Hættulega spurningin !

 

Margar spurningar geta verið hættulegar, einkum þó að mati þeirra sem vilja ekki að þeim sé varpað fram. Sérstaklega á það við þegar hið rökrétta svar við þeim hlýtur að verða þess eðlis að það opni augu margra fyrir hættu sem áður var þeim hulin !

 

Spurningar varðandi framtíð íslensku þjóðarinnar eru margar tímabærar, spurningar varðandi stöðu íslensks mannlífs og menningar, íslenskrar sögu og íslenskrar tungu. Allt á þetta sýnilega í vök að verjast, ekki síst vegna þess að þeim fjölgar stöðugt í landinu sem hirða ekki mikið um íslensk þjóðargildi og telja sína framtíð í þessu landi sennilega tengjast allt öðrum og fjarlægari gildum.

 

Og hvað skyldu þeir þurfa að verða margir sem hugsa þannig - til þess að þeir sem telja sig eiga landið í dag eigi það kannski ekki á morgun ?

 

Þegar spurt er hvað mikið innstreymi erlendra aðila við þolum til að tryggt sé að framtíð lands og þjóðar sé áfram í íslenskum höndum, þykir mörgum sem verið sé að spyrja hættulegrar spurningar. Sumum finnst að ekki eigi að spyrja um slíkt, það sé best að sjá bara til hvernig málum reiðir af !

 

En þegar þar að kemur, er kannski orðið of seint að gera eitthvað til varnar því sem verja ber. Við skulum nefnilega hafa það í huga að það er minnsta mál í heimi að fylla Ísland af útlendingum ef út í það fer - og kaffæra smáþjóð eins og Íslendinga endanlega í fjölþjóðasúpu friðleysunnar !

 

Það mætti kannski orða stöðu mála í bundnu máli á eftirfarandi hátt :

 

Hvernig á Ísland eftir að verða

ef aðhald skal hvergi veitt,

og bætt hér stöðugt við glópsku gerða

og gildum og öllu breytt ?

 

Á íslensk menning og okkar saga

að umfaðma stefnutál,

sem mun það gildi í dauðann draga

sem dvelur í þjóðarsál ?

 

Þannig má ekki að málum standa,

það magnar upp hættustig,

ef óværuhópar allra landa

á Íslandi búa um sig !

 

Aðstreymi fólks af öllu tagi

er alda sem varast ber,

ógn sem að fært getur allt úr lagi,

- er enginn á verði hér ?

 

Hvað verður - ef menn vilja á brautir benda

hins blindaða hugarfars ?

Ég þori ekki að hugsa þá hugsun til enda,

en hún fer að krefjast svars !