Um Ólaf Ragnar - Perpetum president !

Flest bendir til þess að við Íslendingar munum sitja uppi með Ólaf Ragnar Grímsson sem forseta áfram næstu fjögur árin. Þrátt fyrir undarlegar leikfléttur og sjónhverfingabrellur forsetans í fjölmiðlum allt frá áramótum, sem hefðu átt að draga verulega úr trausti til hans, virðist sem ekkert nægilega sterkt framboð hafi komið fram gegn honum.

Það má heldur ekki gleyma því að það er ekki hefð fyrir því á Íslandi að fella sitjandi forseta frá embætti. Því miður virðist það svo með marga, að það sé í eðli þeirra að frukta allt of mikið fyrir sitjandi ráðamönnum. Það er því löngum erfitt að fá fram breytingar og vinna undir því kjörorði að nýir vendir sópi best. Og Ólafur Ragnar er sannarlega ekki nýr vöndur á Bessastöðum og löngu hættur að sópa - nema þá til málamynda !

Undirritaður hefur ekki farið leynt með það að hann kaus Ólaf Ragnar sem forseta 1996. Þá var hann nýr vöndur á þessu sviði og hreint ekki einn á för.

Guðrún Katrín Þorbergsdóttir var við hlið hans og það var mikill liðsauki.

Valið var ekki erfitt þá. Ég hafði að vísu aldrei verið hrifinn af Ólafi Ragnari sem stjórnmálamanni, en hugsanlega gat hann samt orðið frambærilegur forseti.

Hann þekkti pólitíkina innan frá og reynsla hans úr þeim viðsjála heimi gat orðið gott veganesti fyrir forseta gagnvart ríkisstjórn og þingi ef vel væri á haldið.

Hann var líka með nýjar áherslur varðandi forsetaembættið, áherslur sem voru til þess fallnar að auka almennan áhuga fyrir embættinu og virkja það og þá möguleika sem í valdi forsetans fólust betur í þágu þjóðarinnar.

Og það var ekki vanþörf á því, fannst mörgum, og sjálfsagt að gefa viðkomandi frambjóðanda tækifæri til að sýna hvers hann væri megnugur varðandi þessar nýju áherslur. Það varð eiginlega töluverð vakning fyrir því á þjóðarvísu.

Aðrir frambjóðendur 1996 hurfu satt best að segja að miklu leyti í skuggann fyrir Ólafi Ragnari og Guðrúnu Katrínu konu hans.

Jafnvel ýmsir sem höfðu haft mikið horn í síðu Ólafs Ragnars, drógust að mati margra til þess að kjósa hann vegna Guðrúnar Katrínar.

En þetta var 1996 og margt breyttist furðu fljótt. Við misstum okkar mikilhæfu forsetafrú og með henni virtist deyja töluvert af þeim vonum sem fólk tengdi við hinn nýja forseta. Um aldamótin var undirritaður til dæmis orðinn þess fullviss að Ólafur Ragnar væri farinn að leika mikið til sama leikinn sem forseti og hann hafði áður leikið sem pólitíkus.

Áhugamál hans númer eitt var hann sjálfur, völd hans og fyrirferð í fjölmiðlum og þjóðlífi. Ferill hans fyrir hrunið og í hruninu og eftir hrunið var hreint ekki skammlaus og samskipti hans við þotulið útrásargreifanna voru alls ekki eins og þau hefðu átt að vera. Hann dansaði með, hann var meðvirkur, hann sá ekkert nema gull og milljarða streyma til Íslands. Hann virtist ekki telja að það myndi koma að skuldadögunum, eins og manni skilst þó að Dorrit hafi reynt að segja honum.

Hann skellti bara skollaeyrunum við viðvörunum af því taginu og sagði kokhraustur við erlenda fjölmiðla sem dáðust að íslensku "fjármálasnillingunum, "Þið hafið nú ekki séð mikið af þessu ennþá !

Og nú er Ólafur Ragnar að bjóða sig fram til að sitja fimmta kjörtímabilið sem forseti. Hann sem sagði að 16 ár væru langur tími í þessu embætti !

En nú er hinsvegar verulega skipt um hagi. Vinstrisinnaðir kjósendur hafa fjarlægst Ólaf eins og hann hefur fjarlægst félagshyggjuna og þær hugsjónir sem hún stendur fyrir, enda er hann orðinn lítið annað en íhaldssamur aristokrati og spilltur af of löngu samneyti við forréttindahyski og snobbhænsni hér og þar.

Svo nú er íhaldið orðið traustasti bakhjarl Ólafs Ragnars ásamt leifunum af Framsókn. Einhverntíma hefðu það þótt tíðindi svo ekki sé meira sagt.

Forustulið íhaldsins, er farið að sjá að Ólafur Ragnar er hreint ekki sá vargur í véum sem það taldi hér áður fyrr. Hann er farinn að ganga sömu götur og það í ýmsu. Og flokksmenn Stóra Þjóðarógæfuflokksins, jafnvel 7 af hverjum 10, ætla víst að kjósa manninn sem var eitt sinn " persona non grata " í þeirra augum.

Hægri menn virðast ekki kunna sér læti yfir því að vera búnir að finna ásættanlegan forseta fyrir " sínar áherslur " í Ólafi Ragnari - já, í Ólafi Ragnari Grímssyni !

En hvert átti aumingja maðurinn að fara til að leita sér stuðnings ?

Fyrri samherjar voru að stórum hluta búnir að sjá í gegnum hann og farnir að skilja, að hann er í raun og veru engu trúr nema þá eigin framagirnd.

Hann átti ekkert eftir nema að leita á náðir íhaldsins - og verði hann kosinn forseti áfram, verður það fyrir stuðning þess og atkvæði - og það er vel hugsanlegt að íhaldið geti notað Ólaf Ragnar og ekkert skilji þar á milli á komandi árum - ekki einu sinni " skítlegt eðli" !

Sú niðurstaða hlýtur að teljast aumur lokakafli á ferli Ólafs Ragnars Grímssonar, en fátt virðist líklegt til að breyta því ferli héðan af.

Ólafur Ragnar endar líklega ævidaga sína eins og Jónas frá Hriflu - sem forstokkað íhald - Sic transit gloria mundi - mætti segja !