Landsfundarbragur

 

Framsókn stórum fundi á

fýsti mál að leysa.

Í þeim flokki vakin vá

virtist orðin hneisa.

 

Upp á himin hlóðust ský,

heill fannst ekki nokkur.

Hlaut að ganga hreinsun í

hundrað ára flokkur.

 

Flest í mála flækju sat,

forustan í vanda,

höggvið ekki á hnútinn gat,

hann var öllu að granda.

 

Fremstu menn því hímdu í höm,

horfðu niðr´ á tærnar.

Berlegt var að brotalöm

bætti á sakir ærnar.

 

Spruttu þar fram spurningar,

spennu þurfti að eyða.

“Hvert skal stefna” - hvíslað var,

“hver skal flokkinn leiða ?”

 

Skoða þurfti ei málin meir,

mun í einum flokki,

ekki hægt að hausar tveir

hangi á sama skrokki.

 

Milli Sigga og Simma þar

sýndist rétt að kjósa.

Svo að full til frambúðar

fengist staðan ljósa.

 

Félagslegt var flokksins þor,

fann það hver ein sála.

Lýðræðis um leiðarspor

leidd var ganga mála.

 

Formannskjörið færði skil,

fannst þar vilji manna.

Sigga gekk hún greitt í vil,

greindist staðan sanna.

 

Sviptur von um sigurstað

Simmi féll í valinn.

Illa svekktur eftir það

yfirgaf hann salinn.

 

Var á honum kuldakast,

kæla þurfti hann blóðið,

meðan honum fylgdi fast

fréttamannastóðið.

 

Enn er móður mönnum í,

mörgu þeytt um gættir.

Enn á himni eru ský,

engar skýrar sættir.

 

Spurning stór er send um svið,

segir margt um hagi.

Skyldi friður skapast við

skil af þessu tagi ?