" Fjölmenningarglæpir !"

Þó að við Íslendingar séum komnir af víkingum í þrítugasta og fjórða lið eða þar um bil, höfum við lengi verið tregir til stórræða á ofbeldissviðinu. Gömlu genin frá hinum ránfúsu ættfeðrum hafa fyrir löngu umbreyst í nýja sköpun og fyrri tilhneiging þeirra til lögleysis farið á ónefndan stað eins og víkingarnir sjálfir.

Við Íslendingar vorum því þannig séð farnir að lifa í tiltölulega friðsömu samfélagi, þar sem lítið var um að menn væru að brjóta rétt hver á öðrum og samhjálp og samstaða var í nokkuð góðri stöðu. Það sem fólk heyrði erlendis frá um framferði manna, gerði landsmenn nokkuð sátta við það að eiga heima á Íslandi, því hérlendis virtist flest vera með kyrrum kjörum miðað við önnur lönd.

En með vaxandi samgöngum og auknum menningartengslum við útlönd, fóru margir að telja sjálfum sér og öðrum trú um það, að við hér á Fróni færum á mis við býsna margt af því góða. Þeir sem þannig töluðu voru yfirleitt sigldir menn sem höfðu séð dýrðina ytra og vildu skreyta skerið - eins og þeir kölluðu heimaland sitt - með aukinni menningu og glæstari tilvistarháttum.

Það var að þeirra mati hreint út sagt lífsnauðsynlegt að hrista heimsmenninguna yfir skerið og öll forpokun gamalla viðhorfa úr hinum þrönga íslenska torfkofaheimi mátti ekki lengur standa okkur fyrir þrifum sem þjóð - og hafði reyndar allt of lengi gert það -  sögðu þessir vísu menn.

Og fyrir ötulan atbeina slíkra menningarpostula, jókst smátt og smátt aðstreymi breytilegrar menningar frá öðrum löndum. Við fórum svo skiljanlega að verða stórum gjaldgengari í samfélagi þjóðanna eftir því sem við lærðum í meiri mæli að taka upp þeirra siði. Sérstaklega jókst hróður okkar þegar við þóttumst fullkomlega hafa áttað okkur á því að þjóðmenning væri forpokun og fjölmenning væri ávísun á menningarlega framtíðar fullnægingu hvers og eins.

En eftir því sem fjölmenningin óx með aðstreymi úrvalsliðs frá hinum ýmsu löndum, virtist fara að bera á auknu ofbeldi í þjóðfélaginu. Menn skildu þetta ekki alveg til að byrja með, því það hafði ekkert verið minnst á neina neikvæða fylgifiska hinnar utanaðkomandi menningar. En á tiltölulega skömmum tíma fóru ýmis lögbrot og alvarlegir ofbeldisverknaðir að eiga sér stað í talsverðum mæli og þar voru ekki Íslendingar að verki.

Fréttir af slíkum atburðum í fjölmiðlum voru þó lengi vel settar þannig fram, að ekki var haft hátt um það hverjir hefðu framið afbrotin. Sennilega hefur það verið vegna þess að aumingja fréttastofurnar hafa til að byrja með þjáðst af fjölmenningarlegri blygðunarkennd og ekki treyst sér til að skýra rétt frá málum.

Þegar landinn hlustaði á slíkar óyndisfréttir, kom það oft fyrir að menn setti hljóða og þeir hugsuðu með sér : " Hvernig er þjóðin okkar eiginlega að verða !"

En býsna oft kom í ljós síðar meir að viðkomandi verknaðir höfðu ekkert með íslensku þjóðina að gera, því gerendur reyndust vera aðkomumenn í þjóðlífi okkar, boðberar fjölmenningar og frjálsrar athafnamennsku frá útlöndum !

