"Og þakka heiminum fyrir nýjan dag !"

Fyrir nokkrum vikum heyrði ég í útvarpi texta nokkurn sunginn. Ekki tók ég sérstaklega eftir því hver söng og hef ekki hirt um að kanna málið nánar, en ég verð að játa að ég velti nokkuð vöngum yfir þeirri tjáningu sem virðist búa í umræddum söngtexta !

Í textanum var nefnilega fyrirsögn þessa pistils sungin fram og þótti mér undarlega til orða tekið. Það er að vísu tímanna tákn að heiminum sé þakkað margt sem Guði ber, en að maður þakki heiminum fyrir það sem hann nýtur í hérvistinni, meðal annars fyrir það að fá að vera til, finnst mér skrítið viðhorf !

Á sínum tíma benti Guðmundur á Sandi Jóhanni Sigurjónssyni á það að það væri ekki rétt að segja „úti regnið grætur !“ „Regnið grætur ekki“, sagði Guðmundur, „ það er himinninn sem grætur regninu !“

Og Jóhann var nógu mikill maður til að viðurkenna þetta og sagði: „ Já, það er alveg rétt, slæmt að ég skyldi ekki hugsa út í það, en enginn hefur bent mér á þetta fyrr !“

En það sem ort hafði verið í hita augnabliksins stóð og stendur, því enn er sungið af stakri tilfinningu „ Sofðu unga ástin mín, /úti regnið grætur !“

Að segja að regnið gráti og þakka beri heiminum fyrir nýjan dag, er auðvitað hugsunarvilla, en ekki er víst að menn í dag séu jafn fúsir að viðurkenna slíka villu og Jóhann Sigurjónsson var forðum í nokkuð sambærilegu tilfelli ?

Þar að auki virðast sumir menn þannig gerðir nú á dögum að þeir myndu aldrei þakka Guði fyrir eitt eða neitt, því svo mikil er uppreisn sálna þeirra gagnvart Skapara himins og jarðar. Það eru til menn í dag sem eru orðnir svo menntaðir og miklir í eigin sjálfi að það virðist beinlínis fara í taugarnar á þeim að heyra að einhver hafi skapað þá !

Í mikilleika sínum telja þeir sig líkast til vera algjörlega sjálfskapaða menn og enginn og ekkert sé þeim í raun og veru æðra !

Það er sérstaklega leiðinlegt að horfa upp á menn sem verða menntun sinni og uppfræðslu til skammar með slíkum hætti. Sú var tíðin að sagt var, að menntun og uppfræðsla leiddi menn sjálfkrafa til auðmýktar gagnvart Almættinu og hógværðar gagnvart samferðamönnunum, því með upplýsingunni skildu þeir betur stöðu sína gagnvart Skaparanum og skyldur sínar við náungann !

En það er löngu liðin tíð að hlutirnir séu meðteknir með þeim hætti og nú til dags er hroki miklu algengari fylgifiskur samfara menntun en hógværð !

Samt er það nú svo, að tilveran er enn sama fyrirbærið og hún var og Guð er til og verður til og hann er ekkert óvanur því að horfa upp á hrokagikki sem telja sig ekkert þurfa á honum að halda og hefja sig yfir hann – í augnablikinu !

Slíkir sjálfbirgingar hafa allt frá upphafi vega vanhelgað yfirborð þessarar jarðar með orðum sínum og gjörðum og framferði þeirra býr oftast ekki yfir neinu öðru en guðlasti. Andi Kóra og Datans er enn víða á sveimi !

En auðvitað er Drottinn Skapari allra manna og þeirra líka sem fullir eru af hroka og yfirlæti. Og þó svo virðist sem þeir hafi afhent öðrum aðila lyklana að sálum sínum og séu að heyra hinir hreyknustu yfir því – í augnablikinu, kemur að því að svigrúmið verður ekki meira til að ástunda uppreisn og niðurrif gagnvart hinum ævarandi gildum.

Gömul vísa hljóðar svona:

„Þó að blási stundum strangt

stormur rauna frekur.

Ekki þarf að þykja langt

það sem enda tekur !“

                          Og það er málið ! Að lokum er liðin hver stund í lífi hvers manns og líka hver stund ævi sem var full af óvild til Guðs og hafði aldrei tíma fyrir hann og vildi ekkert af honum vita !

Þá er komið að skuldadögunum og þá mun sannast að lítil vörn verður í hrokanum og yfirlætinu, þegar guðleysinginn horfir móti því óumflýjanlega.

Því hvar og hvernig er sá maður staddur á sínu banadægri - sem aldrei vildi í lífinu kannast við Skapara sinn ?

Tilvist öll er eins og slys,

eydd til fulls við hjómið.

Þar til dautt og fallið fis

feykist út í tómið !