,,Lífskjarastjórnin” !

 

Nú situr sem oftar við völd ríkisstjórn sem hefur það skylduhlutverk með höndum, að vinna ákveðin verk í þágu okkar – fólksins í landinu. Meðal þess sem hún á að sjá um, er að lífskjör fólks í þessu landi séu og verði viðunandi. Þessvegna er hún og á að vera lífskjarastjórn. En engum lifandi manni dettur þó í hug að kalla hana slíku nafni !

 

En þegar gerðir eru samningar á vinnumarkaði, samningar sem eru ekkert til að hrópa húrra fyrir, fá þeir samt heitið – lífskjarasamningar !

Af hverju skyldi það vera ? Hverjir skyldu vera svona áfjáðir í að nefna hlutina nöfnum sem þeir standa ekki undir ? Er ekki augljóst að það hlýtur að eiga sínar skýringar ?

 

Þegar vandamál eru ,,leyst” eins og það er kallað, með því að láta almenning borga syndagjöldin af óstjórn og óreiðu ráðamanna - með einum eða öðrum hætti, þá fær gjörningurinn yfirleitt opinberlega óskaplega jákvæða skilgreiningu. Við ættum að vera farin að þekkja það sem sent er út af þeim áróðursvelli ósannindanna, heiti á við þjóðarsátt, lífskjarasamninga, o.fl. Svika-útfærslurnar í þeim efnum eru hreint ekki orðnar svo fáar og alltaf virðist fólk láta allt yfir sig ganga !

 

En það er heldur ekki auðvelt að standa gegn þeim vondu vinnubrögðum. Oftast er ábyrgðarlaust ríkisvaldið þar að baki og stundum líka sjálf forusta launþega-hreyfingarinnar ásamt lífeyrissjóðakerfinu sem er fyrir allnokkru orðið helsta atvinnurekendavaldið í landinu. Þar er fé fólksins, að margra mati, notað öfugt við það sem ætti að vera eða hreint út sagt gegn hagsmunum og velferð almennings !

 

Þegar allt þetta er haft í huga, skilja menn kannski öllu betur af hverju ekki er hægt að tala um lífskjarastjórn. Það myndi leiða til þess að menn sæju fljótt brestina í þeirri nafngift og væru líklegri til að snúast gegn þeim umskiptingi sem þar væri á ferð. Engin íslensk ríkisstjórn hefur nefnilega verið lífskjarastjórn. Þær hafa allar verið lífskjaraskerðingarstjórnir !

 

Almenningur hefur lengi verið kúgaður til þess að halda uppi afar gráðugri yfirstétt í þessu landi. Þar er um að ræða allskyns blóðsuguelítur, stjórnmála, háskóla, menningar, lista o.s.frv.

Eftirlitsiðnaðarelíta hefur verið að bætast við síðustu árin og hún hefur sennilega ótakmarkaða möguleika til vaxtar, gæti hugsanlega ein og sér svelgt í sig allt fjármagn þjóðfélagsins á næstu árum. Inn í þessar elítur streymir unga menntafólkið eins og flugur að mykjuhaugum !

 

Þessar elítur eru svo fjárfrekar og leggja svo lítið til almennrar velferðar, að það stafar sífellt meiri ógn af þeim fyrir þjóðarbúskapinn. Hernaður eftirlitsiðnaðar gegn litlum og meðalstórum fyrirtækjum er til dæmis sagður vera orðið meiriháttar vandamál á Vesturlöndum sem og hér !

 

Afleiðingarnar hafa líka sýnt sig. Framleiðslugreinarnar svelta og heilbrigt framtak dregst saman, nýsköpun fær lítinn byr í seglin og stöðnun og afturför setur mark sitt á allt. Afætunum fjölgar svo að þær éta orðið alla verðmætasköpun í landinu upp og það jafnvel áður en hún verður til !

 

Og lífskjörin hljóta auðvitað að verða lakari við slíkar aðstæður. Það segir sig sjálft. Lífskjarastjórn er því ekki raunhæft fyrirbæri á Íslandi fremur en fyrri daginn. Það sæju allflestir líklega nokkuð fljótt að slíkt væri hið argasta rangnefni á íslenskri ríkisstjórn !

En að klína slíku heiti á öfuga samningagerð gæti hinsvegar virkað, ekki síst ef því væri kröftuglega á lofti haldið á fjölmiðlavísu og það er gert !

 

Það útspil er auðvitað til að þjóna þeim áróðri sem oftast vill gera svart að hvítu og hvítt að svörtu. Og sú leið hefur verið farin nú sem oftar.

En þau öfl sem standa fyrir slíkum blekkingum verða hinsvegar seint talin þjóna almennri velferð, hvort sem þau láta til sín taka á Íslandi eða annars staðar. Þar er aldrei neitt gott í gangi, þar er sérgæskan ein á ferð !