Sandkassavísur

 

Í sandkassanum sviðið allt

svipt var ráði snjöllu.

Þar var bæði blautt og kalt,

blendin staða á öllu.

 

Liðið allt var hengt í hnút,

horfði út og suður.

Þar að öllum sótti sút,

sannur ófögnuður !

 

Bjarni í mestum vanda var

á vegi þyngstu nauða.

Svo Kata trítlaði til hans þar

og tók að hugga kauða.

 

Fram hún lagði sjarma sinn,

sagði í máli hvötu:

,,Blessaður vertu, Bjarni minn,

brostu nú til Kötu !”

 

Sagði hún hvorki svei né nei,

svip ei beitti ströngum.

Upp leit hrakið íhaldsgrey,

enn með tár á vöngum.

 

Strax við þessi hlýju hót

hresstist aumur maður.

Sagði þó frá sálar rót:

,, Síst er ég nú glaður !”

 

,,Mín eru örlög meir´en ill,

mjög af þreki dregið,

enginn leika við mig vill,”

vældi íhaldsgreyið !

 

Svaraði kauða kvenhetjan,

klár með gæsku sína:

,, Af því að þú ert útundan

áttu samúð mína !”

 

,,Við skulum bara sitja sátt,

saman grípa um tauma.

Reyna svo að horfa hátt,

halda í okkar drauma !”

 

Brátt var staðan stærri séð,

stillt á kosti ríka.

Siggi vildi vera með,

vernda Bjarna líka !

 

Í sandkassanum saman þrjú

sagt er nú að liggi

og leiki kátt við kosið bú,

Kata, Bjarni og Siggi !

 

Þó finnst mörgum margt um svið

merkt í líki skötu.

Og einkum mun það eiga við

ýmislegt hjá Kötu !