Og nú eru menn víst nokkuð almennt farnir að átta sig á því að til er nokkuð sem skrá mætti í þjóðarprótókollinn undir fyrirsögninni  "fjölmenningarglæpir ! "

Fjölmenningarglæpir á Íslandi eiga sér stað vegna þess að einbeitt og jafnvel forhert glæpahneigð innfluttra einstaklinga er að verki. Þar er um að ræða  afskaplega neikvæða fylgifiska hinnar utanaðkomandi menningar, fylgifiska sem eru lítt til þess fallnir að bæta þjóðlífið og það samfélag sem hér hefur verið.

Eitt síðasta dæmið um fjölmenningarglæp er ránið á Laugaveginum hjá Frank Michelsen. Snemma lá það nokkurnveginn ljóst fyrir að Íslendingar hefðu ekki verið þar að verki. Nú er líka svo komið að fjölmiðlar eru farnir að segja skýrar frá málum og fyrri blygðunarkennd virðist ekki standa þeim eins fyrir þrifum og áður. Það er því upplýst mál að innflutt glæpahneigð var að verki í genum þeirra sem frömdu ránið á Laugaveginum, en ekki arfgeng lögleysa í þrítugasta og fjórða lið frá forfeðrum okkar Íslendinga, víkingum fornaldartímans. Og ekki er betri sögu að segja hvað þessi mál snertir frá bræðralöndum okkar - hinum Norðurlöndunum !

Það er ljóst orðið að glæpamenn af erlendu bergi brotnir telja það nokkuð einfalt mál að þjóna hneigðum sínum hér á landi og óttast ekki mikið í þeim efnum. Aðgengi slíkra aðila að landinu hefur verið gert mjög auðvelt því fjölmenningarstefnan greiðir fyrir öllu streymi fólks milli landa. Þar er hinsvegar ekki allt sem sýnist og jafnan vill verða svo að það sé misjafn sauður í mörgu fé.

Ég hef lengi haft þá skoðun, að við Íslendingar flytjum inn í landið okkar fullmikið af fjölmenningarstimpluðu mannakjöti með allt of neikvæðum fylgifiskum fyrir eðlilegan þjóðlegan smekk ?

Staðreyndin er nefnilega sú - að minni hyggju -  að þjóðmenning er góð menning en fjölmenning er bölmenning !

 

 

 

Hin siðræna afturför og lögleysa villimennskunnar

  

Muammar Gaddafi er dauður ! Dauði hans er enganveginn harmafregn eða sérstakt áfall fyrir heimsbyggðina, en hinsvegar er það mannkyninu öllu til skammar hvernig hann var tekinn af lífi. Þar komu engin lög að málum og ekkert sem heiðraði góð og siðræn gildi. Villimennskan sem margir vildu meina að hefði löngum verið fylgifiskur Gaddafis og stjórnarhátta hans, kom ekki síður fram í þeim mönnum sem stóðu að drápi hans. Það er mjög líklegt að það hafi aldrei verið ætlun hins svonefnda Þjóðarráðs í Líbýu að taka Gaddafi lifandi. Sennilega hafa verið settir til þess menn að drepa hann ef hann næðist, því margir þeirra sem nú þykjast postular frelsisins í Líbýu eru fyrrverandi samverkamenn hans og fylgjendur, menn sem geta verið sekir um ýmislegt misjafnt. Það var því í þágu slíkra manna að þaggað yrði niður í Gaddafi og er það ekkert einsdæmi. Nikolai og Elena Ceausescu voru tekin af lífi án dóms og laga á sínum tíma og öll Evrópa fagnaði lögleysunni. Þau voru aldrei dregin fyrir rétt og látin svara til saka. Þessvegna eru margir samverkamenn þeirra valdamenn í Rúmeníu enn í dag. Það tókst að þagga niður í þeim sem vissu og hefðu getað dregið marga með sér í fallinu.

En það voru fleiri misyndismenn í Rúmeníu á þeim árum en Ceausescu einn og það hafa verið fleiri glæpamenn í Lýbíu en Gaddafi einn. Það þykir því mörgum það vera góð lausn mála þegar kemur að skuldadögunum, að synd allra sé færð yfir á einn og svo sé syndahafurinn rekinn út á eyðimörkina til að deyja - eða skotinn samkvæmt yngra staðli.

