Ég man það fólk -

 

 

Ég man það fólk sem íslenskt var í anda

þó oft það hefði liðið sára nauð.

Með sinni þjóð það vildi í veröld standa

og vera þar sem skyldan helst því bauð.

Ég mætti því á leiðum lífs og anna

og löngum fannst mér bjart á dögum þeim.

Það fólk var mitt – ég fann þar hugsun sanna

sem fyllti mig af trú á betri heim.

 

Ég man það fólk sem Davíðs kvæði kunni

og kaus að leggja þau við hjartastað.

Í dagsins önn það mælti þau af munni

og mér finnst sem ég ennþá heyri það.

Það elskaði þau kvæði af öllu hjarta

og af þeim sjóði fengið gat ei nóg.

Það sá í djúpi sálar geisla bjarta

er sindruðu um lífsins Fagraskóg.

 

Ég man það fólk og mun því aldrei gleyma

því minninganna sýn til þess er góð.

Það vissi hvar það átti að eiga heima

og ól þá tryggð sem frægði land og þjóð.

Það hafði í engu glatað gefnum rótum

en gekk sinn veg með sálar aukið pund.

Það var svo fjarri fölskum tíðarhótum,

það fólk var mitt og er það hverja stund.

 

Rúnar Kristjánsson