SMÁYRKINGAR VEGNA STJÓRNARSKIPTA

Annasöm varð vikan sú þegar nýja ríkisstjórnin var sett á koppinn og lokið því verki sem hófst trúlega fyrir kosningar. Enn sem fyrr skipta stólarnir miklu máli:

Liðin er nú annavika,
ýmsir voru sendir heim.
Nýir menn að stólum stika,
stefnan er – að sitja á þeim !

Konur í Sjálfstæðisflokknum fengu að heyra það, að ef þær ætluðu sér ráðherrastóla, yrðu þær að koma sér ofar á framboðslistunum. En slíkt gildir ekki í Samfylkingunni. Ingibjörg Sólrún seildist yfir höfuð tveggja niður í þriðja sæti á framboðslista eftir ráðherraefni. Katrín Júlíusdóttir þótti víst ekki nógu frambærileg.

En ný stjórn er ný stjórn og eftirvænting í mörgum varðandi það hvað verður:

Vorið gleður – hugur hýrnar,
hressir straumar knýja,
uns við hlaupum út sem kýrnar
eða stjórnin nýja !

Sturla Böðvarsson var látinn hætta sem ráðherra og fékk hann embætti forseta Sameinaðs þings í sárabætur. Það er orðin hefðbundin aðferð Sjálfstæðismanna í seinni tíð þegar þeir vilja losa sig við ráðherra, að skella honum í það embætti.
Augljóst var að Sturla var ekki sáttur:

Sturla af höndum stólinn lét,
stundin bauð ei gleði.
Þótt hann vildi ei fara fet
flokkurinn því réði.

Kristján Möller kom þar inn,
krati úr Siglufirði.
Hrakinn burt var Hólmarinn,
hann var orðin byrði !

Jóhanna Sigurðardóttir er aftur komin á vettvang félagsmálanna og víst er að margir vænta góðs af hennar störfum:

Jóhönnu er alltaf í
elja, þor og kraftur.
Hennar tími hefst á ný,
hún er komin aftur !

Björn Bjarnason stendur enn þó hann hafi orðið fyrir ýmsum skeytum samflokksmanna:

Björn er enn á valdsins velli
vikinn hvergi nær til hlés.
Gæti fram í gráa elli
gefið skít í Jóhannes !

Gæti líka í greindri stöðu
gengið veginn hugarrór.
Horft á fjenda hundavöðu
halda vörð um Guðlaug Þór !

Stundum er talað um að auglýsingar skipti miklu varðandi gengi í kosningum. Sagt er fullum fetum að fólk sé svo vitlaust að sá flokkur sem auglýsi mest síðustu dagana fyrir kjördag, fái atkvæði í hundraðatali út á það.

Nú er komið í ljós að Framsóknarflokkurinn auglýsti mest og tapaði mest. Samfylkingin auglýsti næstmest og tapaði næstmest. Frjálslyndir komu þar á eftir og stóðu í stað. Sjálfstæðisflokkurinn auglýsti næstminnst og bætti næstmest við sig fylgi. Vinstri grænir auglýstu minnst og bættu mest við sig.

Útkoman er oft í þessum dúr þegar talað er um í sjálfumgleði sérfræðinnar og menntahrokans, að almenningur sé heimskur.

Almenningur veit það vel
að víða er pottur brotinn.
Því margan flokka syndasel
sér hann gegnum rotinn.

Hann kýs það skásta sem hann sér
og síst þá hillingarnar.
Hver auglýsing þar fjarri fer
með falskar gyllingarnar.

Jón Sigurðsson tók að sér stöðu sem aðeins þrekmenni myndi gera, að axla pólitíska arfleifð Halldórs Ásgrímssonar og varð eðlilega hált á því.

Hann sagði af sér og hefði ég þó talið að hann hefði verið einna skásti kostur Framsóknarmanna við núverandi aðstæður í formannslegu tilliti – jafnvel þótt hann væri utan þings. En aðstæðurnar eru náttúrulega slæmar og spurning hvort flokkurinn ætti ekki að gera það sama og Jón – láta sig bara hverfa :

Flokkur tættur, beygður, barinn,
berst nú grættur veginn þvera.
Jón er hættur, floginn, farinn,
Framsókn ætti sama að gera.

Býsna fróðlegt verður að sjá hvernig samstjórn Geirs og Ingibjargar, íhalds og Samfylkingar, kemur til með að verða. Ég hygg að stjórnin verði meira áberandi í bláa litnum og Ingibjörg hverfi smám saman inn í skugga Geirs.

Nú er sagt að kennsla standi yfir í Valhöll fyrir allt helsta forustuliðið í Sjálfstæðisflokknum, til að venja það af þeim sið að tala um “ fjandans kellinguna “.

Þannig má auðvitað ekki tala um hæstvirtan utanríkisráðherra í öðru ráðuneyti Geirs H. Haarde, Ingibjörgu Sólrúnu Gísladóttur, sem hefur nú verið kysst í bak og fyrir af Bláhandarmanni nr. 1.

Ingibjörg er íhaldshnoss,
ekki lengur plága.
Fékk á munninn fínan koss
frá formanninum bláa.

Rúnar Kristjánsson