Um arfleifð Abrahams o.fl.

Einn merkilegasti persónuleiki allra alda er vafalítið ættfaðirinn Abraham.

Hann gekk fram í trú umfram aðra menn, segir Biblían, og Guð var með honum. Hann er ættfaðir Gyðinga og Araba og metinn sem slíkur af þessum niðjum sínum þó með nokkuð ólíkum hætti sé. Gyðingar eru nefnilega samkvæmt Biblíunni afkomendur Abrahams í gegnum hinn fyrirheitna son Ísak, en Arabar eru afkomendur Ísmaels, sem var rekinn út í eyðimörkina með móður sinni, hinni egypsku Hagar. Þeir bræðurnir Ísmael og Ísak voru umskornir á sama degi og léku sér saman sem bræður í bernsku uns leiðir skildust.

Hagar var ambátt Söru konu Abrahams og þegar hún sýndi húsmóður sinni óvirðingu varð Abraham að dæma í því máli. Hann fór eftir því lögmáli sem í gildi var og Hagar varð að víkja. Afbrýðissemin frá þessum ævagömlu atburðum virðist lifa góðu lífi enn í dag í samskiptum afkomenda hálfbræðranna Ísmaels og Ísaks og leggja sitt eldsneyti í bálið sem logað hefur fyrir botni Miðjarðarhafsins.

En niðjar Abrahams eru víðar en í Ísrael og Arabalöndunum. Gyðingar eru víða enn í dreifingunni og enginn veit hvar afkomenda hinna tíu týndu ættkvísla Ísraels er að leita. Þessvegna getur nánast hver sem er í heiminum í dag verið Gyðingur ef út í það er farið. Leikkonan Eleanor Parker sagði eitt sinn, að hún teldi að við værum öll Gyðingur innra með okkur og í kvikmyndinni Tobruk sem fjallar um atburðarás í síðari heimsstyrjöldinni, er Rock Hudson látinn segja við George Peppard sem leikur Gyðing, að hann telji að það sé brot af Gyðingi í hverjum manni og Peppard er látinn svara að bragði:  " Og dálítill nasisti líka !"

Og þar stöndum við frammi fyrir þessum ævafornu andstæðum, hinni  mannlega jákvæðu samstöðu með Ísrael og því sem Abrahamslínan stendur fyrir og hinni  neikvæðu samstöðu með Babylon og Mammon og þeirri arfleifð sem felur meðal annars í sér hið djöfullega og sílogandi hatur á kyni Jakobs.

Nói var afkomandi Adams í gegnum Set son hans og Abraham var afkomandi Nóa í gegnum Sem son hans. Þessvegna er svo oft talað um Gyðinga sem Semíta, afsprengi Sems. Kamskynið fæddi hinsvegar af sér ógnvaldinn Nimrod  og í gegnum hann uxu upp Babylon og Nínive, hinar fornu höfuðborgir heimshyggjunnar og gamla turnsins sem verið er að reyna að endurreisa í andlegum skilningi í Brussel nútímans, en turninn sá er táknmynd um uppreisn gegn Guði og öllu því sem kemur að ofan. Filistear, hinir svörnu fjendur Ísraelsmanna, voru líka afkomendur Kams og líklega flestir íbúar borganna Sódómu og Gómorru.

Við skulum ekki viðhafa neina tæpitungu þegar fjallað er um þessi mál, en gera okkur það fullkomlega ljóst að Gyðingahatur er aldagamalt fyrirbæri sem á sér fyrst og fremst andlegar orsakir. Það er ættað úr annari vídd, og það kemur að neðan. Því er stjórnað af þeim anda sem aldrei hefur neitt gott gert.

Það er hatast við útvalningarhlutverk Gyðingaþjóðarinnar og því afneitað og það er hatast við sérstaka varðveislu Guðs yfir þessari þjóð. Það er hatast við öll persónueinkenni Gyðinga sem hafa haldið þeim í sérstöðu sem þjóð til þessa dags, þrátt fyrir ofsóknir á öllum öldum. En fyrst og fremst eru Gyðingar hataðir fyrir það að þeir hafa alltaf lifað allt af - öfugt við margar aðrar þjóðir sem heyra nú sögunni til, þjóðir sem í eina tíð voru miklu voldugri en Gyðingar og jafnvel  kúgarar þeirra um langa hríð. Sumir virðast beinlínis telja það söguleg mistök að Gyðingar skuli vera til í dag. Þeir ættu samkvæmt öllu eðlilegu að vera löngu útdauðir.

