Lífið er af Guði gefið

Ég vil að þessu sinni birta hér á síðunni litla sögu, sem ég las fyrir mörgum árum, og hefur aldrei horfið úr huga mínum síðan. Þessi saga felur í sér sígildan boðskap sem mannkynið hefur á seinni árum lagt æ minni rækt við, að lífið sé heilagt og okkur beri að umgangast það og virða sem slíkt.

 Fósturdeyðing

 Ung kona með bjarthærðan hnokka í fangi, gekk inn á biðstofu heimilislæknis síns. Þegar hún var kölluð inn til hans og sest með barnið í kjöltu sér, sagði hún við hann: " Ég er hér komin til að biðja þig að hjálpa mér, því að ég er í vanda stödd. Þetta barn mitt er aðeins ársgamalt og nú er ég orðin barnshafandi á ný, en ég vil ekki að börnin mín komi svona ört. "

" Hvað ætlast þú til að ég geri ? ", spurði læknirinn með hægð.

" O, bara að losa mig við fóstrið, " svaraði hún og leit undan föstu augnaráði hans. Læknirinn sat nokkra stund í þungum þönkum, en sagði síðan með ró :

" Ég held að ég geti bent þér á heppilegri leið út úr þessum vanda. Ef þú getur ekki hugsað þér svo skammt á milli barneigna, væri skásti kosturinn sá, að deyða barnið sem þú heldur á og lofa hinu að fæðast. Það er miklum mun auðveldara að komast að barninu í kjöltu þér, heldur en því, sem þú berð undir belti, og auk þess sé ég svo sem engan mun á því hvort barnið ég drep.

Svo er líka á það að líta, að heilsu þinni og jafnvel lífi væri hætta búin, yrði yngra barninu fargað. "

Að svo mæltu rétti læknirinn hönd sína eftir hnífi og sagði móður barnsins að leggja það á kné sér og snúa sér undan.

Það var sem konan riðaði við, er hún rauk upp úr sæti sínu og hreytti út úr sér milli samanbitinna tanna: " Morðingi !"

Einmitt !

En nú var komið að lækninum að segja nokkur vel valin orð í fullri alvöru.

" Sestu, " sagði hann, " og taktu eftir orðum mínum. Á sínum tíma var þetta fallega barn, sem þú hampar, á sama þroskastigi og það, sem þú berð nú undir belti. Þú kemur til mín með myrka áætlun í huga og reiðist mér svo, þegar ég reyni að sýna þér fram á með álíka skammarlegri tillögu, hve óguðleg beiðni þín er. Ég veit að þú elskar þetta yndislega barn og getur eðlilega ekki hugsað þér að láta vinna því mein. En hver er í raun munur á því og hinu óborna annar en aldurinn ? Og er einhver mismunur á því að myrða barn, sem séð verður, eða það, sem byrgt er í móðurkviði ? Eða hvað ertu að biðja mig um að gera ?

Á ég að deyða verðandi þjóðskörung, skáld eða listamann, Guðs þjón, vísindamann eða afreksmenni, ástríka verðandi móður eða umhyggjusaman föður - yndislegt barn, sem þráir ást og umhyggju eins og blómið ljós og yl ?

Nei ! Biddu mig ekki um að drýgja svo stóra synd. Þú ert hraust og heilbrigð og hefur því alla burði til að takast á við vandann, sem þú kallar svo. Og raunar veit ég, að þegar barnið er í heiminn komið, mun þig aldrei iðra þess, að hafa gengið með það og gefið því líf. "

Nú varð stundar þögn, en síðan rétti læknirinn konunni hönd sína, og er þau kvöddust, voru augu beggja tárvot.

Að lokum má geta þess, að á sínum tíma fæddist fallegur drengur, sem varð stolt og gleði bæði móður og föður.

                                                        ( S.V. / H. M.  )

 

Margt er tekið skammar skrefið,

skráð er allt á vísum stað.

Lífið er af Guði gefið,

gleymum ekki að virða það !