Veruleikafirring íhaldsins

 

Margir sjálfstæðismenn virðast hafa tekið þann kostinn undanfarið að leika sig nánast veruleikafirrta og telja það sýnilega það skásta sem þeir geti gert eins og sakir standa. Þeir vita upp á sig skömmina með svo margt að það hálfa væri nóg.

Þessvegna kjósa þeir margir hverjir að láta sem staðan sé allt önnur og betri en hún er. Hinar föllnu stjörnur flokksins, Davíð Oddsson og Geir Haarde, hafa líka gengið á undan í þessum efnum og ekki viljað kannast við að þeir hafi gert nokkuð rangt eða að þeim sé þörf á því að biðja þjóðina afsökunar á einu eða neinu. " Eftir höfðinu dansa limirnir " segir máltækið og það hefur ekki hvað síst sannast á Sjálfstæðisflokknum.

Davíð Oddsson flutti veruleikafirrta ræðu á nýafstöðnum landsfundi flokksins og reyndi að leika þar skemmtikraft á skrítnum nótum, en lítið fór þar fyrir ábyrgum forustumanni. Salurinn hló samt og klappaði fyrir aulafyndni hans og mátti segja að ræðumaðurinn hæfði salnum og salurinn honum.

Sjaldan hefur manni fundist landsfundur sjálfstæðismanna vera jafn mikill lágkúruvettvangur og hann sýnilega var undir þessari dæmalausu ræðu Davíðs.

Verst var þó að ræðan sem slík bjó ekki yfir neinu efnislegu gildi.

Þarna var bara beiskyrtur og vonsvikinn maður að hella úr skálum reiði sinnar og tala neikvætt um fólk sem var þarna hvergi nærri og viðstaddir létu sér það heyranlega vel líka. Það lýsir því væntanlega hvers konar söfnuður þetta er sem kemur þarna saman.

Ekki get ég séð fyrir mér prúðmenni á borð við Geir Hallgrímsson flytja slíka ræðu, en samt gekk hann í gegnum erfiða reynslu á sínum pólitíska ferli, reynslu sem hefði gert margan manninn beiskan. En Geir kom sýnilega út úr þeim reynslueldi sem heilsteyptari og þroskaðri maður.

En Geir Hallgrímsson var líka formaður í öðrum Sjálfstæðisflokki en þeim sem nú hefur höggvið svo illa að rótum hins íslenska sjálfstæðismeiðs. Sú stefna sem flokkurinn hefur fylgt undanfarin ár hefur nefnilega ekki aðeins skaðað þjóðina heldur hefur hún hreinsað burt úr flokknum flest það sem var þó einna skást við hann, þó aldrei væri hann góður.

Nú er það trú margra, að innviðir flokksins séu orðnir gegnrotnir af spillingaranda. Það megi því segja að þeir minni helst á innvolsið í Dorian Grey eins og það mun hafa verið orðið undir það síðasta og sennilega er ástæðan fyrir meinsemdinni söm í báðum tilfellum, enda skrattanum skemmt.

Ef ég hefði ekki á sínum tíma farið sérstaklega í það verk að gera mér glögga grein fyrir því hvað Sjálfstæðisflokkurinn er og hvernig hann er, hefði ég hugsanlega getað farið að vorkenna honum í dag. En sem betur fer veit ég út á hvað flokksmaskínan þar gengur og fyrir hverju og því er það alveg útilokaður hlutur að ég geti fundið til með þeirri sérhagsmuna og samtryggingarófreskju sem Sjálfstæðisflokkurinn er.

En sem betur fer gerist það merkilega oft, að áróður sjálfstæðismanna verður svo vitleysislegur að hann snýst gegn þeim sjálfum. Þeir eru nefnilega oftast svo uppteknir af eigin sjálfsupphafningu, að þeir taka ekki eftir því þegar þeir fara rökfræðilega villuhringi í málflutningi sínum.

Tökum eitt dæmi. Þegar Jóhanna Sigurðardóttir var kjörin formaður Samfylkingarinnar með yfirgnæfandi meirihluta atkvæða stóð ekki á því að Morgunblaðið talaði um rússneska kosningu. En sú var tíðin að Davíð Oddsson var kosinn formaður Sjálfstæðisflokksins með 98% atkvæða, en ekki kallaði Morgunblaðið það rússneska kosningu.......Nei, nei, nei !

Þar var bara verið að sýna yfirgnæfandi traust til yfirnáttúrulega hæfs leiðtoga !

En þannig var einmitt viðhorfið til hinna rússnesku toppskarfa meðan þeir voru og hétu og þó sjálfstæðismenn fordæmdu þá persónudýrkun sem viðgekkst austantjalds, virðast þeir engu að síður hafa iðkað hana í eigin flokki og einkum gagnvart þeim manni sem þar hefur náð mestum alræðisvöldum.

En veruleikinn er ekki svarthvítur og fólk lætur ekki blekkja sig endalaust með sömu rökvillunum. Forusta Sjálfstæðisflokksins mætti því virkilega huga að því sem skáldið sagði forðum : " Hálfsannleikur oftast er / óhrekjandi lygi ! "

Meðferð Sjálfstæðisflokksins á fjöreggi lands og þjóðar hefur verið slík, að jafnvel ég -  lífstíðar svarinn andstæðingur flokksins - hefði ekki búist við því að óreyndu, að flokkurinn gæti farið svo hrapallega að ráði sínu sem reyndin sýnir.

Ég hef þó sem fyrr segir, enga samúð með flokknum, en þjóðarinnar vegna hefði ég samt kosið að staðan væri önnur, því íslenska þjóðin er svo óendanlega miklu meira virði en nokkur stjórnmálaflokkur.

Við hljótum nú að vera búin að fá nóg í bráð af sérhagsmunadekri á kostnað alþjóðar, og ef við eigum að halda velli til frambúðar verðum við að standa saman og huga betur að því sem heldur okkur sameiginlega uppi sem þjóð.

Því er það einlæg ósk mín og von, að komandi kosningar leiði til þess að hér taki við völdum með fullu umboði stjórn sem hefur heildarhagsmuni lands og þjóðar að leiðarljósi á næstu árum.

 

Því Ísland er landið sem áður

og öll við það tryggðin sé fest.

Og heill vor og hamingjuþráður

að hlynna að því sem best !