Og það er talsvert til í því sjónarmiði. Ef menn hefðu ráðið, væru Gyðingar svo sannarlega ekki til í dag, því engri þjóð hafa jafn margir verið jafn áfjáðir í að sálga síðustu þrjú þúsund árin og jafnvel lengur.

Assýríumenn og Babyloníumenn voru í sínum ofbeldisfulla Nimrods-anda iðnir við dráp á Gyðingum en hvar eru þeir nú ? Egyptar hinir fornu lögðu sig fram við að koma Gyðingum í hel en hvar eru þeir nú til dags ? Rómverjar voru heimsdrottnar síns tíma og ráku Gyðinga með hervaldi burt úr þeirra eigin landi, en þeir eru hvergi til í dag - en Gyðingarnir lifa - og hafa lifað þá og aðra ofsækjendur sína alla tíð !

Riddarar krossfarartímanna murkuðu Gyðinga niður með skelfilegum hætti víða um lönd, en þeir eru dauðir og farnir og svona mætti lengi telja. Meðan kristnar þjóðir hötuðust sem mest við Gyðinga og ofsóttu þá með ýmsum hætti og niðurlægðu þá sem mest, virðist sem þeir hafi lifað mun betra lífi í löndum Múhameðstrúarmanna og búið þar við mun betri kjör.

Kannski var sameiginlegur ættfaðir mönnum ofar í huga á þeim tímum en nú er, en þetta umburðarlyndi átti þó aðeins við um takmarkaðan tíma. Bæði á undan og eftir því tímabili var Gyðingum eiginlega hvergi vært.

Fyrstu mennirnir til að verða fyrir ofsóknum af hálfu Múhameðs og fylgjenda hans voru Gyðingar, búsettir í  borginni Jathrib, sem seinna var nefnd Medína, borg spámannsins.

Múhameð vildi í fyrstu vingast við Gyðingana sem bjuggu þarna og fá þá á sitt band, en þeir voru fjölmennir í borginni. En það gekk auðvitað ekki því þeir gengust ekki inn á neina málamiðlun varðandi trú sína. Það varð til þess að Múhameð fylltist fjandskap í þeirra garð og rak þá að lokum burt úr borginni en hirti áður af þeim allar eigur þeirra.

Ein ættsveit Gyðinga sem gekk til liðs við íbúa Mekku meðan þeir voru í andstöðu við Múhameð, hlaut þau örlög að allir karlmenn hennar, um það bil 650 manns, voru teknir af lífi og konur þeirra og börn seld mansali eftir að hafa verið neydd til að horfa á aftökurnar.

Múhameð gerði líka árás á Gyðingasamfélag í vininni Kajbar og lét drepa fjölda manns þar og gera aðra ánauðuga. Það hafa margir drepið og ofsótt Gyðinga í gegnum aldirnar, bæði fyrir og eftir tíma Múhameðs, og svo mun að öllum líkindum áfram ganga þar til öll skil verða gerð upp.

Nasistar höfðu á stefnuskrá sinni - eins og flestir vita - algera útrýmingu Gyðinga. Þeir voru drjúgir við manndráp og misþyrmingar og nutu aðstoðar talsvert fleiri við þessi útrýmingarstörf en almennt hefur verið viðurkennt.

En Gyðingar lifa enn og munu lifa því þeim er viðhaldið af æðra valdi en því sem af jörðu er ættað og undir jörð. En margir eru samt alltaf undirgefnir þeim anda illskunnar sem heimtar útrýmingu þeirra að fullu og öllu.

Einn af þjónustumönnum nasista var Vidkun Quisling, norski nasistinn, sem hét reyndar líka Abraham. Skyldi Hitler hafa vitað það ?