Mér skilst að það séu ekki nema um tvö ár síðan Gaddafi talaði á allsherjarþingi S.Þ. sem óumdeildur leiðtogi Lýbíu. Þá var enn fruktað fyrir þessum ógnvaldi og mannréttindabrjóti, menn horfðu framhjá misgerðum hans engu síður en íslenskir ráðamenn þegar Ceausescu kom hér í heimsókn á sínum tíma.

Saddam Hussein var dreginn fyrir rétt og hengdur og það var betri niðurstaða fyrir heimsbyggðina en ef hann hefði verið skotinn þegar hann fannst.

Gaddafi fannst í ræsinu og var skotinn eftir einhverjar misþyrmingar og sonur hans líka. Ég vil spyrja, á að reisa nýja Lýbíu á slíkum ofbeldisgrunni ?

Það er vafalaust að sumir ráðamanna Þjóðarráðs Lýbíu anda léttar eftir dauða Gaddafis, ekki bara vegna þess að þjóðin sé laus við hann, heldur öllu fremur vegna þess að þeir eru lausir við hann - og jafnframt hættuna á því að það yrði upplýst sem hann kynni að hafa getað sagt fyrir rétti - um þá og fyrri feril þeirra - í þjónustu hans.

Lýðræði í Lýbíu á langt í land og því miður er mikil hætta á því að valdabarátta og nýtt einræði geti framkallast í landinu við þær aðstæður sem nú eru fyrir hendi. Sama er að segja um Egyptaland.

Spilling er landlæg í báðum ríkjunum og hún lifir þar enn í allsnægtum þó Mubarak og Gaddafi hafi misst völdin.

Það átti að sjálfsögðu að draga Gaddafi fyrir dómstól í Lýbíu og hreinsa málin út í nafni laga og réttar. Það var ekki gert og stóð líklega aldrei til að gera það.

Hefði heimurinn séð þennan ógnvald verða að svara til saka í réttarsal, hefði virðing aukist um heim allan fyrir lögum og reglu, en því var ekki að heilsa.

Bandaríkjamenn drápu Osama Bin Laden og hirtu ekkert um að taka hann lifandi og draga hann fyrir rétt. Þeir gáfu Al Qaida píslarvott og annar leiðtogi kom í stað Bin Ladens. Hefði hermdarverkaforinginn komið fyrir rétt hefði það verið sigur góðra gilda yfir lögleysunni. En hann var þess í stað fjarlægður af sviðinu með ofbeldi og lögleysu. Vinnubrögðin virðast þau sömu beggja vegna línunnar. Bin Laden vissi líka of mikið og hvorki Bandaríkjastjórn eða CIA vildu hætta á að hann talaði sitt um það sem liðið var.

Þó að viðkvæðið sé enn hjá mörgum að Bandaríkjamenn séu svo " good guys " að þeir fremji ekki stríðsglæpi, heyrast enn og munu áfram heyrast réttlætishrópin frá My-Lai, Dasht el Leili, Abu Ghraib og Guantanamo og öllum þeir stöðum þar sem stjórnvöld Bandaríkjanna og samlandar Abrahams Lincolns hafa myrt og kúgað, kvalið og pyntað fólk, undir því yfirskini að það þurfi að gera til varnar Bandaríkjunum. Ekki er slíkt gert í anda mannsins sem sagði :

" With malice towards none, with charity for all  ! "

Bandaríkjamenn gerðu innrás í Panama á sínum tíma og settu Manuel Noriega af sem forseta landsins, fluttu hann til Bandaríkjanna og þar átti að sögn að rétta yfir honum. Þessar athafnir þeirra voru auðvitað alger lögleysa. En heimurinn sagði ekki orð því gegn Babyloníuvaldinu þorði enginn að mæla .

