Hrunræn hrollvekja, norræn velferð og fjarræn frjálshyggja !!!

„Aðstandendur einkahítar

engum plágum varna.

Sjást ei fylgja sagnir nýtar

Sigmundi og Bjarna !"

Eftir að fyrrverandi ríkisstjórn fór frá, hafa margir ósjálfstæðir sjálfstæðis-menn haft það í miklum flimtingum að ekki hafi nú „ norræna velferðarstjórnin" gefist vel ! Reyndar var það ekki neitt nýtt í efni því allt frá því að sú stjórn tók við, voru slíkir aðilar náttúrulega fastir í þeim gír að rakka hana niður á allan hátt. Það átti líklega að vera einhverskonar öfugsnúin varnarpólitík af þeirra hálfu til að draga athyglina frá því sem áður hafði gerst, sem var að þeirra eigin menn höfðu splundrað hér allri velferð og leitt þjóðina í efnahagslegum skollaleik fram á ystu brún hengiflugs !

Hin hrunræna hrollvekjustjórn var alfarið þeirra óburður og Íslands ógæfa. Þó að sjálfstæðis-flokkurinn skipti um hækju 1995 og aftur 2007 var sama stjórnvaldið í raun og veru við lýði frá 1991 til 2009, - hátt í tvo áratugi, þann tíma sem sennilega verður síðar skilgreindur í þjóðarsögunni sem „hið glórulausa Davíðsdýrkunartímabil !"

Margt stjórnmálaaflið með allsherjarvöld hefur nú getað sannað gildi sitt á skemmri tíma en 17-18 árum, en tímanum var greinilega varið í annað en uppbyggingu varðandi velferð lands og þjóðar. Hann var sýnilega notaður mest til efnahagslegrar rányrkju gagnvart landi og þjóð eins og afleiðingar sukksins sýndu best í leikslok ! Þessvegna hlaut þessi langi valdatími að enda með hruni !

Hrunrænu hrollvekjustjórninni var eðlilega varpað skjótlega út úr stjórnarráðinu að kröfu ofsareiðrar þjóðar og yfirgúrú efnahagsmálanna, seðlabankastjórinn almáttugi, varð sömuleiðis að víkja. Flestir sáu á útmánuðum 2009 að öllu sem íslensk þjóð hafði byggt upp með dugnaði og ráðdeild tveggja kynslóða hafði verið stefnt í algjöran voða. Aðeins hörðustu frjálshyggjumenn og andlegir þankaþrælar Valhallarvaldsins neituðu að horfast í augu við staðreyndir og vældu þess í stað með aumingjalegum hætti um alþjóðlega kreppu og aðfengin vandamál erlendis frá. Þar sást glöggt hvernig algjör skortur á þjóðhollustu getur svipt suma öllu manngildi !

Við völdum tók ríkisstjórn sem var með allt önnur stefnuviðmið en hrunstjórnin, en ekki var ríkisbúið glæsilegt eftir rányrkjuna - allt í klúðri og kaldakoli ! Væntingar fólks voru þó miklar en líklega aldrei grundvöllur til að mæta þeim sómasamlega þó vilji væri kannski fyrir hendi. En það er alveg ljóst að við ramman reip var að draga frá upphafi með þjóðarbúskapinn og margt þvældist fyrir í kerfinu. Ekki er ólíklegt að margur kerfisbúrinn hafi þjónað meira undir aðra húsbændur en þá sem sestir voru í stólana !

Mörg mistök voru líka gerð af ríkisstjórninni sem reyndust áhrifarík til óvinsælda og að lokum fjaraði  mikið til undan henni, þar sem fólk fór að trúa því, altekið af óþolinmæði og meðfylgjandi vonsku vonbrigða,  að best væri að kalla arftaka Hrunverjanna aftur til valda. Þeir voru líka ósparir að lofa bót og betrun og sögðust stefna fast að því að bæta fólki upp tjónið af ránskap fyrri ára !

Reynslan kennir að margir lofa miklu þegar upp um þá hefur komist og eins var með karlinn sem hnuplaði kjötlærinu forðum frá Hemmert kaupmanni. Hann stakk því undir peysu sína, en það seig svo að hækillinn stóð út úr buxnaklaufinni, sem var náttúrulega opin. Hemmert sá á færi til karls á hlið og greindi bugspjótið og þóttist strax vita hvað gerst hafði og kallaði höstugur: „ Skilaðu því sem þú hefur tekið !"  Og karl svaraði í hjartans auðmýkt : „ Já, sjálfsagt Hemmert minn, fyrst þú sást það !"

Það var skrítið þegar kjósendur fóru að treysta aftur sömu öflunum og ollu hruninu, vegna þess að þeir sögðust ekki treysta lengur valdstjórn þeirra sem ollu ekki hruninu og björguðu kannski því sem bjargað var ! Ekki sýnist mér að rökrétt dómgreind hafi ráðið þar ferð og líklega fór þar öllu meira fyrir æstum tilfinningum. Slík afstaða hefur nú skilað því að narrar eru í ríkisstjórn og gnarrar í borgarstjórn !

Og nú eru sem sagt þessi öfl hinna hrunrænu sérgæsku-sjónarmiða aftur við stjórn á þjóðarskútunni ! Stefnu og seglabúnaði var eins og vitað er strax hagrætt í samræmi við hagsmuni LÍÚ og byrjað að létta sköttum af hátekjufólki. Það var nú kannski ekki það sem hinn almenni kjósandi taldi mestu þörfina á, en sýndi hugarfarseðli nýju valdhafanna og hagsmuni hverra þeir bera mest fyrir brjósti !  

