Hvar er íþrótta-andinn í málunum ?

 

Nýlega afstaðið heimsmeistaramót í handbolta hefur sýnt fram á að töluvert ráðandi skoðanir meðal sjálfskipaðra sérfræðinga sem farið hafa geyst í fjölmiðlum, eru fullar af yfirlæti og stöðugu hrokatali um afreksmenn og kynna oft óraunhæfar sigurvonir !

Hvergi virðist koma fram í máli slíkra spekinga nein virðing fyrir þeim anda íþróttanna sem áður var talinn svo mikils virði í vexti þjóðar til þroska og aukins manngildis. Ungmennafélagsandinn er greinilega ekki neitt sem höfðar til þeirra !

Slíkir menn virðast eiginlega nálgast íþróttina á hernaðarlega vísu. Þess er krafist að menn séu sterkir og harðir í framgöngu og stefni ótrauðir til sigurs í hverjum leik. Ef leikmenn eru misjafnlega á sig komnir og standa sig ekki alltaf nógu vel, eru þeim sjaldnast vandaðar kveðjurnar af hálfu þessara harðlínu-dómara. Sem leikmenn eigi þeir skilyrðislaust alltaf að vera í toppformi - fyrir íslensku þjóðina og Ísland !

Þessi framgangsmáti er þeim mun undarlegri í ljósi þess að margir þessara spekinga eru fyrrverandi leikmenn og ættu því að þekkja vel til þess hvílík pressa er sett á leikmenn og hversu ósanngjörn hún getur oft verið. Það vekur manni því talsverða furðu hvernig þessir aumingja menn geta látið með ábyrgðarlausum útásetningum sínum og yfirlætislegum fullyrðingum !

Það virðist ekki hvarfla að þeim neitt annað en að íslenskt keppnislið eigi bara að rústa liðum milljónaþjóðanna, og ef það gerist ekki, þá sé eitthvað verulega mikið að. Og þegar í stað er þá farið í að finna sökudólga og gera einhverja ábyrga fyrir meintum hrakförum. Er þetta eðlilegt viðhorf í íþróttamálum ?

Svo byrjar umræðan um að þessi og hinn eigi ekki að vera í liðinu, hafi ekki nægilega hæfni til þess, það þurfi að finna annan betri. Svo er sagt að þjálfarinn hafi valið illa í liðið og hafi gert svo og svo mörg mistök og réttast væri bara að reka hann fyrir að valda ekki verkefninu !

Og menn reisa sig upp í sætum sínum, með skrifblokk á hnjánum, og hneykslast á því hvernig farið hafi verið með gullið tækifæri til að varpa ljóma á Ísland - sérstaklega þá í augum útlendinga !

Engir þykjast þá meiri Íslendingar og magnaðri ættjarðarvinir en þessir sperrileggir sem á sjónvarps-skjánum sjá allt betur en aðrir og spara ekki að útmála meint mistök þjálfarateymis og leikmanna sem mest. Allt er þá oftast tínt til svo fordæmingin skili sér !

Það er einhver óhreinn þáttur í þessum viðbrögðum. Þau eru ekki eðlileg, ekki virðingarverð og síst af öllu í heilbrigðum íþrótta-anda. Það er bara eins og sjálf þessara manna hefji sig yfir allt annað. Það er engin þjóðleg reisn yfir slíkri framkomu !

Eitt sinn var mikið haft á orði að íþróttir og drengskapur ættu saman. Það er eins og sú hugsun sé ekki lengur til staðar heldur einhver miskunnarlaus hernaðarkrafa um árangur hvernig svo sem að honum verði staðið. Og skammt er í fordæminguna sem fyrr segir ef ekki gengur allt sem skyldi !

Umræðan um þessi mál virðist oft á slíkum villigötum að hún skilar okkur litlum sóma. Við þurfum greinilega að temja okkur betri siði !