flokkinn og stilla öldurnar ?

 

Sigurður Ingi lítur trúlega fyrst og fremst á sig sem þjónustumann flokks síns, og hann hefur nú sýnilega sannfærst um það, að hagsmunir flokksins liggi í því að Sigmundur Davíð víki úr formannsstólnum. Þannig verði ágreiningsefnin helst hreinsuð út og skapaður sá friður innan flokksins sem þarf að vera til staðar fyrir málefnalega sókn í komandi kosningum !

 

Maður sem er ekki lengur - að mati margra flokksmanna - heppilegur formaður fyrir flokkinn, er skiljanlega ekki einingarskapandi leiðtogi fyrir kosningar !

 

Sigmundur Davíð fékk sitt tækifæri og hefur að margra áliti farið illa með það. Nú er það spurningin hvort Sigurður Ingi fær sitt tækifæri - tækifæri til að leiða flokkinn. Hann er sagður vera maður mun nær grasrótinni - hinu almenna flokksfólki, en Sigmundur, og góðar heimildir eru fyrir því að hann hlusti betur á aðra !

 

Það verður sem fyrr segir fróðlegt að sjá hvernig Framsóknarmenn koma til með að vinna úr þessari erfiðu stöðu og þjóðlega séð skiptir það auðvitað alla landsmenn máli hvernig til tekst.

 

Engum þjóðhollum Íslendingi getur verið sama um það hverjir eru pólitískir leiðtogar í landinu og hvernig þeir séu. Völd þeirra eru það mikil að það er þjóðhagslegt höfuðatriði að þeir séu menn sem geta gengið fram til góðs.

 

Sérhver stjórnmálaflokkur sem sýnir vilja til þess að halda skildi sínum hreinum, er samfélaginu heilbrigð stoð, en flokkur sem ræður ekki við eigin óværu, sama hvaða flokkur það er, bætir hvorki sjálfan sig né samfélagið !

Megi Framsókn bera gæfu til að ráða málum sínum til framsóknar en ekki afturfarar !