Það átti náttúrulega að draga Noriega fyrir dómstól í Panama og láta hann svara til saka þar. Og hvar skyldi Noriega vera nú og hvað hefur verið gert í málum hans ? Það var sagt að á fyrri árum hefði hann verið starfsmaður CIA, átti kannski að sjá til þess að hann talaði ekki of mikið ?

Pat Robertson á að hafa sagt í ræðu fyrir nokkru að það þyrfti að koma Hugo Chavez fyrir kattarnef, því hann væri hættulegur hagsmunum Bandaríkjanna !

Þessi áhrifamikli sjónvarpsprédikari fór þarna illilega fram úr sjálfum sér og varð að draga í land nokkru síðar og biðjast afsökunar á orðum sínum. Mörgum blöskraði gjörsamlega hvernig hann talaði. En hann - þessi kunni prédikari - taldi það sýnilega réttlætanlegt að tiltekinn þjóðarleiðtogi yrði myrtur svo hagsmunir Bandaríkjanna væru tryggðir !!!

Hvar eru menn eiginlega staddir í siðfræðilegum efnum þegar þeir tala svona ?

Múslimaheimurinn er að ganga í gegnum miklar breytingar um þessar mundir, en hættulegustu ríki hans, Íran, Pakistan og Saudi Arabía eru enn sem fyrr sama áhyggjuefnið fyrir hinn frjálsa heim og þau fyrri tvö reyndar í vaxandi mæli.

Ríkisvaldið í þeim báðum er ekki langt frá því að vera í höndum öfgatrúaðra og hryðjuverkasinnaðra manna - manna sem hatast við Vesturlönd og allt sem þau standa fyrir. Forseti Írans virðist að mörgu leyti samnefnari fyrir slíka menn.

Ef Vesturlönd ætla að halda sínu á komandi baráttutímum, verða þau að standa miklu fastar á sínum gildum en þau hafa gert og skilja það, að kristindómurinn er sú mikla eik sem gerði þau að því sem þau eru. Ef þau halda áfram að hjálpa til við að fella þann meið verður lítið sem ekkert eftir til að verja og standa fyrir.

Það átti að draga Ceausescuhjónin fyrir dómstól, eins Pinochet og Osama Bin Laden og að sjálfsögðu Muammar Gaddafi. Nú er búið að gera hann að píslarvotti í Lýbíu í augum þeirra sem honum fylgdu og þar eru ekki öll kurl komin til grafar. Arftaki hans gæti þessvegna átt eftir að koma í ljós.

Er að verða ómögulegt fyrir menn að standa rétt að málum, sjálfum sér og mannkyninu öllu til sóma - eru ráðamenn almennt komnir inn á það að bófa aðferðir og spillingaraðhlynningar séu bestar til árangurs - hér á Íslandi sem annars staðar ?

 

 

Um kærleiksríkt vinasamband

Samkvæmt mínum útreikningum er nú svo komið, að Magnús B. Jónsson hefur setið í ríflega 5 kjörtímabil - eða yfir tuttugu ár samfleytt, sem sveitarstjóri á Skagaströnd og hans hægri hönd Adolf H. Berndsen verið oddviti óslitið frá 1994. Þetta eru auðvitað sögulegar staðreyndir og merkilegar að mörgu leyti sem slíkar. Það er því skiljanlegt að ég sem mikill áhugamaður um sögu telji það þess vert að skoða þær aðeins nánar.

Þegar Magnús og Adolf tóku við af feðrum sínum sem hreppsnefndarmenn á Skagaströnd, var heimsmynd bæjarmálanna nokkuð önnur en hún er í dag.

Þá var hér blómlegt atvinnulíf til þess að gera, en óneitanlega talsvert minna um list. Þá var enn nægileg vinna fyrir þá sem töldu sig ekki of góða fyrir slorið, en kannski minna um menningu, eins og hún er kortlögð nú til dags.

Sem sagt Skagaströnd þeirra tíma var öðruvísi en hún er í dag, enda allnokkur tími liðinn og skiljanlegt að margt hafi breyst á svo drjúgu árabili.

