" Ef þú dansar ekki með " !

Það er athyglisvert og hefur alltaf verið athyglisvert hvað manninum er það tamt að fljóta með straumnum, að hrífast af einhverri vitleysu bara vegna þess að svo margir aðrir gera það. Og það virðist engu skipta þó þessi afstaða feli í sér hugarfarslegt brottkast á dómgreind, varúð og gætni, öllu því sem manninum hefur verið gefið til að varast heimskupör, hann hleypur samt út í strauminn og lætur berast með honum.

Og hvert skyldi svo straumurinn liggja, hver skyldi endastöðin vera ?

Það virðist sem hugsunin varðandi það sé ákaflega lítil og öllu skipti að vera með, að taka þátt í leiknum eða vitleysunni, að dansa með !

Þá virðist sem krafan sé þessi:

Líf þitt undir lygaveð

legðu á meðan flýtur.

Ef þú dansar ekki með

ertu félagsskítur !

Og það virðist sem þeir séu margir sem vilja heldur fljóta með ráðandi vitleysu en stinga þar við fótum og eiga það á hættu að vera ekki taldir félagshæfir.

Þegar kerfi lasta ljótt

lyga stálið brýnir,

einangraður ertu fljótt

ef þú dómgreind sýnir !

Fyrirhrunsárin voru tími sem krafðist þess af fjölmörgum að þeir dönsuðu með, fylgdu ráðandi vitleysu, að þeir samsömuðu sig ríkjandi viðhorfum, sama hvað vitlaus þau voru. Ef þeirri kröfu yrði ekki mætt, töldu þeir hinir sömu sig eiga það á hættu að vera úthýst frá öllum veisluhöldum samtímans og missa af öllum tækifærum til auðgunar og frama.

Mammonsdýrkunin var sem sagt komin á það stig, að sálarleg velferð var orðið  aukaatriði. Það skipti ekki lengur höfuðmáli að gera rétt, heldur það sem væri hagkvæmt fyrir veskið og afkomuna. Það sem var óheiðarlegt var stimplað gott og gilt af sjálfsbjargarhvöt sem komin var út úr öllu korti og studdist við ærulaus viðmið.

Og þeir urðu - því miður - nokkuð margir mennirnir sem leyfðu sér að gefa skít í alla ábyrgðarkennd og dönsuðu með Æðstastrumpi inn í hrokkinhærðan græðgisheim frjálshyggjunnar og tóku með einum eða öðrum hætti þátt í að ræna sína eigin þjóð innan banka sem utan.

Og þúsundir landsmanna bera þess sár og fjölmargir þau sár sem aldrei munu gróa. Það mætti líka spyrja þeirrar spurningar, hvað skyldu þeir vera margir sem farið hafa í gröfina síðan 2008 beinlínis vegna þessara fjármálaglæpa ?

Hvað mörg sjálfsvíg hafa orðið í kjölfar hrunsins - vegna afleiðinga hrunsins ?Er einhver að kanna slíkt eða er sérfróðu liði kannski borgað fyrir flest annað ?Skilja menn ekki að hér er um grafalvarleg mál að ræða sem mikil þörf er að rannsaka í heild og hreinsa út úr þjóðarsálinni.Aldrei fyrr í Íslandssögunni hafa menn sem eiga að heita Íslendingar, leikið aðra Íslendinga jafn grátt. Aldrei fyrr hafa íslenskar manneskjur lagst jafn lágt !

Gamla fólkið var féflett í stórum stíl, enda upprunnið úr jarðvegi þar sem traust var í lykilstöðu mannlegra samskipta ; það vildi því treysta öðrum og af þeim sökum treysti það þeim sem það hefði aldrei átt að treysta. Þeir sem níðast á slíku trausti eru sannarlega einskis góðs maklegir !

Og eftir þessa varga situr það í sárum - blessað gamla fólkið okkar, rænt og svikið, skilur enn ekki neitt í neinu, en ævilangur sparnaður, ávextir heillar mannsævi í starfi og fyrirhyggju, er farinn og enginn er gerður ábyrgur eða telst bera þar sök !

Og þetta gamla fólk er fólkið sem byggði upp Ísland, skapaði þá velferð sem hér var komin, áður en ræningjarnir  fóru þjófshöndum sínum um þjóðarbúið !

Svona var komið fram við gamla fólkið á Íslandi, velgjörðafólk okkar allra !

Og unga fólkið, hvar stendur það í dag, með drápsklyfjar verðtryggingarlánanna á bakinu og bölvuð bankaskrímslin nánast komin í sama mannætugírinn og fyrir hrun ? Það er þokkaleg framtíðin eða hitt þó heldur fyrir þetta unga fólk sem er að stofna heimili og reyna að byggja upp fjölskyldur við þessar glæpsamlegu aðstæður !

Og aðalsökudólgur hrunsins er auðvitað stjórnmálamafían yfir línuna, þessi einskisnýta spillingarklíka, sem veltir sér í völdum og þykist alltaf vera á fullu við að bjarga þjóðinni, þó hún sé í raun og veru höfuð meinsemd þjóðlífsins !

Megi hún í heilu lagi fara norður og niður !

Þó er ekki til neinn staður svo djúpt undir helvíti að hann passi, að mínu áliti, sem varanlegur geymslustaður fyrir svo samviskulausa hjörð, sem ber sem fyrr segir höfuðábyrgðina á hruninu og ógæfunni allri !

Ég vildi að ég ætti einhver orð nógu sterk til að lýsa ógeði mínu á þeim svívirðilega söfnuði, en orð sem hæfðu í því tilfelli eru áreiðanlega ekki til í íslensku máli.

Þetta lið sem ég er að tala um, hefur mér vitanlega hvergi gengið í sig og iðrast !

