Óvinafagnaðarofsi skáldsins !

Einar Kárason er einn af seinni tíma rithöfundum okkar sem hefur öðlast mikla viðurkenningu og líkast til að verðleikum. Skáldverk hans þarf ekki að kynna íslenskri þjóð svo þekkt eru þau mörg hver. En það er nú svo með okkur mennina að öllum getur orðið á og stundum verður jafnvel fimustu orðgörpum fótaskortur á tungunni eða þá að þeir missa stjórn á skapi sínu og þá verða slysin.

En í stað þess að játa hreint og beint gerða vitleysu, fara menn iðulega út í það að afsaka málið og þá vill það oftast verða með heldur klaufalegum hætti.

Ég hygg að Einari vini okkar hafi orðið þetta á um daginn. Hann sagði dálítið stór orð um dálítið stóran hóp fólks í landinu. Svo þegar viðbrögðin urðu nokkuð mikil og sennilega meiri en Einar hefur búist við, baðst hann að lokum afsökunar á „litlum pistli“ og sérstaklega líklega orðinu „landsbyggðarhyski“ sem kom fyrir í texta hans !

Það sjá það náttúrulega allir að pistill sem flytur slíka umsögn er ekki lítill að efni og kannski sýnir hann líka hvernig sumir sem búa á tilteknu horni landsins tala stundum niður til fólks úti á landi. Einar Kárason er það vanur því að fjalla um texta að það þarf líklega hvorki að segja mér né öðrum að hann hafi ekki vitað hvað hann var að skrifa !

En þarna ruddist hann fram á ritvöllinn, heldur herskár og að því er virtist reiður, kannski verið búinn að liggja eitthvað yfir Sturlungu, áður en hann rauk í að skrifa þennan pistil sinn, og þar með hugsanlega tekið óheppilegt mið af framkomu sumra „höfðingjanna“ þar.

En þetta upphlaup Einars er bara nokkuð sem snýr til hans aftur með neikvæðum hætti. Hann leggur með svona framgangi aðeins vopn í hendur þeim sem helst er kannski lítið um hann gefið, og sú skálmaldarhneigð sem virðist hafa drottnað yfir skilningarvitum hans við ritun umrædds pistils, hefur greinilega leitt hann dómgreindarlega afvega.

Ég finn dálítið til með skáldinu af þeim sökum, því að Einar Kárason er nefnilega búinn að gera margt gott fyrir okkur sem höfum gaman að góðri ritmennt og auðvitað viljum við að honum vegni vel og hann kunni sem best við sig á meðal okkar og fari ekki – eins og sumir aðrir - að finna sig uppi á ofurháu fjalli og fari þaðan að tala niður til okkar hinna !

Og ég get alveg bætt því hér við, að ég ætti kannski ekkert að vera að skrifa neitt sérstaklega um þetta mál. Það hafa Kári Gunnarsson og Sigurður Sigurðarson gert með prýðilegum hætti og þarf þar í sjálfu sér engu við að bæta, en samt ætla ég nú að leyfa mér að leggja orð í belg, ekki síst vegna þess að ég á nú að heita hluthafi í tilteknu hyskismengi, það er að segja landsbyggðarmaður !

Í fyrsta lagi finnst mér ástæða til að kveða eina vísu beint til Einars Kárasonar :

Óvinafagnaður er það klár

Einar – að þylja slíkar spár,

jafnvel þó maður sé svaka sár,

því svoleiðis kallar bara á fár !

Og í öðru lagi finnst mér ástæða til að kveða aðra vísu beint til Einars Kárasonar :

Það er nú Ofsi Einar minn

sem úthúðar dómgreind þinni,

að meiða í orði mannskapinn

sem mælist á landsbyggðinni !

Og í þriðja lagi finnst mér ástæða til að kveða þriðju vísuna beint til Einars Kárasonar:

Vont er að Skáld með skerpu og dug

skammist í fólki af reiðum hug,

og taki upp á því með töktum þings

að tala niður til almennings !

Og í fjórða og síðasta lagi vil ég kveða UM Einar Kárason eftirfarandi vísu:

Orðsins listir Einar kann,

æfður mjög í sproki.

En stundum sýnist svífa á hann

Samfylkingarhroki !

Og kannski var það helsta ástæðan fyrir því að Einar vinur okkar hoppaði svona upp og tapaði sér eitt augnablik ! Hroki er alltaf slæmur hvar sem hann kemur fram í mannlegum samskiptum og þetta afbrigði hans sem líklega hrjáir Einar er af mörgum talið sérstaklega illvígt og hjá sumum allt að því ólæknandi !

Vonandi er þó sýkingin ekki komin á svo hættulegt stig hjá okkar manni og megi hann sem fyrst finna sér einhver bótalyf við þessum fjanda og lifa svo eins og batnandi menn gera, sem átta sig allt í einu á því að þeir eiga vini um allt land sem ástæðulaust sé að óvirða !

Ég ætla svo að ljúka þessum - litla pistli - með einni saklausri viðbótar-vísu :

Þó margur skjóti fast – í geði grettur,

og grafi undan stoðum betri vonar,

lifa mun og leiða hjá sér slettur,

landsbyggðarhyski Einars Kárasonar !