Blæjan

 

Karlmenn það ákváðu að konan gengi með blæju

svo karlar aðrir lítið af henni sæju.

Þeir sögðust hafa rétt til að ráða slíku,

en rétturinn sá var tekinn af hagsmunaklíku

einræðiskarla sem alls ekki vildu skilja

að einstaklingsréttur næði til kvenmanns vilja !

 

Og konan hlýddi - svo kúguð og undirgefin,

við klafa svo marga vönust að ganga skrefin.

Þrældómi bundin sem ambátt á öllum stigum,

afvegaleidd af stöðugum sérgæskulygum.

Hrædd við að verða gripin og grýtt til bana,

grimmd þeirrar siðvenju löngum fékk bugað hana !

 

Skyldi hún geta eignast sitt eigið frelsi,

eignast þann styrk að brjóta af sér gamalt helsi ?

Kasta af sér blæjunni – kjósa hún sjálf að vera,

karlveldistáknið ei lengur um höfuð sitt bera ?

- Eða er hún bældari en svo að hún sjái til vega,

sér hún ei neitt nema stöðuna vonleysislega ?

 

Leiksoppur karlmanna er hún í öllum málum,

einskis þar virt á huglægum metaskálum.

Í engu er hægt að verja þau rangindi er ráða

og ræna hana öllu sem veitt gæti hamingju þráða ?

Sjálfstæði hennar fær ekkert sem nálgast nægju,

nú sem fyrr er hún karlaeign, - hulin blæju !

 

Því rís hún ei upp til að rífa af sér blæjunnar fjötra,

það réttleysi er lætur sál hennar blæðandi nötra.

Er búið að kúga frá henni vit og vilja,

verður hún aldrei fær um að sjá og skilja ?

Er stundin ei komin – stundin sem veitt getur frelsi,

stundin sem velt getur aldanna þungbæra helsi ?

 

Langtíma þrælkunarsiðir nú verða að víkja,

víðsýni andlegrar hugsunar fái að ríkja.

Réttlætisboðorðin greind verði í gildandi máli,

gangi þar enginn til fundar með svikum og táli.

Frjáls verði móðir og frjáls verði sérhver dóttir,

með frelsinu dýrustu kostirnir verða sóttir !

 

Búi að jöfnu við réttindi börn okkar jarðar,

blæjan sem tákn fyrir yfirgangsreglurnar harðar,

hverfi og frjáls verði manneskja sérhver að sínu,

sú verði staðan að veraldar ráðandi línu.

Samtengist höndum í einingu karlar og konur,

kærleiksskjól foreldra eigi hver dóttir og sonur !