Ríkisstjórnargoðarnir nýju voru reyndar nokkuð spældir yfir því að „norrænu velferðarstjórninni" skyldi ekki hafa tekist að skila í hendur þeirra svo góðu ríkisbúi að þeir gætu farið að spreða hyglingardúsum aftur til „réttra aðila", en þrátt fyrir skort á skildingum var reynt að gera það í nokkrum tilfellum sem fyrr segir. Og fyrst almenningur virtist hafa gert sér grein fyrir vömmunum og skömmunum, fyrst menn virtust hafa séð og skilið hvernig farið hafði verið með þá og áttað sig á misgjörðunum sem framdar voru, þótti rétt að lýsa því yfir við kjósendur að leiðréttingar yrðu gerðar á ranglætinu, „fyrst þið sáuð það" eins og þar stendur !

En það leynir sér hinsvegar ekki að það eru þegar farnar að vakna allmiklar efasemdir hjá almennum kjósendum um ágæti þessarar nýju ríkisstjórnar, einkum með tilliti til þess hvað gengur hægt að standa við þau stefnumið og loforð sem tryggðu henni öllu öðru fremur sigurgengi í síðustu kosningum.

Spurningin er því jafnvel þegar orðin sú, hvort núverandi stjórn verði kvödd í fyllingu tímans sem „fjarræna frjálshyggjustjórnin"?

Ég hef þá skoðun að þær væntingar sem gerðar eru til núverandi ríkisstjórnar muni ekki verða uppfylltar og hún komi ekki til með að safna vinsældum frekar en fyrirrennari hennar. Það er mannleg dyggð - að lofa ekki meiru en maður getur staðið við, en sú dyggð er ekki allra - ef til vill eiga ríkisstjórnargoðarnir eftir að finna það hvað það getur haft miklar og afdrifaríkar afleiðingar þegar menn reyna að leika á almenning og nota einhver skollabrögð til að bregðast því sem lofað hefur verið !

 

 

 

Um fordóma ,,hinna fordómalausu" !

„Kál þó sopið sé úr ausu,

sýnir rækt á fölskum grunni.

Fordómar „hinna fordómalausu"

fara lengst í vitleysunni !"

Það virðast ýmsir hópar þjóðfélagsins hafa töluverða tilhneigingu til þess að standa gráir fyrir járnum í andspæni haturs og ótta. Og þá ganga ásakanir um fordóma fjöllum ofar sitt á hvað. Flestir sem vilja segja sína meiningu og neita að láta kúga sig til þagnar, eru kallaðir ljótum nöfnum, einkum og sér í lagi af rétttrúnaðarsinnum samtímans.

Það þykir til dæmis tilvalið að kalla slíka menn ras-ista og mætti þá ekki alveg eins kalla þá rass-ista sem standa helst fyrir ófrægingunni og skoðanakúguninni nú til dags. Nánast það eina sem virðist hafa breyst frá fyrri tíð er að hlutverkin hafa víxlast. Nú telja þeir sig ropa í ráðandi stöðu sem áður urðu að halda sig til hlés. Þeir sem hæst töluðu gegn fordómum fyrir tiltölulega fáum árum hafa nú gerst forvígismenn fordóma öfugrar afstöðu og sýna þar öðrum enga miskunn !

Rétttrúnaðarsinnar samtímans eru að stórum hluta þeir sem hlaupa alltaf upp og fylgja því sem þeir telja ráðandi viðhorf. Þeir telja það hagstæðast fyrir sig og í  hugarfari slíkra er aldrei til arða af neinni hugsjón. Þeir stjórnast bara af allsráðandi hagnaðarvon sjálfsins. Slíkir aðilar eru yfirleitt óhrein svikasumman af tækifærissinnum allra stétta !

Mannskepnan virðist alltaf setja sig í þann ólánsgír að gleypa við blekkingum og táli, og þeir virðast hreint ekki svo fáir nú á dögum sem hafa sýnilega vanið sig á að skipta um siðferðilega kennitölu oftar en nærbrækur !

Og það stendur ekki á því að menn telji sig vera að gera hárrétta hluti, þó allir mælikvarðar sem notaðir hafa verið til þessa varðandi slíkt, segi annað. Svo það er engin furða þó flest bendi til þess að heimurinn sé á hverfanda hveli, enda virðast ráðandi viðhorf í samtímanum, ekki síst þegar horft er til siðferðis, stöðugt staðfesta að þau hljóti að eiga öll sín óðul á ónefndum stað !

Margir virðast til dæmis telja það vera í lagi að vera óheiðarlegir, ef þeir geta hagnast á því ! Rangsnúin sjálfsbjargarviðleitni þeirra fær þá til að einblína svo á fjárhagslegan ávinning að þeir hugleiða ekki hið siðferðilega tap sem þeir verða fyrir.

Af hverju er fólk svona peningasjúkt ? Það virðist sumt vera að fjárfesta til 500 ára og sýnist ekki leiða neina hugsun að því að það verði horfið og dautt löngu fyrr !

Margt fólk er að fjárfesta langt inn í tíma sem það á ekki og mun ekki koma til með að eiga og getur enganveginn átt ? Svo er leiðarstefum liðins tíma breytt svo að gamalgrónar siðareglur séu ekki að flækjast fyrir og engin vébönd eru virt ! Tíðarandinn er í logandi uppreisnarhug gegn öllum gömlum og góðum gildum og öllu sem stendur fyrir aga. Skilaboðin virðast fyrst og fremst vera : „Gerðu það sem þér sýnist !"

Og þessvegna er andinn orðinn sá, að dagskipun öll er farin að ganga út á það eitt, að fara öfugt að hlutunum miðað við það sem áður var gert. „Það skal rétt vera sem talið var rangt áður !" Og siðferðilega stefnan er talin lagfærð og leiðrétt og óháð frávikum fordóma, en sannleikurinn er hinsvegar sá að hún liggur beint á feigðarflúðir mannlegrar reisnar !

