Að kveikja í kirkjum !

Nú í aðdraganda páskanna virðist slæmur hlutur hafa átt sér stað á Akureyri, að gerð hafi verið tilraun til að kveikja í Akureyrarkirkju eða í það minnsta að valda skemmdum á henni. Þetta er þeim mun alvarlegra sem það virðist koma fram sem einhver andstaða gegn kristnu hátíðarhaldi páskanna.

Í Noregi hefur eitthvað borið á því að kirkjur hafi verið brenndar, jafnvel gamlar stafkirkjur, og virðist sem einhver andi sé kominn inn í norræn samfélög sem hatast við kirkjur og kristni. Hvernig skyldi sá andi vera tilkominn og hvað skyldi það vera sem ýtir undir hann í þessum ríkjum sem svo lengi hafa kristin verið og hafa öll merki krossins í þjóðfánum sínum ? Menn ættu kannski að velta því svolítið fyrir sér, því það gæti verið að nokkuð mikil hætta væri þar á ferðum !

Kristindómurinn hefur alltaf þurft að glíma við hatur utan frá og líka slæmar fylgjur þeirra sem vilja vera þar innan vébanda, en sjá ekki nokkra ástæðu til að mæta þeim kröfum sem þar eru gerðar og eiga að vera gerðar, og bæta sína innviði. Krafan í samtímanum er að allir eigi að geta tilheyrt kristinni kirkju „ á sínum eigin forsendum", en sú krafa á engan bakgrunn í Orði Guðs. En hver sem kemur að krossinum með iðrandi hjarta vegna rangrar breytni, á að vera þar velkominn !

Fyrirmæli Orðsins eru að elska beri syndarann en hata syndina. Allir menn eru syndarar en sú staðreynd á ekki að fyrirbyggja kærleikann, þeim mun meira þurfum við á kærleika að halda sem við erum meiri syndarar og höfum brotið meira af okkur. En það er falskur kærleikur og siðvilla að umfaðma synd í lífi syndara, sem eitthvað sem sé órjúfanlegur hluti af honum. Hver syndari þarf að losna við syndina úr lífi sínu, fyrr er hann ekki frjáls. Í því felst að Jesús er Frelsari, hann frelsar okkur frá syndinni, frá brotlegum ferli okkar, og hjálpar okkur til þess að verða ný sköpun fyrir iðrun og vilja til að ganga betri veg, veg hjálpræðisins !

Það er margt að í okkar þjóðfélagi og það er mörgu hossað í samtíðinni sem ekki er blessað í Orði Guðs. En það er ekkert sem segir að þar sé eitthvað á ferð sem sé fætt til varanlegrar framtíðar. Tíðarandinn er breytilegur og sem betur fer sveiflast hann ekki alltaf til hins verra. Sjúk samtíð  getur valdið ýmsum ófögnuði og stýrt út af farsælum vegi í mörgum málum, en yfirleitt er stefnan svo leiðrétt og haldið til betra horfs,  svo sjúk samtíð þarf ekki að vera nein ávísun á sjúka framtíð.

Hvert skyldi það andavald vera sem segir mönnum að kveikja í kirkjum, sem segir mönnum að hatast við kristindóm og vill tortíma öllu því sem tengist trú á Jesúm Krist ? Er þar eitthvað á ferðinni sem boðar heillavænlegri leiðir fyrir mannlegt samfélag ? Er það - að bera eld að kirkjum á náttarþeli, eitthvað sem á skylt við uppbyggilega starfsemi í samfélagslegu tilliti ?

Nei, auðvitað ekki, en kristindómurinn á erfitt uppdráttar í nútímanum. Við erum þar stödd mitt í Laodíkeu-öldinni, sem er eigingjörn og spillt og hálfvolg í öllu siðferðilegu tilliti. Lýsingin á henni í Ritningunni svarar nákvæmlega til þess hvernig hún er og það er ekki fögur lýsing !

Margir vilja fylgja málamiðlun í öllu sem trúnni viðkemur. Þeir velja það úr Orðinu sem þeir vilja hafa, en hafna hinu sem þeim líst ekki á og gerir kröfur til þeirra um að breyta sínu ráðslagi. Tíðarandinn kennir nefnilega, að það séu mannréttindi hvers og eins, að fá að ganga út í glötun, ef vilji viðkomandi kýs það. En er slíkt vilji viðkomandi manneskju, er það ekki annað vald sem þá hefur tekið við stjórn ?