Og þegar málin eru skoðuð enn betur, hefði það líklega alveg eins getað átt sér stað að Adolf Hitler hefði heitið Abraham Hitler !

Kannski var Hitler, sem reyndar hét Schiclgruber að ættarnafni, einn af niðjum Abrahams, líkt og Kóra, Datan, Júdas og fleiri kvistir af þeirri svörtu sálarálfu sem brýtur af sér alla náð. Þeir hafa verið til sem hafa haldið því fram að Gyðingablóð hafi verið í ætt Hitlers og kannski hefur það verið svo, að þessi höfuðofsækjandi Gyðinga á tuttugustu öldinni, hafi verið af gyðinglegum stofni sjálfur og snúist gegn eigin blóði ? Það er ekki óþekkt fyrirbæri að persónur sem hafa hatrið eitt að stefnumiði og bera anda tortímingar og glötunar í brjósti sér, hatist fyrst og fremst við eigið blóð !

En við skulum líka hafa það hugfast að sú andlega auðlegð sem við höfum eignast í gegnum Biblíuna og kristindóminn er meiri en nokkrum manni er fært að skilja. Og hin illu öfl andaheimsins vilja auðvitað ræna okkur þeirri auðlegð. Það er hart vegið að kristnum gildum í dag og þar eru að verki þessi sömu öfl, þau hatast við kristindóminn og þau hatast við Gyðinga og alla guðlega opinberun. Þessi öfl hafa víða komið sér vel fyrir í kirkjum samtímans og hafa þar malandi málpípur sem í raun tala gegn því sem þær ættu að standa fyrir.

En þessi öfl munu ekki sigra og geta ekki sigrað því barátta góðs og ills getur aðeins endað á einn veg - með því endanlega uppgjöri sem Guð mun stjórna.

Hin miklu áhrif Biblíunnar á mannlíf þessa heims, má meðal annars lesa í  gegnum það að nöfn margra persóna í hinni helgu bók eru kunn og algeng um veröld alla. Meðal flestra þjóða má finna sérþjóðlegar útlagningar af þeim, meðal Múhameðstrúarmanna eru nöfn eins og Ibrahim og Yussef afar algeng en þau eru náttúrulega arabískar útlagningar af nöfnunum Abraham og Jósef.

Sama má segja um mörg önnur nöfn af gyðinglegum uppruna.

Á Íslandi hefur nafn Abrahams ekki fest sig mikið í sessi og held ég að það geti hugsanlega verið vegna þess að það þyki eiginlega of mikið Gyðingabragð af því. En nöfn hinna ættfeðranna, Ísaks og Jakobs, eru talsvert við lýði, einkum þó það síðara. Og svo hafa mörg kvennöfn úr Gamla og Nýja Testamentinu notið hér mikilla vinsælda, svo sem María, Elísabet, Rebekka, Rakel, Rut, Sara og Ester, svo dæmi séu nefnd.

Synir og dætur Abrahams eru víða og eins og Eleanor Parker sagði, erum við kannski öll að einhverju leyti Gyðingar innra með okkur, en eins og Peppard er látinn segja í myndinni Tobruk, er kannski lítill nazisti þar líka í mörgum.

Vonandi verður hann þó hvergi stór í neinum aftur eins og hann var í Adolf Hitler og helstu fylgjendum hans.

Sporin ættu sannarlega að hræða menn í þeim efnum !

 

Gleðidagar mannkynsins !

Það er ekki ný saga, að fólk grípur oft mjög sterklega til áróðurs þegar það er að kynna þann málstað sem það stendur fyrir. Stundum er gengið svo langt í slíku að það sem sett er fram, fer alveg á svig við staðreyndir þær sem veruleikinn býr yfir. Fólk reynir að nota stóryrtar yfirlýsingar með rómantískum tilþrifum og ná fram áhrifum með því móti þó heilbrigð rök hljóti alltaf að mæla á móti slíkum málflutningi. Betri niðurstöður fást yfirleitt þegar fólk er með fætur á jörðinni og í eðlilegu sambandi við eigið blóðstreymi.

