Hvar voru þeir meðan dansinn dunaði ?

 

 

Það hefur vakið athygli mína, að nokkrir prestar hafa tekið sig saman að undanförnu og sent ágætar hugvekjur í fjölmiðla. Þetta gera þeir til að undirstrika hin gömlu gildi og benda fólki á lærdóminn sem draga megi af falli efnishyggju og hömlulausrar dýrkunar á fjármunum. Það er í sjálfu sér ekkert nema gott um slíkt siðbótarframtak að segja og vissulega eiga þarna í hlut hirðar sem hafa skyldur við sína hjörð og þar með þjóðfélagið allt.

En ég spyr hvar voru þessir ágætu kennimenn þegar dansinn um gullkálfinn stóð sem hæst, hvar töluðu þeir þá gegn hinum græðgisfulla tíðaranda og hvernig beittu þeir sér sem hirðar á þeim tíma ?  Ég minnist þess ekki að þeir hafi þá varað fólk mikið við glórulausum yfirboðum markaðshyggjunnar ?

Sátu þeir kannski uppi í blómabrekkunni, meðan á dansinum stóð, fullkomlega meðvirkir og slógu taktinn ?

Á undanförnum árum hefur slíkt efnishyggjuæði verið í gangi, að sannkristnir menn hefðu átt að skilja sig frá því og vara við því sem var að gerast. Ekki síst hefði slíkt átt að gilda um presta og andlega forstöðumenn. Þannig hefðu þeir sýnt að markmið þeirra væru háleit og sönn í lífinu og á engan hátt bundin við verðbréf og veraldlegan hagnað. Þeir væru þvert á móti með hugann við andleg verðmæti sem mölur og ryð fengi ekki grandað.

En því miður virðist sem þeir flestir hafi skellt sér á fullu í dansinn og gert sitt málamiðlunar samkomulag við tíðarandann.

Það er heldur dapurleg niðurstaða.

Svo koma þeir svona eftir á og fara að leggja fjálglega út af afleiðingum þess sem þeir vöruðu aldrei við !

Ég vil að þeir sem taka að sér að vera hirðar, andlegir hirðar, séu vakandi, séu til staðar til að vara fólk við og leiða það frá villu síns vegar. Ég vil að þeir gangi fram í þeirri köllun sem á að búa í hirðisstarfinu. Mér mislíkar þegar ég finn ekkert í prestsklæðunum annað en andlausan embættismann, sem virðist líta svo á að hann eigi bara að láta fara vel um sig í þægilegu starfi.

Það að vera prestur er ekki að hafa slíka afstöðu til mála - prestur er og á að vera hirðir - sá sem leiðir hjörðina, sá sem hefur köllun til slíks starfs !

Prestsstarfið er erfitt starf og ábyrgðarmikið - ef því er sinnt eins og vera ber.

Presturinn er fyrst og fremst þjónn Guðs og hann ber mikla ábyrgð gagnvart hjörð sinni og gagnvart Drottni. Hann á ekki að vera þjónn Tíðarandans eða fylgja tískustraumum í almenningsáliti. Hann á að standa á Bjarginu sem stöðugt er og bera því vitni sem hann er og á að vera kallaður til.

Hann á að vera til vitnisburðar fyrir Sannleikann í rótlausum heimi og skrýðast þar alvæpni andans. Þannig maður er hirðir sem þekkir köllun sína og ábyrgð.

Við höfum öll gott af því að fá heilbrigð áminningarorð þegar við förum út af sporinu. En það er hvorki gott né rétt, þegar ætlaðir hirðar vilja vanda um við hjörð sína fyrir villuráf, þegar þeir sjálfir virðast ekki hafa verið til staðar á réttum tíma til að vísa réttan veg.

Hvar voru þeir þegar mest var þörfin fyrir þá ?