Skoðanir sem eru ekki vinsælar eru skilgreindar sem fordómar, en stundum er þó aðeins verið að segja sannleikann. Meinið er hinsvegar að enginn vill heyra hann. Flestir virðast heldur vilja heyra sæta lygi en beiskan sannleika. En þegar samfélag fer að ganga mikið til fyrir lygaumræðu, blekkingum og gervilausnum, er vá fyrir dyrum. Og  þegar einhver sýnir þann kjark að tala þvert á ráðandi viðhorf, sem virðast oftar en ekki eiga litla samleið með sannleikanum, er sagt að viðkomandi sé haldinn fordómum....Það er ein algengasta og áhrifaríkasta þöggunarleiðin í nútímanum !

Þeir sem skilgreina sjálfa sig fordómalausa og standa þar af leiðandi fremst í tilbeiðslustiga tíðarandans og gæta þar rétttrúnaðarviðhorfanna sem ráða í augnablikinu, eru hinsvegar sem fyrr segir, ekki síður fordómafullir en þeir sem þeir telja fordómafulla, en fordómar þeirra eru hinsvegar í svo ráðandi stöðu að þeir eru ekki taldir fordómar !

En sú staða mun umsnúast í fyllingu tímans, því ferlið í þessu fer alltaf í hringi !

 

 

 

Hefnd Indíána !

Það er eitt af því skammarlegasta í sögu mannkynsins á síðustu öldum, hvernig hvítir menn fóru með indíána í Norður, Mið og Suður Ameríku. Spánverjar hegðuðu sér eins og verstu villimenn í Suður og Mið Ameríku, rústuðu allri menningu þar og eyðilögðu hvaðeina sem hefði getað varpað ljósi á sögu Inka, Maya og Azteka.

Englendingar og Frakkar voru ekki heldur til neinnar fyrirmyndar í samskiptum við indíána Norður Ameríku þó að arftakar þeirra þar, sjálfir synir frelsisins, Bandaríkjamenn, yrðu þeim miklu verri í þeim efnum. Þeir eru ekki svo fáir Indíánakynflokkarnir sem hafa horfið að fullu, verið útrýmt gjörsamlega af yfirborði jarðar, beinlínis eða óbeinlínis af völdum hvíta mannsins og yfirgangs hans.

En þó að indíánar hefðu hvorki vopn né herstyrk til að hamla innrás hvíta mannsins og verja veiðilönd sín, höfðu þeir samt eitt vopn í fórum sínum, reyndar án þess að vita það, vopn sem hefur fellt fleiri hvíta menn en allt varnarstríð indíána samanlagt. Indíánar höfðu kannski ekki svo marga ósiði, miðað við hvíta manninn, en þeir þekktu tóbak og höfðu vanist á reykingar. Hvítir menn höfðu yfirleitt ekki mikinn áhuga fyrir menningu indíána og voru oftast áhugalausir fyrir mannkostum þeirra, en þennan ósið þeirra voru þeir fljótir að taka upp. Og við vitum hver eftirleikurinn hefur orðið. Nú hefur tóbakið drepið svo marga hvíta menn að hefnd indíána í gegnum það er áreiðanlega stærsta endurgjaldið fyrir svívirðingar indíánamorða allra tíma !

Það mætti segja með talsverðum rétti að það endurgjald væri verðskuldað !

En fyrir indíánana var þetta vopn allt of hægvirkt í drepandi áhrifum sínum og breytti ekki niðurstöðum varðandi fullkominn ósigur þeirra fyrir ágangi hvítra manna. Þó eru líkur á því að sumir hershöfðingjar Bandaríkjanna um miðja nítjándu öldina hafi fallið fyrir tóbaksvopninu, eins og til dæmis Grant hershöfðingi sem lést 63 ára vegna krabbameins í hálsi. En margir þessara hershöfðingja höfðu gengið hart fram í því að fækka indíánum, enda var það talið af þeim ýmsum á þeim tímum þjóðþrifaverk og fór sú skoðun þeirra áreiðanlega saman við skoðanir flestra annarra á þessum indíánahaturs tímum. Og þegar horft er til meðferðar Bandaríkjamanna á índíánum, er það með ólíkindum hvað þeir geta sett sig á háan hest gagnvart meintum mannréttindabrotum annarra. Það er eins og þeir séu gjörsamlega óvitandi um glæpi þá sem þeirra eigin saga geymir. En í kvæði einu standa þessi orð og þau eru sannleikur :

„ En blóðlækir renna ekki síður um vestræn vé

þó Washington þykist heilög í flestu orðin.

Því ennþá man Sagan Sandlæk og Undað Hné

og svívirðinguna í kringum indíánamorðin.

Það má ekki gleyma að segja sögu hinna rauðu

þó sjaldan sé lengi reynt að muna þá dauðu !"

Þær eru margar sögurnar sem skrifaðar hafa verið um indíána Norður Ameríku og lýsa þeim sem siðlausum villimönnum, lágkúrulegum og ómerkilegum í öllu dagfari. En það er algerlega einhliða mat. Það hafa löngum þótt vond örlög að fá eftirmæli sín alfarið frá andstæðingunum. Indíánar Norður Ameríku umgengust Móður Jörð með þeim hætti að landið var gjörsamlega óspillt þegar hvíti maðurinn kom á sviðið. En mörgu hefur verið spillt síðan þá, því rányrkja og græðgi hvítra manna hefur farið um allt með hörmulegum afleiðingum fyrir heilbrigði náttúrunnar.

Margir höfðingjar indíána voru miklir menn og göfugir í eðli og hugsun, eins og  t.d. Sirikawa-Apasjinn Cochise, Oglala Teton Súinn Mahpiua-luta (Rauða Ský) og Heinmot Tooyalaket ( Ungi Jósef) höfðingi Gatnefja. Villimennska og grimmd hvítra manna gagnvart indíánum var oft og tíðum slík, að maður á ekki orð yfir það, að þeir skuli hafa leyft sér að kalla indíánana villimenn og siðleysingja !