Á síðari árum hefur verið farið út í það af ýmsum minnihlutahópum, að markaðssetja hagsmunamál sín með háværum áróðri sem mannréttindamál, þó viðkomandi mál eigi oft í raun réttri heima í öðru samhengi - ekki síst þjóðfélagslega séð.

Siðfræðigildi samfélagsins sem í eina tíð virðast hafa verið miklu skýrari en þau eru núna, voru að flestu leyti hugsuð sem öryggishlíf fyrir mannlífið, þó auðvitað séu dæmi til fyrir því að þeim hafi verið misbeitt og meðferð þeirra þannig valdið óhamingju einstaklinga.

En ekkert af því sem maðurinn gerir er fullkomið og eftirfylgd við góðar reglur skilar sér ekki alltaf eins og best verður á kosið.

Siðferðilegt framferði einstaklinga hefur líka alltaf verið umdeilanlegt þar sem sumir eru því marki brenndir að fara sínu fram hvað sem hver segir. Sérgæskufullir siðleysingjar hafa alltaf verið til !

Langtíma siðferðileg gildi eru nú greinilega mörg hver í hættu, og sum þegar afnumin vegna kröfu tiltölulega fámennra þrýstihópa um viðurkenningu mannréttinda sem stangast á við þau. Grunneining siðaðs samfélags, sem hefur verið hjónabandið, hefur nú verið svipt sínum heilbrigða grundvelli og fjölskyldulegar skilgreiningar hafa þar með verið settar í algert uppnám.

Föður og móðurhugtak er horfið í hafsjói viðurkenninga á afbrigðilegum mannréttindum sem byggja samfélagið ekki upp heldur rífa það niður. Það er löngu kominn tími til þess að menn staldri við og hugsi með ábyrgð til þeirrar atburðarásar sem sett hefur verið af stað með þessum hætti.

Eru þessi yfirlýstu mannréttindi þess eðlis að þau styrki mannlegt samfélag eða eru þau til lengri tíma litið niðurrifsmál ?

Ég er sannfærður um að við séum búin að gera mörg mistök í þessum efnum, og því miður er það svo, að þeir sem hefðu átt að standa þar í skarðinu til varnar, hafa þvert á móti gengið að ýmsu leyti í fararbroddi fyrir vitleysunni.

Það má líka þegar sjá á ýmsu að afleiðingarnar eru hreint ekki góðar og það er mín skoðun að þær eigi eftir að sýna sig verri og því verri sem lengra líður.

Þjóðfélagið er ekki að upplifa neina gleðidaga af þessum sökum, enda virðist gleðin í lífi mannkynsins, sem áður var byggð á almennri skilgreiningu, hafa verið tekin eignarnámi af ákveðnum hópi sem flaggar henni óspart sem sínu framlagi til samfélagsins.

Þar er áróðursvilla yfirgangshneigðar í gangi sem á eftir að vinda upp á sig eftir því sem undanlátssemin eykst gagnvart henni.

Gleði mannkynsins er enginn ávöxtur afbrigðilegra lífshátta. Hún er þvert á móti eðlileg fylgja hverrar manneskju sem vill ganga á Guðs vegum og gleðst yfir fegurð sköpunarverksins og öllu góðu, fögru og uppbyggilegu í mannlífinu.

Það er staðföst skoðun mín að eðlilegt hjónaband, eðlilegt fjölskyldulíf og eðlileg heimili, eigi nú mjög í vök að verjast og þar sé vegið mjög hart að þeim gildum sem hafa jafnan verið flestum kær. Og árásirnar á þessi gildi eru gerðar með mjög kænlegum hætti, einna líkast því að höggormur sé að verki.

Þar er allt framkvæmt undir fögru yfirskini þess að verið sé að tryggja vanrækt mannréttindi. En málið er hreint ekki eins og sumir vilja vera láta.

Hér er um stöðu siðferðilegra gilda að ræða sem alltaf hafa haft það hlutverk að varðveita samfélagið frá öllu því sem leiðir það í ógöngur og andlegt skipbrot. Siðspilling á aldrei samleið með eðlilegum mannréttindum og mannréttindi sem eru þess eðlis að þau krefjast siðspillingar eru og hljóta alltaf að vera samfélagslega óásættanleg.

