Endurvekja þarf rétt viðmið !

Upp úr 1960 var sú neyslu og nautnahyggja orðin allsráðandi á Vesturlöndum sem síðan fór smátt og smátt að leysa upp í fólki allan siðferðilegan styrk. Fyrri viðmið í þeim efnum voru dæmd þröngsýn og alls óviðunandi fyrir nýja og frjálslynda upplýsingatíð. Allar hömlur áttu að vera til bölvunar og maðurinn átti að fá að dansa óáreittur í kringum hvern þann gullkálf sem hann kaus að dýrka !

Fólk á Vesturlöndum fór að verða svo fínt með sig að það afsagði að vinna hin óþrifalegri verk og verr launuðu sem þurfti að vinna. Og þar sem ekki mátti opinberlega viðgangast þrælahald, það ómannlega fyrirkomulag sem allstaðar hefur stutt sérgæskuna, var farin sú leið að sækja vinnuafl til fátækari landa og lýsa því jafnframt yfir að þar væri aðeins um að ræða farandverkafólk en ekki þræla. En kjör þessa fólks voru í raun oftar en ekki þrælsleg, ekki síst til að byrja með, þó það neyddist til að gangast inn á þau því heima fyrir hafði það úr engu að spila. Allsleysi er fólki löngum harður húsbóndi !

Þannig hófst tyrkneska innspýtingin í vesturþýska hagkerfið og hliðstæðir gjörningar í öðrum löndum Vestur-Evrópu. Ráðandi öfl í þessum löndum höfðu lengi búið við mikla auðlegð og nú fóru fjölmennar millistéttir að sækjast æ meir eftir munaði. Menn töldu sig hafa nokkuð á sig lagt á yngri árum og vildu fá að njóta þess. Og margt fór að breytast við sókn viðhorfa sem sveifluðust æ meir frá skyldum til skemmtana. Fólk hætti að nenna að standa í barneignum, það tók allt of mikinn tíma frá því sem var skemmtilegt að eiga mikið við slíkt og fara svo að hanga árum saman yfir uppeldisfargani. Mannmargar fjölskyldur hættu á skömmum tíma að vera til í Vestur-Evrópu því hugsunin fór að verða sú að nóg væri að eiga svona eitt til tvö börn, í mesta lagi þrjú, svona til að skilja eitthvað eftir sig.

Brátt kom að því að fæðingartalan í þessum löndum fór að verða lægri en dánartalan svo nýja lífið fyllti ekki í skörðin sem urðu þegar gamla lífið kvaddi. Þjóðir Evrópu fóru þannig að verða deyjandi þjóðir. Velmegunin gerði svo miklar nautnakröfur að farið var í sífellt meiri mæli að heimila rýmri löggjöf varðandi fósturdeyðingar, svo menn væru frjálsari að því að hafa það bara gott. Mannlegar skyldur voru skekktar og undnar á ýmsa vegu til að mæta þeirri auknu sérgæsku sem bókstaflega var alin upp í fólki dags daglega. Smám saman var farið að hafna nýju lífi í stórum stíl svo það gerði ekki sínar réttmætu kröfur til þeirra sem kveiktu það. Ábyrgðinni í þeim málum var svo vísað út og suður á allan hátt og eðlileg siðferðileg viðmið flokkuð undir fordóma.

Og svo kom auðvitað að því í þessum vestrænu þjóðfélögum sem afsögðu stöðugt líf af eigin lífi, að þeir sem höfðu önnur viðmið, þeir sem litu á stórar fjölskyldur sem aflgjafa og styrk, efldust af krafti meðan fylgjendur sérgæskunnar veikluðust. Þannig hefur það alltaf verið. Hvernig fór það að lokum í Róm ? Rómúlus Augustus var orðinn svo veiklaður að þjóðlegum styrk, jafnhliða því sem hinn þýðverski innflytjandi Ódóvakar styrktist, að hann veltist frá völdum. Nú hafa Þjóðverjar veiklast í eigin landi en tyrkneskir innflytjendur styrkjast þar stöðugt. Sama hefur gerst í öðrum löndum Vestur Evrópu, erlendir farandverkamenn hafa smám saman orðið þar fastir íbúar og þeim fjölgað mikið og sífellt stækkandi straumur innflytjenda er að yfirtaka Evrópu. Þjóðmenningarleg sjónarmið hafa verið á undanhaldi og margir tekið þátt í að óvirða þau sem mest og talið það óhrekjandi vitnisburð um eigið víðsýni. Sanntrúaðir fjölmenningarsinnar hafa séð til þess hingað til að nánast allir hafa sofið í værð og fæstir gert sér grein fyrir því að verið væri að ræna þá öllu í ró og næði, landi, ríki, trú og menningu !

