Yfirtaka skoðanamyndunar í Evrópu, - í krafti olíuauðs !

Sú var tíðin að engin stjórnvöld í Evrópu voru í því hlutverki að enduróma skoðanir stjórnvalda í Arabaheiminum. Sennilega var hið gagnstæða öllu heldur uppi á teningnum. En eftir síðari heimsstyrjöldina fóru ýmis valdahlutföll að breytast Evrópu í óhag. Það var auðvitað olían sem setti stóra strikið í reikninginn.

Og upp úr 1970 þegar olíukreppan ógnaði evrópsku iðnríkjunum fyrir alvöru, fóru ráðamenn þar að hugsa æ meira um það hvernig væri hægt að gera arabísku olíuríkjunum til hæfis, svo olían héldi áfram að renna ljúflega til Vesturlanda. Og þá komst á þessi staða í stóraukinni mynd sem síðan hefur ráðið svo miklu, að olían streymdi til Vesturlanda en peningarnir til Arabaríkjanna.

En það sem gleymdist að reikna með, var að Arabar gátu svo lítið notað peningana heima fyrir. Þeir fóru því að fjárfesta út um alla Evrópu. Þeir keyptu allskonar fyrirtæki, banka og blöð, sjónvarpsstöðvar og bókstaflega allt sem gat aukið völd þeirra og áhrif.

Þetta byrjaði líklega í talsverðum mæli um og upp úr 1960, en eftir 1970 var farið að iðka þetta í verulega stórum stíl. Og fjölmiðlarnir sem Arabar keyptu víðsvegar um Evrópu fóru náttúrulega fljótlega að þjóna sjónarmiðum eigenda sinna. Fjárfestingar Araba í Evrópu, ekki síst í Bretlandi og Frakklandi, eru fyrir löngu orðnar svo miklar að vald þeirra í fjármálaheimi viðkomandi landa, svo og atvinnulífi og öðru, er með þeim hætti að ógnvænlegt er.

Ég starfaði í Englandi í nokkurn tíma árið 1976. Þá vann ég hjá tveim fyrirtækjum í plastiðnaði og þau voru bæði í eigu arabískra aðila. Seinna fyrirtækið hafði verið byggt upp frá grunni af manni sem hét Bennett. Hann var orðinn gamall á þessum tíma, en vann samt sem einhverskonar ráðgjafi við fyrirtækið. Ég fann ekki annað en hann væri ágætur maður.

Við sátum einu sinni eftir vinnudag og spjölluðum saman, uppi í fallegri skútu sem hann átti og geymdi við verksmiðjuna.

Þá sagði hann mér að hann hefði áhyggjur af framtíð lands síns og nefndi í því sambandi að fjárfestingar Araba fyrir olíupeninga væru að verða svo miklar í landinu. Ég sagðist undrast þessi orð hans þar sem hann hefði nú einmitt selt arabískum aðilum eigið fyrirtæki. Þá sagði Bennett :

" Já, þeir buðu mér svo miklu hærra verð fyrir verksmiðjuna en mér bauðst frá öðrum. Ég þurfti á peningunum að halda, því ég vildi tryggja að barnabörnin mín gætu menntað sig sem best og þetta var nú ævistarfið mitt sem ég var að selja ! " Ég sagði við hann : " Herra Bennett, þú getur ekki bæði haft áhyggjur af landinu þínu út af því hvert stefnir og jafnframt lagt sjálfur þitt til þeirrar stefnu. Þá ertu enganveginn sjálfum þér samkvæmur. Það er í sjálfu sér gott að barnabörnin þín geti menntað sig, en hvaða framtíð og hverskonar land eiga þau að erfa ? Eiga þau kannski að búa í Englandi sem er í eigu Araba ? "

Bennett gamli stundi við og tók höndum um höfuð sitt og sagði :

" Já, þetta er náttúrulega rétt athugað hjá þér, en ég féll fyrir þessu háa tilboði sem mér var gert. Ég hef samt spurt sjálfan mig að því æ síðan hvort ég hafi þarna gert nokkuð sem ég hefði aldrei átt að gera ? "

Ég lagði höndina á öxl gamla mannsins og við sátum þarna hljóðir um stund. Ég fann gjörla að honum leið ekki vel út af þessu. Og þetta var sumarið 1976 !

