Um svigrúmið til sáningar !

Lífið gefur okkur flestum svigrúm til athafna og það er val okkar hvernig við stöndum að verki. Við höfum skyldum að gegna við þá sem á undan okkur gengu og þá sem á eftir okkur koma. Við höfum skyldur við foreldra okkar og börn.

Sumir kynnast aldrei foreldrum sínum, þeir hafa dáið snemma eða einhver afbrigði orðið sem hafa leitt til þess að vegir skildust. Sumir hafa aldrei þekkt föður sinn og sumir aldrei móður sína. Slíkt er oftast hryggðarefni vegna þess að í flestum tilvikum innifelur það missi hluta sem okkur öllum eru nauðsynlegir fyrir vegferðina út í lífið. En sumir eiga foreldra lengi, foreldra sem orðnir eru aldraðir og jafnvel komnir á dvalarheimili. Í mörgum tilfellum virðast þeir svo gleymast þar - því miður - , svo að heimsóknir strjálast og falla jafnvel alveg niður !

En það er mikilsvert mál að eiga móður eða föður eða báða foreldra á lífi. Jafnvel þó heilsa þeirra kunni að vera orðin tæp og minnið gloppótt , er það viðvarandi náð að eiga enn aðgang að þeim sem leiddu okkur á legg og voru okkur eitt og allt fyrstu árin. Það er þá enn hægt að vera það sem hönd er hendi og fótur fæti.

Ég las einu sinni sögu. Hún var um mann sem hét Henriksen, hann var auðugur og átti stórt og gott heimili og það sem meira var góða fjölskyldu, eiginkonu og nokkur börn. Hann sat eitt sinn í stofu sinni ásamt konu sinni og börnum. Sigga litla sat hjá pabba sínum og var að lesa í barnablaði, Alma var að klippa út pappírsmyndir en Mími og Óli fylgdust hrifin með. „Nei, sko gamla manninn með langa skeggið !" sagði Óli. „Hann situr og er að lesa í Biblíunni. Mér finnst hann vera svo líkur honum pabba !"

„Ja, Óli, hvað þú ert heimskur !" sögðu litlu systurnar hlægjandi. „Pabbi er þó sannarlega ekkert líkur þessum gamla karli, með hvítt hár og skegg og djúpar hrukkur í andlitinu." „En pabbi getur nú samt orðið líkur honum þegar hann er orðinn gamall, eins og afi," svaraði Óli litli ; og aumingja pabbi minn þá !"

„Því segirðu þetta ?" spurði Alma. „Hversvegna kennirðu svo mikið í brjósti um pabba þá ?" „Jú-ú," svaraði Óli hægt og hugsandi, „ því að þá verður pabbi að sitja einn í herberginu sínu eins og afi situr nú aleinn í sínu herbergi, við þröngan og ljótan stíg inni í borginni, og hefur engan nema Maríu þvottakonu til að sinna um sig."

Tárin komu fram í augun á Óla litla við umhugsunina um það hve bágt pabbi hans mundi þá eiga. „ En sú vitleysa í þér Óli ! Heldurðu að við látum hann pabba okkar vera einan þegar hann er orðinn gamall ?" sagði Alma. „ Ég hugsa að við verðum hjá honum þá alveg eins og núna."

En Óli hristi bara höfuðið og svaraði hugsandi: „Ónei, sjáðu til, þegar við erum orðin stór og búin að eignast börn, kærum við okkur víst ekkert um að heimsækja pabba, ekki fremur en hann og mamma hirða nú um að koma til afa. En María gamla segir að afi sé ævinlega glaður þó að hann sé aleinn því að hann hafi Guð hjá sér og Biblíuna sína. En það getur pabbi ekki því að hann segir sjálfur að hann hirði ekkert um slíka hluti, og þess vegna hlýtur honum þá að líða enn verr en afa nú !"

Henriksen hafði setið og verið að lesa í dagblöðunum. Hann tók eftir samtali barnanna og fölnaði af geðshræringu. Svo reis hann á fætur og fór að ganga um gólf, fremur órólegur að sjá. Um kvöldið átti hann langt samtal við konu sína. Og nokkru síðar fór hann til borgarinnar og sótti gamla föður sinn og flutti hann heim á hlýja og góða heimilið sitt. Þar fékk nú afi gamli sólríkt og fallegt herbergi og tíðar heimsóknir barna sinna og barnabarna. Og hann var svo hjartanlega glaður að hann fórnaði oft höndum og þakkaði Guði. Og marga fallega söguna fékk Óli litli blessaður að heyra hjá honum afa sínum.

En pappírsmyndin sem Óla fannst vera svo lík pabba sínum, hún var sett á skrifborð föður hans og ef einhver spurði hvers vegna hún væri látin vera þar, svaraði Henriksen því til að þessi mynd hefði flutt sér þann boðskap sem verða skyldi honum til blessunar um tíma og eilífð !

Þessi saga gerist náttúrulega í allt öðrum tíma en þeim sem æðir með tillitsleysi tíðarandans um traðir í dag, en hún segir samt frá hlutum sem ættu að hafa sitt að segja fyrir mannlíf á öllum tímum. Er ekki eitthvað sem vantar á að við sinnum skyldum okkar, þurfum við ekki að skoða þau mál aðeins betur, erum við að gleyma einhverju eða einhverjum - í hraðflugi tímans ?

Erum við að glata svigrúmi sem við höfum haft til að endurgjalda kærleiksgjafir sem okkur hafa verið gefnar á liðnum árum ? Vitum við hvar við erum stödd í lífinu og hvað okkur ber að gera öðru fremur ? Gleymum við kannski öldruðum foreldrum og sinnum þeim ekki ?

Ef við lifum lengi getum við orðið aldraðir foreldrar og hvaða leiðsögn höfum við gefið börnum okkar varðandi þá stöðu mála ? Verðum við ein og yfirgefin, kannski gleymd á góðum stað, eða njótum við áfram samvista við ástvini í gegnum hlýjar heimsóknir og kærleiksfullt samband ?

Gleymum ekki mannskyldum okkar meðan við erum og heitum, notum svigrúmið sem okkur er gefið til að inna þær af höndum með trúverðugum hætti. Sinnum foreldrum, vinum og vandamönnum eins og okkur ber að gera og gerum samfélag okkar betra fyrir vikið. Munum það, að öll uppskera samskipta manna á milli fer eftir því hvernig sáð hefur verið !