Gleðin í lífi mannsins er ekki heilbrigð ef hún á að byggjast á og taka mið af einhverju sem er þannig óásættanlegt. Þau viðhorf sem við eigum að byggja upp í lífi barna okkar, eiga að taka mið af öllu því sem varðveitir þau gildi í lífi þeirra sem stuðla að eðlilegum hjónaböndum, eðlilegu fjölskyldulífi og eðlilegri heimilisgerð.

Þá eru fullar forsendur fyrir því að mannleg gleði geti þrifist með eðlilegum hætti í lífi þeirra og þau búið við heilbrigðar samfélagsaðstæður. Hættum að tala um nýju fötin keisarans, tölum um þá nekt sem við blasir, þegar öfugsnúin rétthugsun bindur heilt samfélag í samsæri þagnarinnar gagnvart því sem ekki er ásættanlegt !

 

 

 

 

 

HÓTEL EVRÓPA ? NEI OG AFTUR NEI !

Einu sinni orti Davíð skáld frá Fagraskógi kvæði sem á einkar vel við þegar hugsað er til þeirrar stöðu sem við Íslendingar höfum verið í undanfarin ár gagnvart Evrópusambandinu. Við getum t.d. sett málið þannig upp, að hinn almenni Íslendingur, persónugervingur þjóðarinnar, sé á ferðalagi, og segi sjálfur frá reynslu sinni í kvæðinu. Hann er sem sagt að leita sér að gististað í viðsjálli veröld og er kominn inn í móttökuna ( EES ) og er að kanna aðstæður :

 

Gekk ég inn í gistihús,  

gamlan timburhjall.

Hitti þar að máli mann,

mesta skítakall.

Í honum var ekkert blóð,

ekkert nema gall ! 

 

Er þetta ekki alveg rétta lýsingin á Hótel Evrópu í Brussel og rekstrarstjórum þess ?

 

Fékk ég vist á fjórðu hæð,

föggur þangað bar.

Eitthvað fannst mér undarlegt

allt, sem þarna var.

Eitt er víst, að enginn frelsar

ættjörðina þar !

 

Nei, svo sannarlega ekki. Það frelsar enginn ættjörðina á Evrópuhótelinu í Brussel, Íslendingar ættu að hafa það fast í huga, en veran þar getur hinsvegar kostað okkur hana - að fullu og öllu !

 

Þreyttur kom ég þangað inn,

þráði væran blund.

Upp hrökk ég með andfælum

eftir litla stund,

þjakaður og þjáður

og það á alla lund !

 

Já, það er ekki svefnfrið að finna á stað þar sem enginn getur gist með góðri samvisku !

 

Margir hafa loftið leigt

löngu á undan mér

Og eitthvað látið eftir sig,

sem aldrei héðan fer.

Það er heldur þokkalegt

að þurfa að búa hér !

 

Það er náttúrulega öllu sómakæru fólki ógeðfelld tilhugsun að taka sér gistingu á óhreinum stað. Þessvegna er Hótel Evrópa í Brussel ekki fýsilegur valkostur fyrir þá sem vanir eru að anda að sér hreinu, þjóðlegu lofti ! 

 

Svipi þeirra sé ég oft

er svefn minn hafa styggt.

Yfir mér og allt í kring

er andrúmsloftið kvikt.

Mannaþefur, mannaþefur,

Miðevrópulykt !

 

Já, það er margt á sveimi í " evrópsku efnahagsparadísinni, " og ekki líklegt að mannaþefurinn þar og Miðevrópulyktin henti nösum okkar Íslendinga.

Við höfum jafnan dregið að okkur hreint Atlantshafs-loft en sumir vilja víst bjóða okkur upp á mengaða miðstjórnar-mafíu stækju !

 

Saurgað hafa svæfil minn,

svívirt þetta ból,

Hitlersþý, Francofífl,

friðlaus hörkutól,

klækjarefir, kynjamenn,

kjaftásar og fól !

 

Fylgjur Evrópu eru sannarlega ekki allar góðar, það er víst og satt.