Meðferð Bandaríkjamanna á Indíánum er með ógeðslegustu mannréttindamisgjörðum sem framdar hafa verið og ævarandi skammarblettur á Skallaarnarþjóðinni. Þó að tóbaksvopnið hafi bitið í gegnum tíðina, vildi ég óska þess að forsjónin sæi til þess að full gjöld kæmu fyrir þá hryllilegu glæpi, því þeir hafa hrópað upp í himininn nógu lengi og reyndar miklu meira en það !

 

 

 

 

Tékkað á Tékkum - trúarlega séð - með meiru !

Tékkar hafa löngum verið merk þjóð og hafa sýnt það í mörgu. Þeir hafa hinsvegar lengst af í aldanna rás orðið að lúta erlendum valdhöfum sem hafa reynst þeim margir hverjir bölvaðir kúgarar. Það er frægt í sögunni hvernig þeir tóku upp málstað Jóhanns Húss, eftir að hann hafði verið svikinn af keisara og páfa og brenndur á báli 1415. Hússítastríðin fylgdu á eftir og Tékkar stóðu fast á trú sinni og unnu marga fræga sigra. En loks varð óeining meðal þeirra til þess að þeir glötuðu áunnu sjálfstæði sínu og mörg hörmungin fylgdi í kjölfarið um langt skeið.

En árið 1918 var sjálfstæðisbarátta þeirra loks borin fram til sigurs og Tékkar og Slóvakar mynduðu nýtt sjálfstætt ríki í hjarta Evrópu. Bretar og Frakkar ábyrgðust sjálfstæði hins nýja ríkis og fögnuðurinn var mikill. Hæfur og góður maður, Thomas Garrigue Masaryk var valinn forseti og uppbygging hins nýja ríkis var svo í fullum gangi næstu árin.

En svo kom að þeirri stund að Bretar og Frakkar töldu sig hafa ábyrgst of mikið og vildu sem oft áður vita sem minnst af sínum fyrri orðum og gerðum.  Og sjálfstæði Tékkóslóvakíu var svo í framhaldinu fórnað á altari Nazista-Þýskalands í Munchen sem alræmt er. Eftir það kom breski forsætisráðherrann heim, lyfti pípuhattinum og sagði við fólkið sem fagnaði honum : „ Sjá , ég færi yður frið um vora daga !"

Þetta urðu að einum örgustu öfugmælum gervallrar mannkynssögunnar á næstu misserum og síðan hefur Neville Chamberlain verið einn af þeim forustumönnum Breta sem sjaldnast er minnst á og er það skiljanlegt.

En Tékkóslóvakía varð að nýju sjálfstætt ríki í lok heimsstyrjaldarinnar síðari en ekki stóð það lengi. Stalín herti tökin á Austur Evrópu og landið lenti handan járntjaldsins og varð að hlýða sovéska valdinu. Svo kom Vorið í Prag 1968, en innrás Sovétmanna batt enda á það og áfram var frelsi landsins í frystingu eða þar til Austurblokkin féll og hvert ríki hennar fór sinn veg.

Tékkar og Slóvakar áttu ekki mikla samleið úr því og nú í dag er bæði til Tékkland og Slóvakía, tvö ríki mynduð úr fyrrum Tékkóslóvakíu. En þó Tékkar hafi öðlast sjálfstæði að nýju er ýmislegt frá fyrri tíð sem virðist sitja eftir hjá þeim.

Þessi fyrrum trúheita þjóð sem fylgdi svo vel kenningum Jóhanns Húss um skilning á Guðs Orði, virðist núorðið skeyta ákaflega lítið um sína kristnu arfleifð. Skyldu það geta verið innrætt viðhorf sem Tékkar hafa þegið frá tímum kommúnískrar stjórnar í landinu eða er það guðleysisandinn sem stöðugt vex í álfunni ?

Nú í dag eru Tékkar nefnilega taldir ein trúlausasta þjóð veraldar. Árið 1991 sögðust 39% Tékka vera rómversk-kaþólskir, mótmælendur voru 3,9%, en í samsvarandi tölum frá 2011 segjast 10,3% Tékka vera rómversk-kaþólskir og 0,8% mótmælendur. Afturförin hefur verið svona hröð í þessum málum. Aðeins 0,4% Tékka eru enn skráðir sem Hússítar. 34,2% Tékka sögðust árið 2011 vera trúlausir og 45,2% svöruðu engu til um trú sína !

Nokkur þúsund múslíma eru í landinu en Búddistar þó öllu fleiri, einkum vegna mikils innflutnings Víetnama til landsins á sínum tíma. Nokkur Búddha-musteri hafa þegar verið byggð, bæði í Tékklandi og Slóvakíu. Við dvínandi kristin áhrif sækja þessi aðkomandi öfl á !

Árið 2010 sögðust 16% Tékka trúa að Guð væri til og er það lægsta tala sem þekkist innan landa Evrópusambandsins, 44% sögðust trúa að einhver lífskraftur andlegs eðlis væri til, en 37% sögðust hvorki trúa á Guð eða nokkuð annað !

Svona er nú komið fyrir þjóð píslarvottsins Jóhanns Húss ! Svo virðist sem trúleysisboðskapur kommúnista og Mammonsáróður síðustu ára hafi skotið þar svo djúpum rótum að þjóðarsálin sé þar öll undirlögð. Það er hryggilegt til að vita !

Afkristnun Evrópu er orðið meiriháttar vandamál. Trúarlegur, sögulegur og menningarlegur bakgrunnur álfunnar tengist fyrst og fremst kristindómnum. Ef þau gildi sem við höfum fylgt um aldir verða afnumin eða einskisvirt, tekur eitthvað annað við og hvað verður það ? Á þá að umskrifa alla söguna samkvæmt nýjum forskriftum og eiga þjóðir Evrópu þá að glata öllum tengingum við það sem var líf þeirra og starf og finna sig hér eftir í trúarlegu, sögulegu og menningarlegu tómarúmi ?