Nú má telja að um það bil þriðjungur íbúa byggðarinnar undir Borginni hafi aðeins lifað veldistíma Magnúsar og Adolfs og muni ekki eftir öðru stjórnarfyrirkomulagi á Skagaströnd. Sumt af yngra fólkinu heldur jafnvel að þeir félagarnir hafi verið við völd frá því í árdaga og séu því nokkurskonar ímyndir Óðins og Þórs í goðfræðilegum og Árnalausum Ásgarði.

Það er náttúrulega bara fantasíu viðhorf sem á sér enga stoð í veruleikanum, en segir þó sína sögu um það hvað vaninn getur orðið ríkur og leitt af sér hugmyndafræðilegar staðreyndavillur.

Í seinni tíð hefur frekar lítið farið fyrir lýðræðislegum kosningum á Skagaströnd, þar sem einhver borgaraleg vanmetakennd virðist hafa það í för með sér, að margir óttist mest hvað geti gerst ef goðin falla af stöllum sínum.

Auk þess má telja það mannlegt, að margir hafi áhyggjur af afkomu sinni og lífshlunnindum ef  langtíma forsjá hættir að halda utan um sína sauði.

Það sýnist þannig ekki hvarfla að mörgum hér að maður komi í manns stað, og  umfram allt sé því þörf á því að halda óbreyttu ástandi mála sem lengst við lýði.

Kosningar geta náttúrulega kallað á róttækar breytingar - ef þær eru haldnar, svo það mætti ætla að það væri í nokkuð margra þágu að þær skuli mikið til hafa verið aflagðar á Skagaströnd í seinni tíð. Það leiðir sennilega af sjálfu sér, að bæjarfélag, sem nýtur  að sumra mati mikillar hæfnisforustu, hafi ekki mikla þörf fyrir gamaldags fyrirkomulag lýðræðis, enda virðist það ekki mikið ástundað og helst er minnst á það á hátíðum og tyllidögum, mest svona fyrir siðasakir.

Aldrei hefur borið neitt á því að ágreiningur hafi skapast milli þeirra félaganna Magnúsar og Adolfs. Þeir hafa jafnan gengið sem einn maður að málum og sálarlegt ástand þeirra yfirleitt mælst nákvæmlega eins. Slík bræðralagseining er óvenjuleg til lengdar og segir líklega sitt um persónulega innréttingu þeirra og þann óeigingjarna samstarfsanda sem jafnan hefur ríkt þeirra í millum.

Þeir Magnús og Adolf eru sem kunnugt er mjög menningarlega sinnaðir og stefna sennilega að því að sem flestir í bænum geti alfarið lifað á menningu og listum. Von þeirra er vafalaust sú, að engin ómenningarleg lífsbjargarstörf skemmi fyrir hinu kúltúríska samhengi á Skagaströnd.

Nýlega sendi Magnús frá sér skjal nokkurt til bæjarbúa, afskaplega merkilegt skjal, sem undirstrikaði menningarleg viðmið þeirra Adolfs á mjög opinskáan hátt. Sveitarstjóri segir í þessu frábæra skjali :

 " Við íbúar Skagastrandar eigum að temja okkur að líta á heimabæinn okkar " með augum gesta ", en ekki með okkar eigin augum ! "

Með þessum orðum sýnir sveitarstjóri menningarlegt innræti sitt svo um munar.

Við eigum ekki að vera eins og heima hjá okkur, heldur eins og við séum gestir  í Disney World eða kannski öllu heldur Dollywood, svo listamenn hvaðanæva að úr heiminum geti rómað allt á Skagaströnd og tekið hér myndir af öðru en rusli og slori.

Tár, erfiði, blóð og sviti hinnar daglegu lífsbaráttu almennings á ekki og má ekki skemma þá listrænu heildarmynd sem á að ríkja hér - á kostnað íbúanna !!!

