Palladómur um pólitíska atburðarás síðustu ára

Aðalástæður þess efnahagshruns sem átti sér stað hérlendis í fyrrahaust, voru kvótakerfið og einræðisvald Davíðs og Halldórs yfir flokkum sínum.

Kvótakerfið er alræmdasta mismununarkerfi Íslandssögunnar og var sett á fót og byggt upp af hálfu sérhagsmuna-aflanna til að tryggja aðgang útvalinna gæðinga að nánast ótakmörkuðu fjármagni. Eftir tilkomu þess gátu ríkisómagarnir, sem fitnuðu á kerfinu, lagt peninga í nánast alla hluti. Þannig fór græðgisvæðingin af stað.

Síðan kom síhækkandi krafa frjálshyggjunnar um að allt sem gefið gæti af sér einhvern gróða yrði einkavætt. Og eftir að frjálshyggjan gleypti Sjálfstæðis-flokkinn í heilu lagi og Davíð var orðinn æðstiprestur í musteri hennar, var allri trú á önnur gildi kollvarpað í Valhöll. Stefnan eina var fundin og Foringinn með.

Halldór Ásgrímsson sem alltaf hefur verið hægri maður og kapítalisti, mun strax upp úr 1990 hafa farið að dást að Davíð Oddssyni og öfunda hann af þeirri dýrkun sem hann bjó við í sínum flokki. Þar sá hann þær aðstæður sem hann vildi búa við sem flokksformaður. Þegar svo Halldór varð formaður í sínum flokki og loksins laus við forvera sinn, byrjaði hann strax á því að færa flokkinn til hægri.

Hann valdi sér samstarfsfólk sem annaðhvort var hægri sinnað eins og hann, eða fólk sem í orði kveðnu var talið heldur fráhverft hægri stefnu, en samt ekki svo heilsteypt í þeirri afstöðu, að það slægi hendi móti vegtyllum af hugsjónaástæðum. Í fyrri hópnum var fólk eins og Finnur Ingólfsson og Valgerður Sverrisdóttir, í þeim seinni Guðni Ágústsson og Páll Pétursson.

Smám saman urðu orð Halldórs að lögum í Framsóknarflokknum. Hann fór í einu og öllu eftir Davíðslínunni og dró öll völd til sín og þeirra sem hann taldi sér trygga. Þetta einræðisbrölt formannsins varð brátt að innanflokksmeini.

Framsóknarflokkurinn varð nefnilega smám saman, í gegnum þetta ferli, verri en Sjálfstæðisflokkurinn, þar sem hann taldist sögulega séð vera félagshyggju-flokkur. Auðvaldið í Framsókn hefur þó oft tekið þar völdin þó aldrei hafi það verið til eins mikils skaða fyrir þjóðina og í formannstíð Halldórs.

Davíð sá hvernig Halldór hagaði málum sem formaður og gerði sér grein fyrir að hann væri maður sem yrði ólíkt betri og traustari bandamaður en Jón Baldvin.

Á þeim tíma var Davíð satt að segja orðinn þreyttur á Viðeyjarvininum og fannst erfitt við hann að eiga. Jón Baldvin var nefnilega ekki haldinn neinni sérstakri aðdáun á Davíð og vildi ekki síður en hann koma fram í sviðsljósið í eigin nafni.

Þannig rugluðu Davíð og Halldór saman sínum pólitísku reytum. Frá upphafi var það ljóst að Davíð var keisarinn en Halldór svona hálfgildings varakeisari.

Það er til dæmis um það hvað Halldór var Davíð í raun leiðitamur, að Davíð gerði nokkuð fyrir hann sem hann hefði líklega ekki gert fyrir nokkurn annan mann. Hann leyfði honum að vera forsætisráðherra í eitt ár !

Og jafnframt því sem Halldór var svona leiðitamur við Davíð, var Framsóknarflokkurinn leiðitamur við Halldór. Formaðurinn deildi út bitlingum og drottnaði í flokknum og enginn sagði orð. Steingrímur Hermannsson sá þetta og kunni ekki við þetta einræðisástand í flokknum, gagnrýndi það á nokkrum fundum, en lét svo kyrrt liggja. Það þótti heldur ekki við hæfi, að fyrrverandi formaður væri að gera eftirmanni sínum lífið leitt. Það duldist þó engum að það voru engir kærleikar milli þeirra félaga þrátt fyrir langt samstarf á fyrri árum.