Það er löngu tímabært að snúa haldlítilli vörn í heilsteypta sókn í þessum efnum og skilja að það sem við eigum og höfum átt er ekki sjálfgefið, - það verður að berjast fyrir því ! Það gildir því stöðugt að fólk haldi vöku sinni um daga og ekki síður um myrkar nætur þegar hálfmáninn veður í skýjum og öll önnur teikn eru á lofti um að hætta sé á ferðum !

 

 

 

Tattóveruð tilvera !

 

„Skjótt mun andleg ylvera

eyðast lífs við ganginn,

ef tattóveruð tilvera

tekur hugann fanginn !"

Sú var tíðin að hinn svokallaði kristni heimur sendi fjölda trúboða til Afríku og Asíu og eyja Kyrrahafsins til að boða fólki þar Fagnaðarerindið um Jesú Krist. Í hópi slíkra manna voru margir sem urðu kunnir um allan heim fyrir ósérplægni og hetjulund í starfi sínu, menn eins og til dæmis David Livingstone og Hudson Taylor.

Í þessum heimshlutum var við margt að stríða, myrkur andavalds og hjátrúar lá yfir öllu og stöðugar blóðfórnir voru víða viðhafðar til að blíðka svokallaða guði eða þá anda sem ákallaðir voru. Gegn þessu myrkri hófu kristniboðarnir baráttu sína og lögðu í hana líf sitt og ævistarf.

Það hefur víða komið fram í heimildum, að þegar kristniboðar komu í þorp hinna innfæddu, var oftast einhver áhrifamaður þar sem hafði með höndum hlutverk einskonar galdralæknis. Þessi maður gekk oft höfðingjanum næstur að völdum og hann var talinn hafa ótvíræð tengsl við andaheiminn. Vald hans var þess eðlis að menn óttuðust hann og gengu ógjarnan í berhögg við vilja hans. Þessi maður var yfirleitt tattóveraður umfram aðra menn og húðflúrin voru einskonar staðfesting á forusturétti hans og sérstöðu sem fulltrúa andavaldsins í þorpinu, eins og nokkurskonar áfastur einkennisbúningur.

Andstaða við boðskap kristniboðanna var yfirleitt leidd af mönnum þeim sem höfðu þetta hlutverk á hendi og þarf það ekki að koma neinum á óvart sem þekkir eitthvað til andlegs hernaðar. Þeir voru merktir í bak og fyrir þeim öflum sem þeir þjónuðu !

Einstaka sinnum hefur það þó gerst að slíkir menn hafa bjargast frá villu síns vegar og þessvegna eru til átakanlegir vitnisburðir um það gífurlega andavald sem þarna var og er til staðar.

Fyrir ekki svo löngu var það þannig á Íslandi, sem og víðast á Vesturlöndum, að enginn var tattóveraður nema einstaka sjómenn. Þeir voru þá kannski húðflúraðir með lítið akkeri á framhandlegg eða litla hafmey. Það var svona táknrænn vitnisburður um að þeir hefðu siglt til annarra landa og væru því eitthvað frambærilegri eða meiri en aðrir.

Það hefur alltaf búið í Íslendingum að vilja flagga því að þeir séu sigldir, hvort sem siglingin hefur falið í sér drykkju á hafnarknæpum ytra eða háskólavist á síðari tímum ! Sjálfið vill alltaf heimta sitt og í gegnum það hljómar einhyggjustef allra tíma: „ Sjáið hvað ég er sérstakur !"

En með vaxandi efnishyggjuvaldi og meðfylgjandi virðingarleysi gagnvart kristnum siðagildum, hefur tilhneiging fólks til að merkja sitt skinn líka vaxið hröðum skrefum. Nú er enginn vandi að finna fjölda einstaklinga á Vesturlöndum sem eru svo húðflúraðir að galdralæknir í afrísku þorpi á nítjándu öld hefði verið hæstánægður með „skartið" !

Menn geta auðvitað spurt sjálfa sig hvort þessi tattóverunar-tilhneiging sé merki um framför eða afturför, einkum með tilliti til siðferðilegra álitamála, en í mínum huga er þeirri spurningu auðsvarað. Þetta er enn eitt dæmið um það, að við Vesturlandamenn erum að gefa eftir fyrir ásókn utanaðkomandi áhrifa og afla sem enginn þekkir eða veit hvað hefur í för með sér !

Hið heiðna skart hefur svo fylgt á eftir í auknum mæli, gullhringir í eyrum eða nefi og víða annarsstaðar á líkamanum, jafnvel á hinum leyndustu stöðum. Allt eru þetta vitnisburðir um siðferðilega afturför og sýnir þá uppreisnarfullu úrkynjun sem er eitt helsta tákn tímanna í dag og staðfesting þess að styttast fer í endalokin.

Maður sem leggur húð sína undir framandi merkingar, getur orðið eins og gangandi auglýsinga og áróðursspjald andavalds sem getur ekki fært honum neitt nema ógæfu og það ógæfu sem getur orðið endanleg í hans lífi.

Ef líkami mannsins er musteri Heilags Anda eins og Ritningin kennir og ég trúi, þá ætti umgengni mannsins við eigið skinn að vera með öðrum hætti, og menn ættu að forðast að setja einhver merki á sig sem gætu verið upphafið að því ferli sem að lokum leiddi til þess að tekið yrði við merki dýrsins á hönd eða enni. Hver sem endar með líf sitt í lokuðum hring tölunnar 666, mun ekki eiga  afturkvæmt til lífs og ljóss !

Biblían sem er leiðsagnarbók lífsins fyrir okkur sem viljum heita kristnir menn, segir  - Vegsamið Guð með líkama yðar - . Í mínum huga þýðir það meðal annars það, að við merkjum okkur ekki neinu sem við vitum ekki hvað er og höldum okkar húð hreinni af svo vafasömu veganesti !

 

 

Böðlasporin frá My Lai til Dasht-el-Leili, Abu Ghraib og Guantanamo !