Fagraskógarskáldið er með það á hreinu og það ættum við líka að vera !

  

Og engan skyldi undra

þó að ekki sé hér kyrrð,

því hér er vitlaus veröld

og vopnuð, innibyrgð,

undirheimaútibú,

einræðishirð !

 

Já, undirheimaútibú - einræðishirð  ! - Er þetta ekki býsna nákvæm lýsing á Brusselklíkunni og hennar lævísa en jafnframt yfirgangssama framferði gagnvart einstökum þjóðríkjum, einkum þó litlum þjóðríkjum, að ég tali ekki um lítil þjóðríki sem eiga stórar auðlindir ?

Íslendingar góðir, ágætu landar,  Hótel Evrópa er sannarlega ekki gististaður fyrir Íslendinga eða íslensku þjóðina í heild, hvorki til lengri eða skemmri tíma.

Látum Hótel Ísland gilda fyrir okkur og hugsum ekki framtíð okkar út frá hálfu atkvæði við borð valdaelítunnar í Brussel.

Leggjum gott til mála í samfélagi þjóðanna - sem frjálsir menn í eigin landi !

 

...................

Ein þjóð - eða tvær þjóðir ?

Íslenska þjóðin er ekki stór að höfðatölu, en þjóðlegt gildi getur tekið mið af mörgu öðru en mannfjölda. Við sem lifum í þessu landi höfum lengst af átt  samleið í blíðu og stríðu og talið okkur íslensk til anda og eðlis.

Á síðustu 25 árum eða svo, hefur þó risið upp vá sem hefur ýtt undir þá umræðu að það séu í raun tvær þjóðir í landinu, annarsvegar þeir sem búi á Stór-Reykjavíkur-svæðinu og hinsvegar svokallaður landsbyggðar-lýður ! Önnur skilgreining varðandi þetta er að efnaleg mismunun sé orðin slík í íslensku samfélagi, að það ástand sé að skapa hér tvær þjóðir sem ekki komi til með að eiga samleið mikið lengur. Sú skilgreining á reyndar töluverðan samhljóm með fyrri skilgreiningunni.

Kvótakerfið ásamt mjög víðtækri fjármálaspillingu í viðskiptalífinu hefur sett sitt brennimark á margt í þjóðlífinu og það brennimark þarf að skera burt sem fyrst. Þetta er þekkt vandamál og hefur lengi verið vitað, en ekki er brugðist við því á nokkurn hátt, enda hafa stjórnvöld í sérhagsmunaþjónustu leikið lykilhlutverk í því að skapa þær aðstæður.

Að sjálfsögðu er umræðan varðandi þetta að mestu leyti til komin vegna þess stjórnmálalega forustuleysis sem þjóðin hefur búið við um alllangt skeið. Það hefur æ sjaldnar verið slegið á þjóðlega strengi af hálfu ráðamanna eða tekið á málum með tilliti til þjóðarhags. Sérhagsmunir einstakra svæða og þjóðfélagshópa hafa í þess stað verið látnir ráða að mestu leyti varðandi afgreiðslu mála og slíkt hefnir sín þegar kemur að skuldadögunum.

Það hafa all lengi verið til staðar miklar mótsagnir milli þess sem hiklaust má kalla Reykjavíkur-auðvald og svo framleiðsluatvinnuveganna úti á landi.Á seinni árum hafa nánast öll völd í þjóðfélaginu verið dregin undir það fyrrnefnda og kann það ekki góðri lukku að stýra þjóðhagslega séð og með tilliti til áframhaldandi samstöðu og einingar meðal þjóðarinnar.

Þessi valdaeinokun Reykjavíkur-auðvaldsins, bæði pólitískt og fjármálalega séð, er hættulegt fyrirbæri og elur af sér mjög slæmar fylgjur fyrir okkar litla samfélag. Það myndast gjár í mannlegum samskiptum og beiskja og hatur getur auðveldlega sest að í slíkum gjám. Ákveðnir valdahópar í Reykjavík eru þegar orðnir að skotspónum haturs af hálfu þeirra sem arðrændir hafa verið af þeim og svokölluðum yfirvöldum, sem þjónað hafa undir þá. Hrunið hefur víða skilið eftir blæðandi sár sem seint munu gróa. Umrætt hatur er því skiljanlegt og það fer vaxandi, enda er lítið sem ekkert gert til að draga úr því.