Fjöldi manna sem játar trú á Krist og segist vilja standa fyrir það sem hann kenndi, er þrælbundinn ýmsum manngerðum kerfum, svo sem pólitískum flokkum, sem eru hreint ekki á þeim vegi sem Krists er. Þar er Mammon hinsvegar hylltur ótæpilega. Það eru mörg dæmi til um þessar tilhneigingar manna til að sameina það veraldlega og það andlega í einum pakka í hugskoti sínu.

Um miðja síðustu öld voru stofnaðir ýmsir pólitískir flokkar í Vestur-Evrópu sem kenndu sig við kristin viðmið. En það þurfti ekki mörg ár til að leiða það í ljós, að þar var bara verið að gera út á góða ímynd. Þessir flokkar urðu margir hverjir tiltölulega fljótlega gróðrarstía spillingar, sem varð jafnvel meiri en í öðrum flokkum. Menn urðu sem sagt „kristilegir spillingarflokksmenn", og flestir ættu að geta séð, að ávinningurinn þar var alls ekki ávinningur kristindómsins í álfunni !

Skemmst er að minnast þess hérlendis, hvaða útreið tillaga um að heiðra kristin gildi, fékk á flokksþingi sjálfstæðismanna fyrir nokkru. Henni var hafnað, enda átti hún enga samleið með flokknum á þeim vegi sem hann hefur valið sér. En þótt þannig færi, veit ég samt ekki til þess að neinn hafi sagt skilið við flokkinn vegna þess. Menn segjast áfram vera Kristsmenn, en ætla víst að vera það í flokki sem hafnar þeim gildum sem Frelsarinn stóð og stendur fyrir ! Hvernig er slíkt hægt ?

Jú, það virðist vera hægt með því móti, að viðkomandi mannssál heiðrar stefnu Krists í orði en stefnu flokksins á borði ! En slík málamiðlunarleið gerir kristindóminn í lífi viðkomandi manna að annars eða þriðja flokks máli. Hún getur aldrei innifalið ærlegt val kristins manns og sýnir einungis að Mammon hefur þarna haft vinninginn. En menn velja því miður gjarnan slíkar leiðir, þegar þeir eru þrælbundnir efnalegum hagsmunum hins daglega lífs, öllum þeim hégóma sem mölur og ryð fær grandað !

Menn geta kveikt í kirkjum með ýmsu móti, en alvarlegasta íkveikjan er það þegar við mennirnir hlaupum eftir heimsins boðum, af veraldlegum hagsmunaástæðum, og brennum þá kirkju, það musteri sem á að búa í okkur sjálfum, það hús Andans sem Guð hefur skapað fullar forsendur fyrir að megi byggjast upp í lífi hvers manns. Það er íkveikja glötunarinnar fyrir mannssálina !

Það er dapurlegt þegar menn í hatri og uppreisn gegn Guði, ráðast gegn húsum þar sem menn vilja í friði fá að vegsama Skaparann. Það ætti öllum að vera ljóst hvaða andi býr að baki slíku framferði. En það hafa alltaf verið til menn sem hafa hatast við Guð og góða siði, en það hafa líka alltaf verið til menn sem hafa göfgast í lífinu og átt ljós í sínum sálum og veitt þeirri birtu til annarra. Það er hamingja mannkynsins að hafa átt slík ljóssins börn !

Einu sinni var gerð samfélagssátt um það á Íslandi, að þar sem Guðslög og landslög greindi á, þar skyldu Guðslög ráða. Í dag stöndum við frammi fyrir því á margan hátt að Guðslög og landslög greinir á, en nú virðist samfélagið á því að Guðslög eigi þá að víkja. Það segir mér, að afkristnun þjóðfélagsins sé komin á áður óþekkt stig, ekki bara í stjórnmálaflokkum heldur varðandi siðagildi yfir höfuð.

Hvar stöndum við gagnvart Guði og hvar og hvernig viljum við standa gagnvart Guði ?  Er það ekki spurning sem mönnum er þörf á að hugleiða meðan við enn erum nokkurnveginn fær um að halda jól og páska í réttum anda ?