Allt lífið skal meta að jöfnu !

 

 

Á síðari árum hefur æskudýrkun öðlast geysilega mikla þýðingu meðal svo til alls fólks og það svo að margt eldra fólk finnst hreinlega sem það sé dottið upp fyrir þó það sé kannski enn á besta aldri. Áróðurinn fyrir þessari dýrkun æskulífsins er líka með ólíkindum og oft sefjandi sem slíkur. Það er nánast eins og ekkert líf sé í boði fyrir fólk eftir þrítugt !

 

Ég veit um dæmi þar sem menn hafa bókstaflega fengið í sig hroll yfir því að vera orðnir þrítugir – komnir á fertugsaldur. Það virðist sumum eins og ígildi einhverskonar dauðadóms. Þeir eru ekki lengur ungir, kannski ekki beint gamlir, en ekki lengur eins ungir og þeir hefðu viljað vera – að minnsta kosti, svolítið lengur í það minnsta !

 

Sumt fólk sem komið er á fertugsaldur jafnar sig ekki fyllilega á því fyrr en það kemst á fimmtugsaldur. Þá allt í einu uppgötvar það að fertugsaldurinn var bara hreint ekki svo slæmur, að minnsta kosti ekki eins slæmur og fimmtugsaldurinn. Og samskonar ferli heldur áfram, fimmtugsaldurinn verður skaplegur, eftir á séð, í augum þeirra sem komnir eru á sextugsaldur o.s.frv.

 

Kjarni málsins er hinsvegar sá að mannsævin er allt of stutt jafnvel þó hún sé löng. Hrörnunarferli mannslíkamans byrjar allt of snemma. Meðan við sveltum andann og heltum sálina, eltum við líkamsræktina úr hófi fram. Fólk streymir í ræktina til að reyna að halda því sem lengst við sem er dæmt til hrörnunar og vill halda sér í formi sem lengst eins og það er kallað. En afturförin er engu að síður óhjákvæmileg !

 

Það líður ekki nema rétt rúmlega áratugur frá því að táningurinn á óska-aldrinum er kominn á hinn skelfilega fertugsaldur. Og allir vita að tíu ár eru ekki lengi að líða. Sá sem er í augnablikinu í beinni skotlínu æskuáróðursins er allt í einu og mjög skyndilega kominn í annan og eldri flokk, og sumir fíla það alls ekki vel. Þeim finnst sumum sem allt sé að baki, eiga það jafnvel til að fyllast af klökkvafullri sjálfsmeðaumkvun : ,,Aumingja ég, orðinn þrítugur, orðinn allt of gamall !”

 

En við skulum gera okkur fulla grein fyrir því að við lifum í raun ekkert mjög langan tíma verulega ung. Líftími manna er yfirleitt lengri á öðrum tímaskeiðum ævinnar. Og það þarf líka að vera hægt að njóta þeirra æviára og þess lífs sem þau bjóða upp á. Æskudýrkun nútímans er því tvíeggjað fyrirbæri. Það margrómar og ofmetur mjög skammvinnt æviskeið á kostnað þess lífs sem á eftir kemur. En það er líf eftir þrítugt, eftir fertugt og áfram til endadægurs !

 

Fyrst og fremst eigum við að vera það skynsöm að kunna að meta allt líf. Og í Heilagri Ritningu er talað um grá hár sem heiðurskórónu. Þar er auðvitað verið að vísa til þeirrar fengnu lífsreynslu sem færir með sér visku og víða yfirsýn. En vegna þess að enginn vill vera gamall fela margir sín gráu hár og halda jafnvel að það eitt geri þá yngri. Heiðurskórónu sína ætti þó enginn maður að fela og það myndu líklega fáir gera, ef aldri þeirra væri sýnd sú virðing sem vera ber. En í heimi sem er altekinn af æskudýrkun er ekki mikið svigrúm fyrir virðingu í garð aldraðs fólks !

 

Æskudýrkunin er gengin allt of langt og hún er veruleikablekking. Til þess að viðhalda henni og markaðsvæðingu hennar þarf stöðugt að endurstilla viðmiðin. Sama fólkið er ekki inn í dæminu nema í svo örstuttan tíma og fyrir hvern nýjan hóp þarf nýjar áherslur til að halda tökunum því einhverjir vilja þar sem annarsstaðar deila og drottna. Peningamaskínurnar þurfa sitt og æskan er eyðslusöm á fengitíma sínum !

 

Við þurfum öll sem eitt að læra að virða mannlífið, virða unga sem gamla. Allt myndar lífið eina heild, æskan, manndómsárin og ellin. Við þurfum að læra að meta þetta allt og færa feng hvers lífsskeiðs inn í fjársjóðageymslu samfélagsins og ávaxta heildar lífstalenturnar þar til heilla fyrir almenna velferð !

 

Munum og geymum í huga hin gullvægu orð skáldsins Steingríms Thorsteinssonar:

 

Elli, þú ert ekki þung

anda Guði kærum:

Fögur sál er ávallt ung

undir silfurhærum.