Þau eru ekki svo fá staðanöfnin í sögunni sem vekja hrylling vegna atburða sem þar gerðust og þar á meðal má nefna My Lai, Dasht-el-Leili, Abu Ghraib og Guantanamo. Það er ekki af engu sem ég nefni þessa staði, því gerendur þess sem þar gerðist og veldur því að þessir staðir eru illræmdir um heim allan, voru Bandaríkjamenn ! Það er erfitt að skilja, að þeir „synir frelsisríkisins mikla í vestri", skuli hafa gerst sekir um þá voðalegu verknaði sem framdir voru á þessum stöðum. En það er svo margt í sambandi við Bandaríkin sem er erfitt að skilja. Þar virðist svo margt ríða á sama hestinum sem enganveginn ætti að eiga samleið !

Bandaríkin eru í dag ríki sem í raun hefur snúið baki við því flestu sem var forsenda mála þar í upphafi. Það er löngu liðin tíð að Bandaríkjamenn séu álitnir boðendur frelsis og góðra hugsjóna. Sérgæskan hefur með algerri valdsyfirtöku auðhringa í bandaríska stjórnkerfinu, séð til þess að þar þrífst ekki lengur frumgróði neins frelsis, hvorki fyrir bandaríska þjóð né aðra. Og eins og sagan sýnir með stórveldi fyrri tíma, þá nærast Bandaríkin í dag á því sama og þau, að sjúga blóð úr sínum nýlendum, sem eru fleiri en flestir gera sér grein fyrir.

En það er eins og sannleikurinn varðandi þetta sé svo sár, að fólk vilji forðast að horfast í augu við hann. Það kjósa margir fremur að lifa við blekkingarnar ! Allt of margir vilja enn í dag dýrka Bandaríkin sem það sambandsríki sem þau voru áður en heimsveldisstefnan tók þar völdin. En það er löngu liðin tíð og mikilmenni bandarískrar sögu myndu ekki kannast við Bandaríki nútímans sem það ríki sem þau helguðu krafta sína og dáð.

Við höfum fengið áreiðanlegar fréttir um að njósnakerfi Bandaríkjanna sé ofan í hvers manns koppi, og að af þess hálfu sé ekki síður njósnað um vini og bandamenn. Við vitum að yfirfangabúðastjórinn í Guantanamo er skráður  friðarverðlaunahafi Nóbels og var útnefndur til þeirra verðlauna fyrir ódrýgðar dáðir ! Við vitum að lygarnar um meinta kjarnorkuvopnaeign Íraka hafa kostað tugþúsundir manna lífið !  Við eigum líka að vita að loftárásirnar á Júgóslavíu voru svívirðilegur verknaður, en fjölmiðlamafían rangfærði allar staðreyndir í því máli og ófáir saklausir borgarar voru drepnir !

Það er nánast sama hvaða glæpur er drýgður með hernaði og allskonar sértækum valdatryggingaraðgerðum um allan heim, alltaf virðast þeir nógir til sem vilja trúa því að Bandaríkin séu ríkið sem gætir heimsfriðarins !

Ég treysti mér samt til að halda því fram, eftir að hafa lesið og rannsakað ræður og stefnumál fyrri forseta eins og Georg Washingtons, John Adams, Thomas Jeffersons, John Quincy Adams og Abraham Lincolns, Woodrow Wilsons og Franklin D. Roosevelts, að Bandaríki nútímans séu orðin allt annað fyrirbæri en þessir menn trúðu á og hefðu viljað sjá vaxa til framtíðar á helguðum hugsjóna grunni. Óskabarnið þeirra er orðið að umskiptingi sem hefur gert fullkomið hagsmunabandalag við þau öfl gamla heimsins sem fólkið sem fór vestur í upphafi var að flýja. Ófrelsi austurheimsins hefur náð yfirhöndinni yfir því frelsi sem komið var á í vestri. Þessvegna er ekkert í dag sem aðgreinir Bandaríkin frá venjulegum arðránsríkjum evrópskrar sögu. Það er dapurleg niðurstaða fyrir heiminn og okkur öll !

Sjálfstæðisyfirlýsing Bandaríkjanna frá 1776 er og verður heimssögulegt frægðarplagg, en hún er löngu hætt að vera lifandi leiðarvísir fyrir bandarískt stjórnarfar. Það er annar andi þar en var !

Síðasti forseti Bandaríkjanna sem var virðingarverður sem slíkur að mínu mati, var Franklin D. Roosevelt. Oft hef ég hugleitt hvað hann dó á heppilegum tíma fyrir þau öfl sem tóku við og voru langt frá öllu því sem hann vildi standa fyrir. En raunverulega fór valdakerfi Bandaríkjanna eins með þá alla Lincoln, Wilson og Roosevelt ! Stefnu þeirra var hafnað og verri menn tóku við og eyðlögðu eða þynntu út verk þeirra og dáðir !

Auðhringarnir virðast bara búa til forsetana nú til dags. Þeir fitna og auðgast á kostnað ríkisins sem skuldar nú sennilega um 16 þúsund milljarða dollara. Meðal helstu lánadrottna bandaríska ríkisins eru að sögn Kínverjar og Japanar !

Republikanar hafa með herskárri stefnu sinni stórspillt hag ríkisins og þeir fást með engu móti til að taka á ríkisfjármálunum með öðrum hætti en þeim að skera stórlega niður félagslega þjónustu og níðast á hag almennings. Þeir eru fulltrúar bandaríska sjálfstæðisflokksins - varnarþing auðstéttarinnar !

Eftir Franklin D. Roosevelt hafa, sem fyrr segir, setið talsvert ómerkari menn á forsetastóli vestra og ekki síst hin síðari ár. Kannski hafa það fyrst og fremst verið menn sem hafa kunnað að hlýða þeim fyrirmælum sem þeir hafa fengið frá hinum raunverulegu valdhöfum ?