Sá einlægi bróðurkærleikur sem tengt hefur þá Magnús og Adolf í svo langan tíma, þarf að geta streymt hindrunarlaust út frá listamiðstöðvum og menningarhúsum í þorpinu.  Venjulegt fólk þarf að skilja hvað það er púkalegt og langt á eftir og það þarf sjálft að gera sér grein fyrir því og þörfinni á því að gera eitthvað í málinu. Fólkið sem býr hér verður að fara að átta sig á því hvaða kröfur menningin gerir til þess svo það verði ekki ásteytingarsteinn fyrir framtíð hins kúltúríska samhengis.

Hið alþjóðlega listafólk sem hér dvelur þarf umfram allt að sjá hér íbúa á næstu árum sem hreppsyfirvöld þurfa ekki að skammast sín fyrir !

 " Glöggt er gestsaugað " segir máltækið og Magnús sveitarstjóri telur það greinilega augljóst að fátt muni breytast til batnaðar hér á Skagaströnd ef við - þessir almennu íbúar -  höldum áfram að horfa á þorpið okkar sem heimafólk.

En þegar ég hugleiði hvílík forsjá þeir Magnús og Adolf hafa verið svo mörgum hér, velti ég því auðvitað fyrir mér hvað kunni að gerast þegar þeir hverfa af sviðinu, því óvíst er hvort synir þeirra eða dætur taki við af þeim, enda erfðaveldið kannski ekki orðið svo afgerandi fast í sessi.

Allir menn eru dauðlegir og það gildir víst líka um Magnús og Adolf þó mörgum kunni að þykja það ótrúlegt og sumum þyki voðalegt til þess að hugsa.

Ég hygg þó að sitthvað muni verða gert til þess að halda minningu þeirra sem lengst á lofti hér um slóðir, því menningin mun að sjálfsögðu gera sínar kröfur til þess að postular hennar gleymist ekki.

Adolf verður trúlega stoppaður upp eftir vistaskiptin og geymdur í Árnesi, enda er það skilgreint sem " elsta hús bæjarins " að miklu leyti fyrir hans tilverknað. Magnús verður líklega á sama hátt varðveittur í Bjarmanesi eða Gamla skólanum, svo áfram mun verða skammt á milli þeirra félaganna, enda fer líklega best á því. Þar ætti svo bjarmi fyrri  " frægðar " að geta leikið um þá báða, öllu saknaðarfullu skylduliði til hugsvölunar.

En þá vaknar nú kannski stærsta spurningin varðandi þetta allt saman :

Hvað skyldi verða um Skagaströnd eftir svo róttæk umskipti ?

 

 

 

" Menntuð og upplýst umræða ! "

Það er nokkuð fróðlegt að hugleiða hver hafa oft orðið hin ráðandi rök í svokallaðri  " menntaðri og upplýstri umræðu " á hinum ýmsu sviðum hin seinni ár. Við sem erum nú komin á miðjan aldur og þar yfir, munum vel eftir því hvað íslenskt mannlíf gat verið fjölbreytt og gróskumikið að mannlegum litbrigðum hér á árum áður.

Þá þorðu menn ennþá að vera þeir sjálfir og sumir rúmlega það. Þá þótti það enginn löstur á manni að hann byndi ekki bagga sína sömu hnútum og samferðamenn. Það var almennt litið svo á að það væri viðurkenndur réttur hvers manns að fá að haga lífi sínu eftir eigin vilja, svo framarlega sem það bryti ekki gegn mannréttindum annarra einstaklinga eða eðlilegu samfélagslegu umhverfi. Menn máttu sem sagt fá að vera í friði með sín persónueinkenni og framsetningu sinna lífshátta  -  sína sérvisku - eins og sumir kölluðu það,  tilbrigði  sem gerðu lífið vissulega oft skemmtilegra og meira spennandi í annarra augum.

En svo kom eitt fyrsta frumhlaupið af hinni " menntuðu og upplýstu umræðu " ! Samkvæmt fræðilegum niðurstöðum þess þurfti að þvo sérviskuna úr þjóðinni, samræma þjóðlegt uppeldisferli og ala alla upp nákvæmlega eftir sama viðmiðunarstrikinu.

