Hið mikla geymir minningin

 

 Um þessar mundir eru 30 ár liðin frá því að Vilhjálmur Vilhjálmsson, einn ástsælasti söngvari okkar Íslendinga, lést í hörmulegu bílslysi í Luxembourg.

Það var mikill missir því Vilhjálmur hafði sungið sig inn í hjörtu landsmanna með þeim hætti að hann átti þegar sitt sérstaka rúm þar. Lögin sem hann gæddi  svo grípandi yl með sinni hreimþýðu rödd, hljóma enn í hjörtum okkar og eru gleðigjafi öllum sem á hlusta.

Það kom snemma í ljós að Vilhjálmur var, eins og Ellý systir hans, búinn framúrskarandi sönghæfileikum og þau systkinin gáfu af sér svo mikið til annarra í gegnum þessa hæfileika sína, að það er ógerlegt að meta það sem skyldi.

En þökkin til Vilhjálms og Ellýjar mun lifa áfram í íslenskum hjörtum því þau munu sem áður ylja okkur og veita gleði til okkar í dagsins önn. Blessuð veri minning þeirra systkinanna um alla framtíð.

Það hefur oft verið til þess vitnað að Alexander mikli hafi látist 33 ára að aldri og þá verið búinn að sigra hinn þekkta heim. En Alexander sótti sína sigra með sverðinu og blóðsúthellingar fylgdu honum hvert sem hann fór.

Vilhjálmur Vilhjálmsson lést líka 33 ára að aldri, en vegferð hans var með öðrum hætti. Hann sótti sína sigra með rödd sinni og gladdi og yljaði hvar sem hann fór. Hann lagði ekki undir sig lönd og álfur eins og Alexander, en hann vann sér ástsælan sess í hjörtum samferðamanna sinna með framlagi sínu til ávöxtunar góðra hluta.

Hann kom oft eins og huggandi vinur inn í mannlegar aðstæður, þar sem tregi og söknuður, sorg og andstreymi voru fyrir, og breytti með samúðarríkum söng sálarástandi fólks til betri vegar. Hann gerði gleðina í lífinu meiri og sorgina léttbærari. Hann notaði hæfileika sína óspart í þágu annarra og leit á það sem sjálfsagðan hlut en það er siður góðra drengja.

Hann var sannarlega söngvari af Guðs náð og lögin sem hann söng, perlurnar hans,  munu lifa og ljóma - okkur öllum til blessunar - um ókomin ár.

Fyrir það er vert að þakka og ég geri það með þessu litla ljóði sem fylgir þessum orðum:

 

TIL VILHJÁLMS

 

Þó úr heimi horfinn sértu,

hlýjar perlur minna á sig.

Vinur kær og valinn ertu,

Vilhjálmur - við munum þig.

 

Okkur gafstu söngvaseiðinn

sem að gildi aldrei dvín.

Það var vinar vænsti greiðinn,

vinargjöfin stærsta þín.

 

Rödd þín vermir, rödd þín laðar,

röddin þín er öllum kær.

Hún á leið til hjartastaðar

heilsar okkur ljúf og tær.

 

Hún í okkar hjörtum syngur,

hún ber þennan rétta keim.

Það er enginn Íslendingur

ósnortinn af hljómi þeim.

 

Þökkum vafinn þjóðar sértu,

þær um framtíð kynna sig.

Vinur kær og valinn ertu,

Vilhjálmur - við elskum þig !

 

- Vinur kær og valinn ertu,

Vilhjálmur - við elskum þig !