Ofríkis andi Xerxesar býr í Brussel

Sú var tíðin að Xerxes Persakonungur ákvað að ráðast á Grikkland og hefna ófara Dareiosar föður síns við Maraþon. Hann safnaði milljónaher í sínu víðlenda ríki og hélt af stað ákveðinn í því að gera Grikkland að undirgefnum útskækli í persneska heimsveldinu.

En á leið hans varð Laugaskarð og þar var Leónídas Spartverjakonungur til varnar með sína 300 Spartverja. Persakonungur varð æfur af reiði þegar þessi fámenni hópur varðist stórhernum af svo mikilli hugprýði að hann komst hvorki lönd né strönd. Mikilvægur tími vannst fyrir Grikki til að safna saman liðsstyrk fyrir komandi úrslita-uppgjör við Persa. En að lokum voru Persar leiddir af grískum svikara yfir fjöllin svo þeir komust aftan að Spartverjum. Eftir hetjulega vörn féllu Leónídas og nánast allir hans menn.

En vörn þeirra var frægð um allt Grikkland og Grikkland lifði áfram því í sjóorustunni við Salamis skömmu síðar gerði Þemistókles út af við drauma Persa um sigur og persnesku hættunni var bægt frá með afgerandi hætti.

Í Grikklandi voru samt ýmsir svikarar og uppgjafarsinnar á þessum tíma sem óttuðust Persa og töldu best fyrir Grikki að ganga þeim á hönd og reyna að komast að einhverjum samningum við þá. Þeir væru svo öflugir að það þýddi ekki að reyna að standa í gegn þeim eða utan við veldi þeirra !

En sem betur fer varð það ofan á hjá Grikkjum að verja land sitt hvað sem það kostaði. Þessvegna varð grísk menning að því sem skilaði sér síðar sem eitt þýðingarmesta framlag einnar þjóðar til menningar Vesturlanda.

Hefði persneska stórríkið lagt Grikkland undir sig með hjálp grískra uppgjafarsinna, hefði grísk menning aldrei orðið að því sem hún varð og Vesturlönd aldrei að því sem þau urðu.

Persnesk yfirráð hefðu skilað hlutunum til framtíðar á allt annan veg og þar hefði lýðræði til dæmis ekki átt upp á pallborðið.

Xerxes hafði sagt " Draumur föður míns  var - einn heimur - einn stjórnandi !"

Það segir sína sögu og andinn í þeirri hugmynd er ævaforn og myrkur.

Ef við freistumst til að setja þessa gömlu sögu á svið í samtímanum, þá mætti hugsa sér hana útfærða með eftirfarandi hætti:

Evrópusambandið er í hlutverki Xerxesar, með milljónir sínar tilbúnar að mylja allt undir sig og sitt vald og sínar reglugerðir. Grísku svikararnir eru líka á sviðinu en auðvitað í öðru gervi, en þeir tala líkt og forðum.

Þjóðlegir fulltrúar 300.000 manna þjóðar standa sem fyrr í Laugaskarði, sem nú er Ísland, og verjast ágangi stórríkisins - jafnt utan frá sem innan.

Við eigum kannski ekki neinn útvalinn Leónídas til að leiða okkur, en við höfum vilja til að standa fast á okkar þjóðlega rétti. Við erum flest fædd sem frjálsir Íslendingar og viljum vera það áfram eins og Grikkir vildu áfram vera frjálsir Grikkir. Að lifa eftir útlendum boðum er ekki það sama og að lifa við frelsi.

Evrópusamsteypan stefnir, eins og Persar forðum, að einum heimi og einum stjórnanda. Sá stjórnandi kemur fram þegar allt verður tilbúið fyrir hann og margir eru farnir að gera sér grein fyrir því hver hann verður.

Paul Henri Spaak, utanríkisráðherra Belgíu og formaður undirbúningsnefndar að stofnun Efnahagsbandalagsins, sagði á sínum tíma: "Við þurfum öflugan mann, sendið okkur slíkan mann, hvort sem hann er guð eða djöfull, munum við taka á móti honum !" Segir þetta ekki sitt um hverskonar stjórnandi það er sem beðið er eftir í Brussel ?

Evrópska stórríkið vill gera Ísland að undirgefnum útskækli í sínu heimsveldi, soga til sín auðlindir okkar, og hinn forni ofríkis andi Xerxesar ríkir yfir höfuðstöðvum þess í Brussel.

Við sem viljum verja hið íslenska Laugaskarð segjum nei við þeim anda og ef örvar Brussel-áróðursins fara að byrgja fyrir sólu á Íslandi - þá berjumst við í forsælunni eins og Spartverjar gerðu forðum.