" Þeir sem skera sig úr verða fyrir allskonar einelti " var sagt og það verður að koma í veg fyrir það. Það verður að breyta, bæta og laga.

Og hið menntaða og upplýsta regluverk virtist ganga út frá því framtíðar viðmiði - að ef allir yrðu eins yrði ekkert til meins !

Svo ólum við upp eina kynslóð með þessum hætti !

Það var reynt að steypa hana úr sama mótinu, að hafa hana svo einsleita sem frekast var unnt. Og svo að segja allt uppfræðslulið landsins lagði sína dýrmætu fagþekkingu í verkefnið og blessaði viðleitnina í bak og fyrir.

En einhvernveginn fór allt þetta háleita uppeldisstarf í allt aðra farvegi en búist hafði verið við. Uppeldislegar meinsemdir héldu áfram að koma fram og vera til, og að því er virtist, síður en svo í minni mæli en áður, þar á meðal eineltið sem virtist dafna vel við hinar nýju uppeldisaðstæður.

Eitthvað virtist því heldur betur hafa farið úrskeiðis !

Það tók nokkur ár fyrir hinn vísindalega uppeldismálafaghóp að viðurkenna  hinar framkomnu niðurstöður sem alltaf sýndu sig þó skýrar og skýrar.

Að lokum var svo komið að dæminu var snúið algerlega við. Allt fagfólkið og sérþekkingarliðið fór hundrað og áttatíu gráðu sveiflu í menningarlegum loftköstum og fór skyndilega að grenja yfir því að samfélagið væri orðið allt of einsleitt !

Það þyrfti nýtt blóð inn í þjóðlífið ! Íslenskt mannlíf væri orðið svo daufingjalegt  og bragðlítið að það horfði til menningarlegrar eymdar.

Það þyrfti því innflytjendur í landið, helst sem víðast að - það þyrfti í stuttu máli sagt - fjölmenningu !!!

Og hið nýja lausnarorð, hið nýja frelsunarhugtak - fjölmenning - fór síðan sigurför um menningarheim hinnar menntuðu og upplýstu umræðu.

Þegar búið var að ganga svo í skrokk á hinni innlendu mannlífs fjölbreytni að hún var nánast í andarslitrunum, fundu hinir innvígðu og sérfróðu postular fagfræðanna það út af gráðum prýddu hyggjuviti sínu, að einsleitnin sem þeir höfðu hamast við að skapa til margra ára, væri í rauninni rót alls ills............!

Því þyrfti að bregðast við vondum aðstæðum sem væru farnar að skapa verulega hættu á þjóðlegum aumingjadómi, og sækja til annarra landa efnivið í nýja og ferska  fjölbreytni. Og nú ættu menn líklega að vera farnir að sjá ávextina af frumhlaupi nr. 2 í þessum efnum.

Það er oft erfitt að rækta heimagarðinn rétt og oft virðist svo fara að því faglegri sem vinnubrögðin eiga að verða, því meira verður um illgresi í garðinum - en það sem ætti að fá að spretta þar í friði er reytt upp í staðinn á þeim forsendum að það sé illgresi !

Hin " menntaða og upplýsta umræða " um þessi mál var á hreinum villugötum og skaðaði íslenskt mannlíf á margan hátt með þeirri stýringu sem viðhöfð var í  málunum og margt er þar enn í vondum farvegi.

En það er eins og aldrei sé hægt að læra af reynslunni. Enginn vill bera ábyrgð á mistökum og svo er anað áfram úr einni vitleysunni í aðra.

Íslenskt mannlíf er nógu fjölbreytt í sjálfu sér og þarf enga utanaðkomandi strengi í gangverkið, ef það fær bara að vera í friði og vaxa óáreitt fyrir faglegri vanþekkingu, sem kemur oftast fram í því fyrirbæri sem kallast af innvígðum og sérfróðum -   " menntuð og upplýst umræða ! "