Á kínverskum nótum !

Það er ekki lítil saga á bak við kínversku þjóðina. Þegar flestar aðrar þjóðir voru á barbarastigi og sinntu fáu virðingarverðu, var Kína í miklum menningarmálagír og andans menntir stundaðar þar með frábærum hætti á margvíslegan hátt. Múrinn mikli var til þess gerður að halda óþjóðum frá Kína og verja hið kínverska menningarríki fyrir villimannlegum ágangi þeirra.

En öll saga á sér sína stórbrotnu kafla og sín lágstemmdu skeið. Á síðustu öldum sökk Kína djúpt í stjórnarfarslegum vanmætti og mætti ýmsum erfiðleikum af þeim sökum. Kínverjar urðu illa fyrir barðinu á gráðugum nýlenduríkjum Evrópu á nítjándu öld í ópíumstríðum og öðru og stöðugt var gengið á rétt þeirra með alls kyns hætti og hervaldi ef annað dugði ekki til.

Það er ljót saga því illa var þá farið með þessa miklu þjóð á margan hátt. En sumir vissu að risi var til staðar þó ástand hans væri ekki gott í núinu og Napóleon á að hafa sagt eitt sinn: „ Við skulum leyfa Kína að sofa, sá tími kemur að það mun vakna og heimurinn allur mun fá að vita af því !“

Og nú virðist Kína sannarlega hafa vaknað því það hefur um hríð haft mikil umsvif á veraldarvísu. Það er með ólíkindum hvað hefur verið ráðist í mikil verk þarna austurfrá og allt virðist þar á ferð og flugi. Sumir virðast líka hafa fylgst vel með því sem hefur verið að gerast og nú eru margir á höttunum eftir kínversku fjármagni og vilja hafa Kínverja með sem samstarfsmenn í þessu og hinu. Jafnvel í Húnavatnssýslu og á Skagaströnd renna menn hýru auga til hins kínverska gulls og vilja ólmir tjalda gulu.

Einn var sá heimamaður hér sem var þónokkuð á undan ráðamönnum á svæðinu að gera sér grein fyrir mætti og mikilleika Kína. Og sá maður lét ekki þar við sitja en lét hendur standa fram úr ermum. Þar er ég að tala um Finn Kristinsson vélstjóra sem hætti áratugalöngu starfi á togaranum Arnari fyrir nokkru og dreif sig austur í dýrðina til að taka þátt í kínverska efnahagsundrinu. Þar dvelur hann nú í góðu yfirlæti hjá kínverskum vinum og horfir hress og glaður inn í heiðgula framtíð.

Vegna framsýnnar hæfni stórhuga manns, dugnaðar og dirfsku hans við að gera kínverska drauminn að ævintýri lífs síns, sá ég ástæðu til að kveða um hann léttan og glettnislegan brag sem ég læt fylgja hér á eftir og vona ég að allir sem lesa hann sjái að ekki er verið að yrkja um neitt smámenni þar sem Finnur okkar er.

Gerið þið svo vel :

 

Einn lítill bragur um Finn Kínafara og ævintýri hans -

 

Nú Finnur okkar farinn er

og floginn út til Kína.

Hann vildi ei lengur vera hér

með verkkunnáttu sína.

 

Því stóra drauma dreymdi hann

um dásemd Austurlanda.

Í Kína allir meta mann

sem má á fótum standa.

 

Og Finnur stendur fótum á

með fjölvirkasta hætti.

Og gefur skít í gula vá

sem geigur fylgja ætti.

 

Hann hræðist ekki skáeygð skil

í skini drauma sinna.

Og þykist hafa á hendi spil

sem hljóti í öllu að vinna.

 

Og þó hann kanni kjörlönd ný

og kjósi þar að vera.

Hann veit að konan veldur því

sem verður heima að gera.

 

Því Guðbjörg styrkur stöðugt er

og styður förunautinn.

Og hún og Finnur hugsa sér

að hafa salt í grautinn.

 

Og hérna þekkja flestir Finn

sem félaga og bróður.

Hann eykur stöðugt orðstír sinn

sem alltaf var þó góður.

 

Hann geðprúður og glaður er

og glæðir fjör um vegi.

Þá birtu jafnan ber með sér

sem bjargar hverjum degi.

 

Og nú í Kína kýs hann dvöl

við kostavistir glaðar.

Því orðin var það versta kvöl

að vera annars staðar.

 

Hann þráði náðug nægta skil

á nýjum kosta velli.

Svo strax og bauðst að breyta til

á burt hann fór í hvelli.

 

Og Arnarsmála yfirklór

hann ekkert hugsar meir´um.

En hress í Kína bergir bjór

og brosir út að eyrum.

 

Þar varla er hans vitund fróð

um vottinn ömurlega,

að eftir situr áhöfn góð

sem er að deyja úr trega !

 

Því lítt hann skoðar liðna tíð

svo langt í burtu héðan.

Og allra síst er veröld víð

hann vefur faðmi á meðan.

 

Hjá Kínverjum hann alsæll er

og innileikinn ræður.

Þar nokkuð marga menn hann sér

sem minna á Víknabræður !

 

Hann leggur í það líf og sál

að læra nýja rullu.

Og étur núna Kínakál

með Kínverjum á fullu.

 

Hann eins og fleiri fer í hring

með fjölmenningarhjarta.

Og elskar sérhvern útlending

en einkum gula og svarta.

 

Og því er sálarfriður Finns

með flest í góðum vonum.

Því lítið mál er litur skinns

hjá ljúflingi sem honum.

 

En eins hann líka lipur kann

að líta á innistæður.

Með sjóði á vöxtum semur hann

við sína gulu bræður.

 

Þeir borga honum bestu laun

og bjóða ýmsa sénsa.

En þó hann sæll þar sé í raun

hann saknar stundum Ensa.

 

En tár hann strýkur strax af brá

og stillir sig með prýði,

þó tryggðin sú er tengdi þá

sé talin enn við lýði.

 

En mörgu Finnur fórna hlaut

svo fengist draumur þráður.

Og nú í Kína á kostabraut

hann kallast maður dáður.

 

Því verkkunnáttan örugg er

og eðlilegt að dá ´ann.

Og segja má að maður hver

þar mæni hrifinn á ´ann !

 

Þar situr hann í sælli ró

er síst frá honum víki.

Og kannski hann njóti Kidda Jóh

í kommúnistaríki !

 

Því gamlar taugar tryggja skil

sem tíminn ekki brýtur.

Og mörgum þjóna þarft í vil

svo þeirra margur nýtur.

 

Ef kínverskt álver kemur hér

sem kostur á er gerður,

að flestra mati fullvíst er

hver forstjóri þar verður !

 

En við sem búum hér við hor

á hungurlaunasvæði,

við fetum aldrei frægðarspor

þó Finnur hreppi gæði !

 

           oooOooo                                        

 

                                                           (RK – fecit 2015)