Hver kannaðist við Bill Clinton áður en hann varð forseti, hver kannaðist við Barack Obama ? Hversvegna urðu þeir forsetar ? Var það ekki bara vegna þess að þeir voru útvaldir af útvöldum til að gera nákvæmlega það sem ákveðið hafði verið áður - á bak við tjöldin - að ætti að gera ?

Er hægt að tengja George Washington og það sem hann stóð fyrir við glæpinn í My Lai ? Væri mögulegt að tengja nafn John Adams við það sem gerðist í Dasht-el-Leili ? Myndi Thomas Jefferson  hafa verið sáttur við Abu Ghraib-svívirðuna ? Hefði Abraham Lincoln lagt blessun sína yfir Guantanamo-pyntingabúrið ?

Nei, auðvitað ekki ! Þau Bandaríki sem þessir menn sköpuðu og unnu fyrir af dáð og drengskap, voru allt annað ríkjasamband en það sem ber þetta nafn í dag. Bandaríki nútímans virðast óðum stefna að því einu að tryggja sér stöðu í hópi svörtustu sóða-ríkja Sögunnar, hvort sem litið er til efnislegrar eða siðferðilegrar mengunar.  Göfugt er takmarkið eða hitt þó heldur !

Bandaríkin eru í dag ört hnignandi stórveldi. Innanskömmin er farin að éta upp mikið af afltaugum ríkisins og hugsjónagrundvöllur þess er löngu hruninn. Það sem gaf Bandaríkjunum í upphafi kraftinn til að leiðbeina gamla heiminum til betri hluta, er ekki lengur til staðar. Almenna frelsistengingin hefur verið slitin úr sambandi. Uppdráttarsýki allra svívirðinga hins viðbjóðslega valdakerfis gamla heimsins hefur flutt sóttkveikjur sínar í þann nýja og er með kyrkingartaki sínu að gera út af við hann !

Efnahagslegt hrun hagkerfis Bandaríkjanna mun hafa gífurlegar afleiðingar í för með sér. Það mun kollvarpa lífskjörum og almennri velferð um öll Vesturlönd og skapa kreppu og þjóðfélagslegt glundroðaskeið til margra ára. Enginn getur vitað hvað kemur til með að rísa að lokum upp úr slíku öngþveiti til ráðandi valdastöðu - en vonir um að það geti orðið eitthvað heilbrigt og gott fyrir okkur öll geta tæpast verið bjartar !

Óseðjandi græðgi ójafnaðarmanna sérgæskunnar, hvort sem er á Íslandi eða í Bandaríkjunum, eða annarsstaðar á Vesturlöndum, hefur þegar eyðilagt eða skaddað margt af því besta sem við höfum getað byggt upp og búið við í samfélagslegu tilliti. Þar á ég við almenn velferðargildi sem tók áratugi mikillar og fórnfúsrar baráttu að skapa !

Hvenær ætla menn að læra af reynslunni og varast vítin ?

 

 

Orð í fullri meiningu ásamt vísum frá 2009 !

Ríkisstjórnin sem mynduð var í vor lét fljótlega í ljós þá skoðun að hún hefði tekið við mun lakara búi en hún hefði búist við !

Það var skrítin athugasemd frá mönnum sem áttu að vita glöggt um stöðu mála og gáfu meira að segja stór loforð um lausn á ýmsum stærstu vandamálunum sem hrjáð hafa þjóðina frá fyrri valdadögum þeirra eigin flokka.

Og nú þegar þessir endursköpuðu Hrunverjar eru búnir að sitja út hveitibrauðsdaga sína að völdum, hafa þeir eingöngu unnið verk fyrir sig og sína, LÍÚ fékk sitt og ríka fólkið sitt, en almenningur bíður enn eftir sínu.......

Og það virðast bara fást loðin svör þegar leitað er eftir upplýsingum. Jafnvel Eygló Harðardóttir er farin að tala eins og véfréttin í Delí.

En þar sem nýja stjórnin byrjaði strax á því að barma sér yfir verri stöðu en hún hélt að væri til staðar, verður mér hugsað til þess hvernig staðan var eftir hrunið þegar Jóhanna og Steingrímur urðu að taka við.

Áreiðanlega hefur engin ríkisstjórn á Íslandi tekið við ömurlegra þjóðarbúi en Vinstri grænir og Samfylkingin tóku við 2009, því allt var í rúst. Þar varð nánast að byrja á öllu frá grunni eftir viðskilnað Hrunverjastjórnarinnar fyrri !

En þrátt fyrir þá staðreynd, leyfa Sigmundur Davíð og Bjarni sér það að segja að þeir hafi búist við að taka við skárra búi en raun hefði á orðið ! Hvað meina þeir ?

Bjuggust þeir við því að Jóhanna og Steingrímur hefðu kippt öllu í lag á þessum fjórum árum eftir hrunið og unnið ofurmannleg kraftaverk ?

Áttu þeir bara að geta gengið inn í góðan ríkishag og byrjað að spreða út rúllettupeningum í nýtt fjárhættuspil ?

Það eru miklir undarlegheita-vafningar í svona málflutningi og helst dettur manni í hug að þessir silfurskeiðardrengir ríkisstjórnarinnar séu þegar komnir á undanhald í sínum loforðaleik.

En það mun brátt koma í ljós hvernig þau mál öll fara !

Ég ætla að bæta hér við vísum sem ég orti árið 2009 sem lýsa nokkuð því ástandi sem blasti við þá og ég þori ekki að hugsa þá hugsun til enda hvernig ástatt væri fyrir landinu okkar í dag, ef nægtanærðir gullhreiðursgaukar eins og Sigmundur Davíð og Bjarni hefðu tekið við stjórnartaumunum þá !

-Stöðugreining mála Anno Domini 2009 -

Hels með voða herjar nú

hryllingur á þjóðarbú.

Kreppa sækir land og lýð,

leiðir hug að fyrri tíð !

 

Sveiflast flest í hringi hér,

hamingjan víst þannig er.

Sér hún varpar sitt á hvað,

síst hún velur fastan stað !

