Varðandi umsagnir um fjármálahæfni kvenna !

Það virðist vera skoðun sumra að konur séu allt öðruvísi sköpun en karlmenn hvað varðar hugsun og afstöðu til mála. Einkum virðist þessi skoðun fylgja þeim sem hvað harðast vilja sýnilega vinna að því að skipta mannkyninu upp í tvær fylkingar sem eiga þá helst að standa gráar fyrir járnum hvor gegn annarri, annarsvegar langtíma undirokað kvenfólk og hinsvegar ofbeldisfullir og kúgandi karlar !

En eitthvað eru nú slíkar kenningar samt farnar að láta á sjá, því flest fólk er þannig gert að það lætur ekki öfgafullan áróður teyma sig endalaust á asnaeyrunum. Og hvort sem manneskjan er kona eða karl þá er hugsunin oftast nokkuð svipuð og afstaða til mála byggð á hliðstæðum grundvallarforsendum.

Eitt af því sem heyrðist talsvert fyrst eftir hrunið, var að ef konur hefðu stjórnað málum hefði aldrei orðið neitt hrun. Þær væru nefnilega varkárari og ábyrgari en karlarnir. Það er nefnilega það !

Í valdamiklum stöðum hjá bönkunum og í viðskiptalífinu voru konur á þessum tíma sem mér er ekki kunnugt um að hafi skorið sig neitt úr í veisluhöldunum með sérstakri áherslu á aðgætni og hófsemi.

Svo græðgi í auð er áreiðanlega ekki einskorðuð við karlmenn og er af nógum dæmum að taka til að sanna það. Hrunið var því áreiðanlega ekki afleiðing græðgi karla einna og sér heldur græðgi beggja kynja á flestum vígstöðvum fjármálalífsins og í þjóðfélaginu.

Sú skoðun að konur séu miklu ábyrgari en karlar í fjármálum sem öðru, er auðvitað alhæfing sem stenst ekki. Ábyrgð manneskja í þessum efnum fer eftir persónugerð og hugsunarhætti hvers einstaklings fyrir sig en ekki kyni.

Það hefur ýmsum konum í ábyrgðarstöðum reynst erfitt að halda sig á réttu róli á fjármálagötunni engu síður en körlum. Það má leiða hugann að Ritt Bjerregaard, Monu Sahlin og nú síðast Aleku Hammond fyrsta kven-forsætisráðherra Grænlands. Allar hafa þessar konur ratað í vandræði vegna þess sem varla er hægt að kalla annað en skort á fjármálahæfni.

Ritt Bjerregaard hefur stundum lent í kröppum sjó á sínum ferli, t.d. vegna Ritz-málsins 1978, en þá afsagði forsætisráðherrann Anker Jörgensen hana sem ráðherra. Seinna var sagt að hún hefði svo sem ekkert verið eyðslusamari en aðrir ráðherrar hvað svo sem það þýddi. En að minnsta kosti sýndi hún ekki fjármálahæfni umfram aðra eins og sumum er gjarnt að segja að konur geri. Anker Jörgensen, hinn gamli baráttujálkur úr verkalýðshreyfingunni, var að minnsta kosti ekki hrifinn af framgöngu hennar, og æði mörgum fannst hún hegða sér með afar aristokratískum hætti miðað við frammámann í flokki danskra jafnaðarmanna.

Hið umtalaða Toblerone - mál í Svíþjóð var að vísu fellt niður gegn Monu Sahlin, en afleiðingar þess virðast hafa skaddað mjög stjórnmálaferil hennar og tiltrú almennings á henni sem leiðtoga. Aleka Hammond varð að segja af sér eftir skamma stund í embætti á Grænlandi vegna meints ábyrgðarskorts í fjármálum og verður því varla með nokkru móti neitað að þar hafi vantað nokkuð á hæfnina í þeim efnum. Svo gæðagildi á vægi ábyrgðar í störfum fólks eru enganveginn bundin kyni heldur fyrst og fremst því hvernig manneskjan er gerð.

Nefna mætti margar aðrar konur sem þekktar hafa verið fyrir flest annað en fjármálahæfni. Sumar óðu í peningum og höfðu þó aldrei nóg handa milli. Er það ekki nákvæmlega það sama og komið hefur fram varðandi karla sem hafa haft sömu eðlis-eiginleika ?

Og varðandi sakfellingar gagnvart fólki sem hefur orðið uppvíst að því að hafa dregið sér fé í hinum ýmsu störfum eða embættum, virðist ljóst að slíkar freistingar hafi komið yfir einstaklinga alveg óháð kyni þeirra.

Og þar sem slíkt liggur í raun og veru afskaplega ljóst fyrir, má spyrja, af hverju er þá verið að mála svona falska mynd í þessum efnum og ljúga upp einhverri heildar gyllingarútgáfu varðandi þessi mál ?

Er það kannski vegna þess að tíðarandinn gerir stöðugt meiri kröfur í þá átt ?

Jafnvel maðurinn sem sagði að staður kvenna ætti að vera „bak við eldavélina“ segist nú vera orðinn feministi. Og hann virðist þegar byrjaður á kvenréttinda-krossferð sinni, með því að verja konur sem hann segir að hafi orðið fyrir einelti og rangindum fyrir þúsund árum !

Hann gefur jafnvel í skyn að hann sé í beinu sambandi við þær sumar og þó að slíkt tal gangi hugsanlega í suma, er slík staðhæfing nú tæplega til þess fallin að auka trú manna á greindarvísitölu þess sem heldur slíku fram.

Fyrst þessi nýbakaði feministi hefur kosið að byrja á því að leiðrétta - á sína vísu - aldagömul álitamál í umræddum efnum, veit ég ekki hvenær hann nær því að vinna í einhverjum slíkum málum sinnar samtíðar ? Ég er meira að segja heldur á því að hann hafi minni áhuga á því, enda myndu leiðréttingar þar hugsanlega geta höggvið nærri honum sjálfum og ferli hans.

Víst er að lýðskrumið í kringum sölumennsku og hagnaðarspil er sem fyrr ekki lítið og greinilegt er að menn segja margt og gera - enn í dag - á Íslandi, ef vonir um betri ímynd og fleiri aura glæðast við það.

Þjóðlegt samfélag og farsælt gengi þess byggist að sjálfsögðu á sem víðtækastri samvinnu karla og kvenna. Að stilla kynjunum sífellt upp sem einhverjum ósamrýmanlegum andstæðum og valda ósætti milli þeirra og ýta undir herská viðhorf þar, er í raun það sem kallast á hreinni íslensku niðurrifsstarfsemi og er auðvitað engum til góðs.

Ég held við ættum að halda okkur við heilbrigðar staðreyndir í málum, hvort sem í hlut eiga konur eða karlar. Það er varla nokkru barni sem vex upp í landinu ávinningur í því að hagur mömmu þess vænkist bara með því að lítið sé gert úr pabba þess. Ætli báðir foreldrarnir séu ekki í flestum tilfellum að vinna saman að heill og hamingju barna sinna og hagsmunir þeirra eigi samleið í því sem öðru !

Mannkynið er eitt og það samanstendur af konum og körlum, hamingja þess og framtíð byggist á samvinnu en ekki kynbundinni sundrungu í nafni einhverra ætlaðra hugsjóna sem síðan hafa verið settar á hvolf !