Hugleiðingar um hryggileg mál

Mál Ólafs Skúlasonar hafa sannarlega reynst þjóðkirkjunni erfið og einkum þó kannski vegna þess hvað forsvarsmenn hennar hafa tekið klaufalega á því.

Ef ákveðinn kjarkur hefði verið fyrir hendi hjá þeim strax er ásakanir komu fram á hendur Ólafi biskupi og vilji til heilsteyptrar eftirfylgdar við sannleikann, væri staða mála trúlega allt önnur í dag. Ásakanir þessar voru svo alvarlegar að menn hefðu strax átt að skilja að þarna þurfti að fá mál á hreint og það sem fyrst.

Það er samt sem áður athyglisvert að fylgjast með því hvað sumir fjölmiðlar hafa velt sér upp úr þessu máli og stundum mætti halda að einhverjir þar væru beinlínis á bónusgreiðslum varðandi það eitt að koma höggi á kirkjuna.

Það er eins og sú staðreynd að kynferðis-afbrotamaður hafi komist til æðstu metorða innan þjóðkirkjunnar, hafi orðið sumum fyrst og fremst hvalreki til árása á kirkjuna og geta menn hugleitt hverskonar hvatir liggja þar að baki.

Það er að sjálfsögðu alltaf möguleiki á því að andlega sjúkir menn geti hreiðrað um sig í valdakerfum hér og þar og ekkert sem segir að slíkt geti ekki átt sér stað í kirkju. Ólafur Skúlason mun hafa verið sjúkur maður af þessu tagi og hefði þurft að leita sér hjálpar fyrir löngu. En hann var ekki tilbúinn að fara þá leið og viðurkenna að hann hefði hneigðir sem leiddu hann afvega.

Í stað þess stóð hann fast á því að verið væri að ofsækja hann og margir virðast hafa viljað trúa því í lengstu lög að hann væri saklaus. Ólafur var líka mörgum þeim kostum búinn sem gerðu það mjög erfitt að hægt væri að afhjúpa hann. Hann var slyngur málafylgjumaður, hafði mikið áhrifavald og kunni til fulls að nýta sér það, fæddur leikari og átti yfirleitt sviðið þar sem hann lék.

Það er greinilegt að staða hans innan kirkjunnar hefur verið mjög sterk og jafnframt hefur hann notið mikils álits í hinu opinbera valdakerfi ríkisins.

Við skulum ekki gleyma því að hann var fjórum sinnum sæmdur Fálkaorðunni og heiðraður með ýmsu móti lengi vel. Menn gátu ekki ímyndað sér að hann væri annað en hann gaf sig út fyrir að vera, enda mun gervið nánast hafa verið fullkomið.

Í Ólafi Skúlasyni hafa því vafalítið búið tveir menn og annar þeirra að minnsta kosti líklega viljað vita sem minnst af hinum.

Það er hreint ekki svo lítið sem má læra af þessu máli og í stað þess að þvæla um einhverjar " góðar minningar " ætti núverandi biskup að taka af skarið og vinna að málinu innan kirkjunnar undir leiðarorðinu - aldrei aftur !

Kirkjan þarf nú sem aldrei fyrr á öruggri stjórnarhönd að halda og þó að enginn efist um að Karl biskup sé góðmenni má hvorki hann né kirkjan við því að gunguskapur ráði för í þessu máli.

Kirkjan þarf skörung í forsvar með skýran hug, mann sem leiðir kirkjuna með augun á hreinni sýn henni til handa. En er einhver slíkur maður til innan presta-stéttarinnar, það er kannski spurning dagsins ?

Konur þær sem hafa verið þolendur í málum þessum sem kennd eru við Ólaf Skúlason, eiga alla samúð skilið og einkum ber að virða hugprýði og sálarstyrk Sigrúnar Pálínu Ingvarsdóttur, sem aldrei lét bugast þó mikið væri á hana lagt.

Megi þetta mál verða þjóðinni áminning um það, að sérhver manneskja er einstök og dýrmæt og á skilið að fá hlustun og vernd yfirvalda þegar nauðsyn krefur. Þjóðin öll þarf þess líka með að sameinast undir leiðarorðinu - aldrei aftur !