Efnahagshrunið sem var alfarið gjörningur af mannavöldum, var fyrst og fremst framkallað af Reykjavíkur-auðvaldinu sem hafði komið sínum mönnum að í öllum helstu valdastöðum þjóðfélagsins og réði þannig þrískiptingu valdsins algjörlega. Alikálfar þessa auðvalds veifuðu fánum frjálshyggjunnar og kunnu sér ekki læti þegar þeir fengu allt sviðið fyrir sig, enda auðguðust þeir svo á skömmum tíma að þess eru engin dæmi í allri Íslandssögunni.

Svo hrunið gerði ekki alla fátæka - þeir sem þar voru ómótmælanlega gerendur að mörgu því sem miður fór, urðu margir hverjir miklu ríkari en þeir höfðu áður verið, enda refirnir til þess skornir, og leikið af hálfu valdakerfisins algerlega í þeirra þágu.

Almenningur var hinsvegar skilinn eftir úti í kuldanum í þessum manngerðu Móðuharðindum og hatrið sýður því í fjölmörgum út í spillta pólitíkusa og blóðsugurnar í bönkunum, út í ræningjana sem fóru eldi um þjóðarbúið !

 Og hatur getur orðið sterkt þegar ranglæti og mismunun er stöðugt viðhaldið og það mun sannast ef ekki verður breytt um siði og það fyrr en síðar.

Reykjavíkur-auðvaldið og þjónkun yfirvalda við það, er löngu orðið að andfélagslegu meini í okkar samfélagi og ígerðin grefur um sig. Það þarf að hleypa óþverranum út úr þeim kýlum áður en þjóðarlíkaminn verður einhverskonar alkauna holdsveikis-fyrirbæri.

Traust er í algeru lágmarki í samfélaginu og verður það líklega um árabil.

Ætla yfirvöldin í landinu að halda áfram að stuðla að andfélagslegu atferli í þágu sérhagsmuna og hundsa alla viðleitni til þjóðhagslegrar stefnu ? Á hvergi að vinna ærlega að styrkingu einingar og samstöðu meðal þessarar þjóðar ?

Á að láta þessi mál svo til ganga, að umtalsverður hluti þjóðarinnar geti á komandi árum litið svo á  - að eftirfarandi kvæðisorð séu beiskur sannleikur - sem túlki með réttu viðhorf þess fjölda - að fullu og öllu :

 

Við hötum þessa höfuðborg

með hungurklærnar óðar,

því hún er Mammons markaðstorg

og meinsemd vorrar þjóðar.

Hún rýfur toga tryggðabands

og tæmir byggðasjóði.

Hún drekkur ólm úr æðum lands,

fær aldrei nóg af blóði !

 

Við hötum þessa höfuðborg

sem heiður allan myrðir,

og hirðir ekki um hjartasorg

en hrokann einan virðir.

Hún treður niður gildi góð

og gegnir hverjum fjanda.

Hún læðir eitri í líf og blóð

með ljótum græðgisanda !

 

Við hötum þessa höfuðborg

og hennar illu rullu,

með Babylonar böðla torg

og blóðsugur á fullu.

Hún stefnir öllu stíft til grands,

þar stjórna tómir gammar.

Hún spillir eðli ættarlands

og er til stærstu skammar !

 

Á að skapa að fullu tvær þjóðir í þessu landi, þjóðir sem koma síðan til með að hatast við hvor aðra ? Á höfuðborgin að vera miðstöð andfélagslegra athafna eða flaggskip þjóðlegra gilda ? Á landsbyggðin að vera arðrænd nýlenda Reykjavíkur-auðvalds eða gróskumikill mannlífs-vettvangur ?

Þetta eru spurningar sem eiga fullan rétt á sér og svörin munu skila sér á komandi árum, annaðhvort með þjóðlegri vitundarvakningu til nýrrar framtíðar eða áframhaldandi för sofenda að feigðarósi !