Að stíga frá mennsku yfir í ómennsku !

 

Öll eigum við að þekkja í anda lýðræðis hvað miklu máli það skiptir að fólk eigi samleið í lífinu. Í gamla afturhaldskerfinu lifðu aðallinn og klerkastéttin sem sníkjudýr á erfiði hins almenna manns og þetta afætulið taldi sig samt þrátt fyrir ómennsku sína öllu fólki æðra !

 

Hið svívirðilega konungsvald var yfirleitt skjól þess og skjöldur og kúgun og misrétti gamla kerfisins var auðvitað óboðlegt með öllu. Allt réttlæti var út í hafsauga og menn voru sviptir öllum réttindum og teknir af lífi ef þeir sættu sig ekki við allt !

 

Þrátt fyrir umtalaða upplýsingu nútímans virðist oft sem töluverð tilhneiging sé til staðar – eins og forðum - hjá mörgu fólki, fyrir hroka og yfirlæti gagnvart öðrum og einkum kemur það í ljós þegar einstaklingar hefjast til einhverra valda. Þá er eins og margir tapi áttum og sjálfsdýrkunin hjá þeim fer upp í hæðir drambs og hégómleika !

 

Það þarf oft og tíðum ekki stórt til. Sumir sem ná því að komast á þing fá stundum svona ofmetnaðarbylgju yfir höfuðið. Þeir fara að gera sig merkilega, tala niður til fólks og halda sennilega að þeir séu orðnir að miðdepli allrar vitrænnar hugsunar !

 

Og eftir því sem þeir verða fleiri sem þannig verður ástatt um, því minna gagn verður að þeim á þeim vettvangi þar sem þeir telja sig starfa. Það skýrir kannski ýmislegt varðandi þingstörf sem margir hafa hingað til átt erfitt með að skilja !

 

Siðræn viðmið hafa vísvitandi verið lækkuð mjög að gildi á síðustu tuttugu, þrjátíu árum, til að auðvelda mönnum refsbrögð og ránskap og skapa aukið svigrúm fyrir gjörspillt einkaframtak. Að baki býr einkum hin stóraukna græðgi og efnishyggja sem tröllríður íslensku samfélagi. Mammonshyggjan er nánast alls staðar við völd !

Heilbrigðisástandið í eplatunnu samfélagsins virðist því langt frá því að vera gott því skemmdu eplin sýnast vera þar býsna mörg og þau eitra ekki svo lítið út frá sér !

 

Margir virðast líta svo á að óheiðarleiki sé eðlileg leið til sjálfsbjargar, en í eina tíð hefði slík afstaða sannarlega ekki þótt virðingarverð. En í dag virðist svokölluð sjálfsbjargar-viðleitni ná yfir margt sem ekki þótti boðlegt hér áður. Þarf ekki langt að fara aftur í tímann til að sjá afturförina í þeim efnum !

 

Nú er spurning dagsins eiginlega þessi ?

Ætlum við að halda áfram að fyrirlíta hin gömlu góðu gildi ? Ætlum við að halda áfram að stíga frá mennsku þeirra yfir í ómennsku sjálfsdýrkunar og ágirndar ?

 

Getum við ekki reynt í alvöru að hafa það í huga sem viskuorðin segja okkur, - að skömm er óhófs ævi. Getum við ómögulega lært af reynslunni ?

Á dýrsleg græðgi í efnisleg verðmæti að ráða áfram allri för og leiða þjóðarhag í annað hrun og verra en það sem að baki er ?

 

Stöndum við núorðið fyrir eitthvað sem getur talist gott ?