Hræðsluáróðurinn -

 

 

Það var talað hér forðum um Tyrki

sem tilvistar ógnandi vá.

Og rómurinn vandræða virki

það vissi til fullnustu þá,

þeim fylgdi sá forherti og myrki

fjandi sem Helvíti á.

 

Í ástandi aumu og bágu

og einkum á kotum við sjó,

á útkíki einatt menn lágu,

því ekkert gaf huganum ró,

svo hræddir við Hundtyrkja-plágu

að hjartað í brókunum sló.

 

Þeir töluðu um Eyjar og annað

og ýmsu í talið var slett.

Þó sumt væri kannski ekki sannað

og sumt væri alls ekki rétt.

En enginn gat krufið né kannað

af kunnáttu neina þá frétt.

 

Svo ýkjur með fullkomnu flæði

þar fylltu í sagnanna tóm.

Þær mögnuðu beiskju og bræði

og báru svo málin í dóm.

Svo löngum varð útkoman æði

og upphafið fengið frá Róm.

 

Með Tyrkjaráns-hættuna á heilum

fólk húkti við skilyrðin ljót,

svo altekið innrættum veilum

að ekkert gat staðið í mót.

Og andinn frá útlendum deilum

var allur af fordóma rót.

 

Þó Vínarborg tækist að verja

þá var ekkert öryggi til.

Því Tyrkinn var hamslaus að herja,

í heiftugum gjörningabyl.

Það skreið ekkert þar milli skerja

né skilaði neinu í vil.

 

Sú staða er líka við lýði

að líta á suma sem pest,

í samtímans siðlausa stríði

og svíkja og ljúga sem mest.

Þar hampað er hóflausu níði

svo hræðslan af fréttunum sést.

 

Um Rússana mörg er þar messa

svo magnþrungin borin um svið.

Og Kínverjar hreint ekki hressa

þar hagsmunastöðuna við.

Það er höggvið í hina og þessa

og hugsað um annað en frið.

 

Með veröld í vandræða klúðri

menn viðhalda lyginnar seið.

Og eyða í það ævinnar púðri

að úthrópa sannleikans meið.

En gleypa við glóðheitu slúðri

og glórunni tapa um leið.

 

En allt það sem aftengist skyni

fer illa með veraldarlýð.

Það fjötrar jafnt fjendur sem vini

í fordóma blekkingahríð.

Með óhróður einan í gini

er alið á kröfu um stríð !

 

                      Rúnar Kristjánsson