Og þeir sem hafa unnið að því mörg undanfarin ár að tortíma í nafni frjálslyndisins lífi af eigin lífi, svo þeir geti verið allt í eigin sjálfi, hafa á sama tíma umfaðmað af miklum ákafa aðkomið líf sem þeir hafa miklu minni skyldur við og hleypt því inn í innstu búr allra sinna nægta. Það á að vera mannréttindaleg afstaða og heimsborgaraleg skylda í hugmyndafræði þeirra sem segja látlaust að öll dýrin í skóginum eigi að vera og séu vinir þó veröldin logi allt um kring í átökum og blóðsúthellingum, þar sem villidýr skógarins komast upp með hvað sem er gagnvart þeim sem vilja fá að lifa í friði.

Og áunnin velmegun þjóða fjarar nú víða út við ágang þeirra og heimtufrekju sem ekkert hafa til hennar lagt. Hverskonar mannkærleikur er það að deyða sitt eigið en dýrka það sem annarra er ? Hverskonar siðvitund er það sem snýr blindu auga að ótvíræðum eigin skyldum og sér þær ekki eða svíkur þær opinskátt, en þykist jafnframt þurfa að rækja sömu skyldur við þá sem óskyldir eru ?

Verður ekki að huga að rótunum ? Verða menn ekki að skilja að vandi fylgir vegsemd hverri ? Þurfa menn ekki að átta sig á því að aukin velmegun kallar á auknar skyldur, kallar á það að menn haldi vöku sinni og fari skynsamlega með sitt vaxtaða pund ? Velferð er ekki eitthvað sem kemur og verður um alla tíð. Það þarf að viðhalda velferð og það verður ekki gert nema menn axli sínar baráttuskyldur. Þjóðir Evrópu sukku í sannkallað sjálfsdýrkunarfen efnishyggjunnar eftir 1960. Þær töldu sig toppinn á tilverunni og glötuðu í blindri sjálfumgleði sinni rótfestu þeirri sem lá í baráttu liðins tíma. Þær misstu sjónar á heilbrigðum viðmiðum og gleymdu því að farsæld framtíðar er byggð í nútíð !

Ef Evrópa á að haldast sem sú menningarheild sem hún hefur verið, verða þjóðir álfunnar að ganga í sig, viðurkenna gerð mistök og læra af þeim. Það er eina leiðin til þess að Evrópa verði að nýju sú náttúrulega heimaálfa þeirra menningargilda sem okkur eiga að vera í blóð borin. Við eigum að stefna að því að endurvekja styrk þeirra gilda og vinda ofan af valdi þeirra sem vilja skapa hér aðra álfu – Evrabíu !

Ég held að fjölmenningarfarsóttin fari að ganga yfir. Ýmislegt bendir til þess að ráðamenn séu farnir að sjá það æ skýrar að það dæmi gengur enganveginn upp. Sú stefna hefur verið vatn á myllu þeirra afla sem hafa verið og eru fjandsamleg sann-evrópskum gildum. Þjóðir Norðurlanda virðast meira að segja að vera að vakna og þá er vissulega mikið sagt !

Við þurfum að huga að því fyrst og fremst sem okkar er og byggja það upp á miklu heilbrigðari hátt en gert hefur verið síðustu hálfu öldina. Efnishyggjan verður að fá sín skilgreindu takmörk og andleg og siðferðileg viðmið þurfa að koma til og gefa okkur vegsýn til framtíðar fyrir okkur og afkomendur okkar !