Það hafa áreiðanlega býsna margir selt Aröbum íhlutunarrétt í vestrænum samfélögum síðan þá og kannski hafa fæstir þeirra haft áhyggjur af því eins og Bennett gamli. Mörgum hefur vafalaust þótt allt fengið með því að vera með fullar hendur af arabísku olíugulli. En fyrir það hefur verið keypt miklu meira en menn hafa almennt gert sér í hugarlund.

Jafnvel í Þýskalandi hafa slík viðskipti farið langt fram úr því sem ætti að vera og hafa þó Þjóðverjar yfirleitt verið betur á verði fyrir sínum hag en flestir aðrir. En fjárstraumurinn getur orðið svo mikill að jafnvel þýskir Bennettar standist hann ekki !

Og hvar skyldi Evrópa vera stödd núna í þessum efnum og að hve miklu leyti skyldi hún í raun vera komin í eigu Araba ? Við erum vitni að síharðnandi afstöðu fjölmiðlanna í álfunni í garð Ísraels og það ætti líklega að geta sagt okkur eitthvað um eignarréttinn á þeim fréttaveitum sem þar marka línuna.

Það er margt sem hrærist undir yfirborðinu og sjaldan er allt sem sýnist !

Meginhluti íbúa Evrópu virðist ekki hafa hugmynd um hvernig í málum liggur og sá mikli fjöldi lætur sig litlu skipta - að því er best verður séð, hvernig fréttaefnið er matreitt ofan í hann dags daglega.

En þó að áróðurinn fyrir því að fólk hafi " rétta afstöðu " til mála, sé orðinn gífurlega mikill og krafan um það sé í raun orðin beintengd við ýmsar hótanir, fjárhagslega og efnahagslega séð, eigum við sem viljum ekki gleypa við slíku umhugsunarlaust, að geta leitað okkur upplýsinga og líklega er netið traustast nú til dags varðandi það. Að minnsta kosti veit ég ekki til þess að einhver einstakur  valda-aðili hafi getað yfirtekið það til þessa, hvað sem verður.

Ég er samt fullviss um það, að margir valda-aðilar myndu glaðir gefa mikið fyrir að geta þaggað niður í ýmsum röddum sem heyrast á netinu, því sú árátta er alltaf fylgifiskur valdsins, að kæfa verði allar raddir sem vilja tala frjálsum munni. Að ýmsu leyti má því segja að netið sé í almennum skilningi lýðræðislegasta verkfærið sem við eigum nú á dögum. Og einmitt þessvegna þurfum við að standa dyggan vörð um það.

Við þurfum að nota netið til að fræðast um málin og rannsaka hvernig í þeim liggur, svo við verðum ekki heilaþvegin án þess að hafa hugmynd um það sjálf !

Og það er hægt að spyrja margs :

Af hverju eru fjármálaleg og efnahagsleg völd og ítök arabískra olíuríkja í Evrópu ekki rannsökuð og staðan skoðuð með hliðsjón af öryggishagsmunum þeirra þjóða sem í álfunni búa ?

Af hverju skyldu engin stjórnvöld í álfunni hafa séð ástæðu til að fara yfir þá stöðu ? Er það ekki löngu tímabært og hvaða tregðulögmál er þar í gangi ?

Mín skýring er ósköp einföld hvað það snertir. Ég lít svo á að helstu valda-aðilar í álfunni viti svo mikið um þá stöðu, að þeim sé miklu frekar umhugað um það eitt  - að koma í veg fyrir að evrópskur almenningur viti hið rétta í málunum !

Og það er - að völd og áhrif arabísku olíuríkjanna í Evrópu eru löngu orðin það mikil og víðtæk, að það fer eiginlega að verða spurning hver ráði þar í raun og veru ?