Prestar tíðarandans

Ég hef lengi leyft mér að líta svo á að nokkuð margir af þeim einstaklingum sem sækjast eftir guðfræðimenntun nú á dögum, hafi í raun sáralítið andlegt veganesti til þess ábyrgðarstarfs að vera prestar.

Að taka að sér að verða Drottins þjónn og hirðir fyrir kristinn söfnuð hlýtur að þurfa að byggjast á þeim grundvelli að viðkomandi finni í sér köllun til slíkrar þjónustu. Prestsstarfið er í eðli sínu köllunarstarf og það er því enganveginn fyrir hvern sem er að gegna því.

Oft var í gamla daga minnst á stúdenta sem fóru í guðfræðinám vegna þess að þeir höfðu ekki efni á því að mennta sig í því fagi sem hugur þeirra stóð helst til.

Það var ódýrara að fara í guðfræðinám og sagt var að þá hefði stundum verið talað eitthvað á þessa leið: " Jæja, skítt með það, ég fer þá bara í prestinn !"

Það var eins og það skipti engu sérstöku máli að taka að sér prests-embætti.

En á þeim tímum var það þó enn það skýrt fyrir fólki hvað presturinn ætti að standa fyrir, að margir sem gerðust prestur á þessum hæpnu forsendum fóru að vaxa með starfinu og urðu hinir nýtustu menn.

Andlegar aðstæður unnu með því að svo varð því köllunarhugsjón starfsins skýrðist smám saman fyrir þeim.

Í dag er þjóðfélagið hinsvegar orðið svo gegnsýrt af efnishyggju og Mammons-hugarfari, að prestar í slíku ástandi sem að framan greinir, fá lítinn sem engan andlegan stuðning frá sínum sóknarbörnum. Þeir finna bara að það er ætlast til þess að þeir verði þægir og meðfærilegir og hleypi ekki málum í flóka.

Engin köllun skýrist fyrir sjónum þeirra með tímanum, þeir samsama sig þvert á móti þeim anda sem veður uppi í þjóðfélaginu og kappkosta að verða ekki ásteytingarsteinar á vegi hans.

Þá þyrstir í vinsældir og þeir virðast þess albúnir að semja um hvað sem er til að hljóta klapp á bakið og fá hrós sem prestar þó þeir standi í litlu sem engu á þeim grundvelli sem Orð Guðs býður.

Slíkir Drottins þjónar standa ekki undir nafni því þeir þjóna ekki Guði heldur tíðarandanum, - þeir eru tíðarandaprestar !

Afstaða þeirra til Guðdómsins einkennist af vantrú og kæruleysi, afstaða þeirra til kirkjunnar er afstaða til mannlegrar stofnunar en ekki kirkju Hins Lifandi Guðs !

Þeir eru andlega dauðir hirðar sem hafa ekkert fram að færa sem næringu getur gefið - þeir bjóða fram steina í staðinn fyrir brauð !

Trúr prestur sem þjónar Guði í anda og sannleika, veit að hann á ekki að beygja sig fyrir tíðaranda sem afneitar hinni heilnæmu kenningu. Hann á að rísa yfir  hverja sveiflulægingu mannlegs samfélags og leiða sína hjörð áfram í stefnu á það ljós sem kristindómurinn er og á að vera. 

Það á að vera köllun hans og skylda !

Kunnur prédikari sagði eitt sinn " að Satan hefði verið fyrsti menntaði guðfræðingurinn ! "

 Sú umsögn kom illa við marga, en meiningin var að þegar guðfræðin væri aðeins orðin þurr fræðigrein í hugum manna og snerist eingöngu um kreddur og kennisetningar, væri hinn rétti andi ekki lengur til staðar.

Við getum haldið áfram að dæla guðfræðingum út í samfélagið eftir mikið til andlega dauðri háskólaleið, en þeir hafa í mörgum tilfellum lítið sem ekkert atgervi í það að þjóna sem prestar, hvorki köllun, skilning né áhuga.

Eina atriðið sem virðist höfða til þeirra er að geta búið við sæmilega notalegt starf sem gerir ekki of miklar kröfur.

Sú afstaða sýnir einmitt skilningsskort slíkra manna á prestsstarfinu, því það er í raun eitt mesta ábyrgðarstarf þjóðfélagsins. Menn sem gegna prestsstarfi án þess að leggja í það líf og sál, eru því í raun að þjóna andstæðu valdi !

Þeir þjóna tíðarandanum, þeir þjóna sveiflum samtímans, en standa ekki á Bjargi aldanna. Þeir útþynna grundvallarsannindi trúarinnar með tækifærissinnuðum málamiðlunum.

Þeir eiga það jafnvel til að leggja Kristi í munn orð sem aldrei gengu eða gátu gengið út af Hans munni.

Þeir afsaka syndir í nafni mannréttinda, þeir taka sér vald sem enginn maður hefur, - þeir sveigja og beygja Guðs Orð eftir kröfum tíðarandans, til þess eins að njóta stundlegra vinsælda í mannfélagi sem öllu öðru fremur þarfnast trúrrar og heilbrigðrar andlegrar leiðsagnar.

Slíkir eru tíðarandaprestarnir - þeir eru í raun og veru óþarfastir allra manna !

Að sjálfsögðu þörfnumst við ekki slíkra presta, - við þörfnumst presta sem segja okkur til syndanna, presta sem við getum borið traust til, presta sem eru Guðs menn og vita að þeir bera ábyrgð á hjörð sinni gagnvart Almættinu.

Ég bið þess að við megum eignast og eiga sem flesta sanna og trúa presta, menn sem hafa virkilega spámannlega köllun og andlegan eld til að bera.

Nóg er þörfin fyrir slíka hirða og sálgæslumenn í heimi þar sem andlega hungruð og blæðandi hjörtu eru á hverju strái.