Þannig var staðan skömmu fyrir aldamótin, Davíð var búinn að finna það sem hann vantaði til að ráðskast með allt þjóðarbúið - Halldór tryggði honum það pólitíska afl sem hafði skort upp á það. Báðir ríkisstjórnarflokkarnir lutu forustu manna sem réðu þar lögum og lofum. Lýðræði innan þeirra var bara til að sýnast. Svo fóru Stóri Davíð og Litli Davíð í þessari samtengingu hagsmuna-kærleikans, að skipta út til kjörinna gæðinga þeim ríkiseignum sem einna  eftirsóknarverðastar þóttu.

Þannig fór með bankana okkar - þannig fór með símann okkar - o.fl.

Allt þetta sem hafði verið byggt upp á fólksins kostnað og þjónaði fólkinu, var nú tekið eignarnámi í nafni sérhagsmunanna. Lögum var breytt og þeim hagrætt til þess að menn væru nógu frjálsir gjörða sinna. Og það urðu gífurleg veisluhöld í hallarsölum auðvaldssinna, þegar búið var að hirða af þjóðinni hennar helstu eignir, eignir sem hafði tekið áratugi að byggja upp með miklum tilkostnaði fólksins í landinu. Já, það var kátt í höllinni hjá kvótaaðlinum og öðru heimatilbúnu yfirstéttarhyski við þessar endalausu gjafir, sem voru látnar renna á færibandi stjórnkerfisins beina leið upp í gráðugan kjaftinn á því.

Allt gerðist þetta fyrir tilverknað hinna pólitísku Síamstvíbura Davíðs og Halldórs ! Þeir ríktu yfir öllu eins og Tvíburaturnar hins íslenska stjórnmála-landslags. Og allir undirmenn þeirra beygðu sig og bugtuðu - og hlýddu !

Í vaxandi hroka sínum fóru svo þessir leiðtogar að taka ákvarðanir um örlagamál þjóðarinnar tveir einir - svo sem varðandi þátttöku í tryggingu bandarískra hagsmuna í Írak ! Af hverju áttu þeir að vera að kalla aðra til  - hversvegna - það var bara tímasóun - réðu þeir ekki öllu ?

Utanríkismálanefnd, sei, sei, nei. Við erum bara að fara í stríð með vinum okkar fyrir westan. Bush á eftir að meta það við okkur !

En svo kom að því að Davíð fann að hann var að mjakast yfir hápunkt valdastöðu sínnar. Hann skynjaði það í gegnum eitt og annað. Davíð er nefnilega  næmur á veðrabrigði. Hann fór að hafa það á tilfinningunni að hann væri pínulítið á niðurleið ! Það var vond tilfinning og hann fékk aðkenningu að niðurgangi í nokkra daga. Hvað gat hann gert í stöðunni ?

Og honum hugkvæmdist auðvitað ráðið - að hætta á toppnum - hætta sem keisari !

Hann ætlaði ekki að kalla það yfir sig að óþolinmæði bíðandi framagosa yrði of mikil ! Hann var náttúrulega búinn að reyna á þolrif manna í allan þennan tíma.

Og Davíð sá þetta alveg rétt. Það var kominn tími fyrir hann að hætta.

Hans eigin flokksmenn voru orðnir þreyttir á einræði hans - svo til allir, nema auðvitað Hannes Hólmsteinn og helstu sálufélagar hans  !

Þeir stóðu náttúrulega sinn Davíðsvörð í áróðursmálaráðuneytinu sem fyrr - bláir fyrir járnum og foringjatryggðin uppmáluð.

En sem sagt, Davíð hætti og hugsaði með sér : " Skítt með Halldór, hann verður að bjarga sér sjálfur héðan af !"

Já, það var vissulega alveg rétt af Davíð að hætta, en hann gerði þau mistök að fara í Seðlabankann. Það átti hann auðvitað ekki að gera. Hann átti ekki að vera með puttana í þessu áfram úr því að hann var hættur.

En í Seðlabankanum sat hann þegar syndafallið kom sem hlaut að koma.

Og náttúrulega varð hann óskaplega sár yfir að fá á sig gusur hinnar gífurlegu reiði almennings, - af hverju voru svona margir illir út í hann, það gat hann bara alls ekki skilið, því auðvitað var hann alltaf að vinna fyrir fólkið í landinu - heill og óskiptur - eða þannig !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!