(Ó) menningarómagar þjóðarinnar !

 

Það er heldur illt til þess að vita hvað listamannalíf í landinu er háð opinberum styrkjum og hvað margir svonefndir listamenn eru á framfæri þeirra sem stunda atvinnu og borga skatta. Ómagar af þessu tagi eru langt umfram það sem ætti að þola og bera því ljóst vitni hvað íslenskt samfélag er óheilbrigt þegar kemur að ýmsu því sem flokkað er undir menningu og listir !

 

Ég hef lengi verið þeirrar skoðunar að um 90% þeirra sem vilja vera skilgreindir sem listamenn og skilgreina sig þannig sjálfir, séu það ekki í raun, og að þjóðin myndi lítið missa við það að þeir sneru sér að því að vera bara hreinir og beinir launþegar í landinu og til gagns sem slíkir. Sú skoðun mín er óbreytt !

 

Það er athyglisvert að menn sem hafa haft og hafa miklar tekjur af sölu hugverka sinna og þurfa ekkert á þessum opinberu styrkjum að halda, gefa þá aldrei frá sér vegna einhverrar heiðurslaunatengingar. Jafnvel Nóbelsskáldið hélt í þessar krónur, líklega af þeim ástæðum !

 

Auðvitað er sjálfbær listamaður þjóð sinni mest að gagni því hann tekur jafnframt ekkert frá henni og er ekki á hennar framfæri. Mestu meðmæli hans eru þá þau að hann stendur undir sjálfum sér með list sinni og verður innblástur fyrir aðra á sömu forsendum. En slík listamennska er ekki mikið stunduð á Íslandi, hér vilja allflestir sem telja sig listamenn lifa á styrkjum og skattpeningi !

 

Menn eru á yfirlýstu almannaframfæri sem þjóðar-listamenn, borgar-listamenn, bæjarlista-menn og hvað það allt saman er látið heita. Alltaf virðist þeim spenum fjölga í kerfinu sem þessir gráðugu tilvistartrónandi sjálfupphöfnu sérgæðingar kjósa að sjúga sér til framfærslu á kostnað alþjóðar !

 

Jafnvel ógeðslegar glæpasögur eiga að vera innlegg í þjóðlegan menningar-fjársjóð nú á tímum og auglýsingaómennskan í kringum þær eru hreint með ólíkindum. Öll menning snýst nú um peninga og að græða og þar er mannlegum þroska alveg úthýst !

 

Það er sjálfsagt allt í allt á við sex þúsund kíló af kjaftshöggum fyrir þjóðina að bera þessa upphrúguðu listamannabyrði á herðum sér árin út, enda kerfið löngu komið út í tóma vitleysu hvað þetta varðar. Dómgreind er hæfileiki sem svokölluð menningarelíta fer afskaplega sparlega með - enda varla við öðru að búast !

 

Svo mætti bæta því við hér, að fólk sem virðist njóta þess umfram flest annað að lesa um morð á öðrum, hlýtur að lokum að telja það eftirsóknarverðast - sem hápunkt lífsins - að verða myrt sjálft. Lífið getur varla endað á dramatískari hátt !