 

Þjóðarskútan berst við brot,

byrlaust er og stefnt í þrot.

Hvergi er friður nú til neins,

nístir oddur mistilteins !

 

Frjálshyggjunnar fantareið

fékk að ráða öllu um skeið.

Að sér drógu alisvín

ofurlauna kjörin fín !

 

Óþjóðleg var iðjan sú,

engu skeytt um þjóðarbú.

Græðgi og hroka hamfarir

hófu villtar samfarir !

 

Gripinn sótt við gróða raus

greindist margur heilalaus.

Verðbréf fóru vitið með,

veðhjól Mammons öllu réð !

 

Blóðsugurnar bölvaðar

bankakerfis ölvaðar,

ristu vítis rúnir þær

sem ráðið enginn maður fær !

 

Fjármálanna fyrirmenn,

flestir þar í stöðum enn,

stóðu fremst í stappinu,

studdu að lófaklappinu !

 

Fjölmiðlarnir fóru geyst,

fáu verður þar nú treyst.

Fjarri hæfnis hófinu

hrundu þeir á prófinu !

 

Spilavítis spillingin,

sperrileggja gyllingin,

féll um koll með falskan glans,

fór svo beint til andsk..... !

 

 

 

 

 

 

 

 

HALA - "STJARNAN" ÞÓRBERGUR !

 

Í nútímanum er gert meira af því en löngum áður að fjalla um fólk sem í sviðsljósum stendur sem stjörnur. Þó að slíkt kunni að vera nokkuð undarlegt, séð frá hreinu skynsemis-sjónarmiði, má þó til sanns vegar færa að líkingin geti staðist að einhverju leyti.

Stjörnur geta skinið skært um tíma en svo eiga þær það til að hrapa og hverfa af himninum og sjást ekki meir. Þannig er það líka með þessar persónur sem hafa gert garðinn frægan í einhverskonar stjörnulíki, þær skína  - en oftast um skammvinnt skeið - og falla svo af himni hins lifandi lífs niður í sagnadalinn mikla sem geymir hið liðna í djúpi sínu.

Í íslenskum veruleika má efalaust líta svo á að Þórbergur Þórðarson hafi verið ein af stjörnum síns tíma og kannski má segja að hann hafi verið réttnefnd Hala-stjarna um sína daga.

Nú er búið að staðfesta með rannsóknarborunum að undir Hala í Suðursveit, fæðingarstað og bernskustöðvum Meistara Þórbergs, sé mikill jarðhiti. Það hefur því ekki vantað ylinn frá Móður Jörð þegar verðandi skrímslafræðingur hennar hátignar Elísabetar Bretadrottningar var að skríða þar á legg.

Þórbergur Þórðarson varð snemma sérstakt fyrirbæri í íslensku mannlífi, hann var hreinn ofviti að margra mati og ofan í kaupið algjör vitleysingur að áliti annarra. Margir voru þeir nefnilega sem kunnu ekki að meta sérkennilegheit hans og stjórnmálaskoðanir hans voru honum náttúrulega ekki til framdráttar.

Um Þórberg mátti því margt segja og ég vona að mér fyrirgefist að hafa ort eftirfarandi vísu um hann eitt sinn í gáska :

Enn er Hali í Suðursveit

sagður valinn staður.

Þó var alinn í þeim reit

alveg galinn maður !

Já, galinn var hann vissulega talinn af mörgum, en það stóð honum áreiðanlega ekki fyrir svefni. Hann hélt sínu striki hvað sem aðrir sögðu og varðveitti sína sérstöku sálar-innréttingu alla tíð.

Hann sá lífið og umgerð þess í sérstöku opinberunarljósi og kunni manna best að matreiða ritaðan texta án allt of mikillar sósu ofan í lesendur um land allt.

Þó að Kiljan hafi verið meira áberandi á margan hátt og verið settur á stall af borgaralegu menningarslekti eftir að hann fékk Nóbelsverðlaunin, eru þeir til sem telja að Þórbergur hafi ekki verið síðri rithöfundur þegar allt kemur til alls.

Hann var hinsvegar lítið fyrir það mér vitanlega að gramsa í textum annarra manna og hirða úr þeim það sem bitastætt þótti, og er því hvorki í skuld við skáldið á Þröm eða aðra góða menn hvað það snertir.

Það er mjög skemmtilegt að lesa margt eftir Þórberg en það þarf líka að hafa vissa væntumþykju gagnvart því sem íslenskt er, til að njóta þess til fulls sem hann hefur ritað. Það hefur kannski valdið því að hann hefur aðeins færst inn í skuggann á síðari árum, því óþjóðlegir eru margir orðnir í þessu landi. 

Þó að nýmenningarbylgjurnar utan úr heimi falli þungt að ströndum Íslands, svo sem Hringadróttinsfarganið og Harry Potter dellan, þurfum við Íslendingar sem viljum vera Íslendingar, ekki að skammast okkar fyrir okkar ritmenntir. Upplýstir menn og menntaðir á nútímavísu falla oft flatir fyrir hverri hégilju sem að utan kemur, en þeir sem vilja hafa sinn arf á þjóðlegum grunni og treysta frekar á heimafengna bagga láta sér fátt um finnast.

Þeir hafa sitt á þurru og kjósa ekki að hlaupa andlega berrassaðir inn í myrkvaða menningardilka, eins og elítukjóar allra landa gera nú um stundir og hafa vísast lengi gert.

Þórbergur Þórðarson var kallaður Meistari af mörgum á seinni árum sínum og hvort sem við viðurkennum hann sem slíkan eða ekki, hvort sem við teljum hann hafa verið réttnefnda Halastjörnu eða ekki, þá liggur það fyrir að hann er einn af þessum sérstæðu mönnum sem hafa brugðið lit á lífið hérlendis og vissulega hefur hann skilið eftir sig ritverk sem eru íslensk í anda og sannleika.

Það er þess virði - finnst mér - að það sé munað og metið !