Því bið ég þess af öllu hjarta, að þeir sem sviku íslensku þjóðina í tryggðum, og rústuðu hér allri efnahagslegri velferð þúsunda landa sinna, megi uppskera eins og þeir sáðu til. Megi bölvun verka þeirra fylgja þeim og hlutskipti þeirra verða svo ömurlegt að það verði öðrum víti til varnaðar !

Dönsum aldrei með því sem er óhæfa og mælir gegn dómgreind og heilbrigðum lífsgildum !

 

 

 

 

 

Eitt lítið Listastrandarkvæði !

Sjálfsagt spyr nú einhver Álfur utangátta: Hvaða Listastrandarkvæði er þetta, hvernig varð það nú eiginlega til ? Og ég skal svara því undanbragðalaust.

Það varð til nánast af sjálfu sér í sumar þegar Skagaströnd virtist sem aldrei fyrr breytast í eitthvað sem öllu heldur gæti heitið Listaströnd !

Já, Listaströnd !!!

Og þá má spyrja, hvað liggur að baki því áliti eða þeirri skoðun, að skapaður veruleiki samtímans sé nánast látinn æpa eftir slíkri nafnbreytingu ?

Það er fyrst til að taka að allt í mannlífinu virðist orðið heltekið ýmisskonar menningar-algleymi svo ekkert annað kemst að lengur. Venjulegt mannlíf hinna mörgu hverfur alveg í skuggann fyrir stöðugri uppákomu-áráttu hinna fáu, enda ganga hin veraldlegu máttarvöld í öllu á undan sem forustusauðir í þessari meðvitundarlausu menningardýrkun sem virðist tröllríða öllu í þjóðfélaginu og þá ekki síður í litla bænum undir Borginni :

Að menningunni er sagður feikna fengur

þó fæsta geri styrkir betur gáða.

En listafólk um allar götur gengur

og gjörningar á flestum sviðum ráða.

Um heimafólkið hugsar enginn lengur

því hreppsnefndin sér aðra leið til dáða !

Venjulegt íslenskt mannlíf þykir greinilega lítið spennandi borið saman við nýju fötin keisarans og nútímalega skraddaramennsku menningargeirans. Þar er þess krafist án afláts,  að allir bugti og beygi sig fyrir fötunum sem ekki eru til ! Og fólk er nánast varað við að vera að harma það sem farið er, því það sem komið hafi í staðinn sé svo miklu betra, þó það sé ekki neitt og hafi aldrei verið neitt og verði líklega aldrei neitt - nema hjákátlegur hégómi, vanitatum vanitas :

Það atvinnulíf sem allt við burtu misstum

var ekkert nema þrældómur og tjara.

En nú er hérna mikil kássa af kvistum

kynlegum - sem ráfa um allt og stara.

Og stefnt að því - að allir lifi á listum

og lykti bæði af kúadellu og þara !

Og eins og fyrr segir, forsjárhyggju-gúrúarnir, hitaveituhöfðingjarnir og sjóðsstjórar almennings-pyngjunnar á Skagaströnd, vita gjörla í hvað þeir vilja leggja peninga almennings.  Það er sko ekkert álitamál, því menningarvitar verða - jú, að standa undir nafni sem slíkir :

Og hreppsnefndin vill hlynna að gróðri slíkum

og hugsar stórt og talar margt í síma,

þó minna fari fyrir anda ríkum

og fundið ljós sé kannski bara skíma.

En ljómi er yfir listamannaklíkum

þó listaverkin bíði öll síns tíma !

Því hvert og eitt þessara óköruðu listaverka virðist eiga að segja á sínu hljóðlausa máli, í gegnum hvern vanskapaðan gjörning, eins og Jóhanna jafnaðarmennskunnar : " Minn tími mun koma !"

Og þeir sem halda þar í kenninguna og trúa blint á menninguna, láta því engan bilbug á sér finna og horfa hátt til vega, fullir af sannfæringu sjálfumgleðinnar :

Svo hreppsnefndin vill halda sínu striki

og hefur ennþá fé í buddu sinni.

Þar sjálfsmatið er steikt í stjörnu bliki

sem stælist við hin alþjóðlegu kynni.

Hún galar eins og hani á hæsta priki

sem heldur að hann stjórni tilvistinni !

Og þegar svo er komið virðist alþjóðleg og heimsleg hugsun farin að gera vart við sig svo um munar, hjá toppum tilverunnar í litlum bæ norður við Dumbshaf. Þá er einnig stutt í það, að stórveldisvitundin hjá þeim og menningarháklassa-algleymið gíri þá upp í að bjóða fulltrúum annarra forustuvelda til fagnaðar og veisluhalda heima á Listaströnd:

Og sendiherrum stórvelda hún stefnir

í staðlæg vé og borgar kostnað allan.

Og svo til veislu vitanlega efnir

og vandar sig með ræðuflutning snjallan.

Því snobbinu margir eru undirgefnir

og alltaf hringir víða - sauðabjallan !

Og Ísland í dag er nú ekki það sem það var, og ekki Skagaströnd heldur, enda eru hjörtu mannanna sjaldnast yljuð upp með hitaveitu og enn síður hitaveitu með innbyggðum reikningsskekkjum.

Margt hefur gengið á í skiptum fastsetu-yfirvaldanna hér á Ströndinni og almennings að undanförnu og það er farið að valda mikilli kólnun í samskiptum, samfara víðtæku og vaxandi vantrausti. Staðan varðandi það er því eftirfarandi :

Þó listafólk um allar götur gangi

og gjörningar á flestum sviðum ráði,

og menningin við sumum ilmi og angi,

er andinn hvergi er þjóðarsálin dáði.

Því traustið liggur dautt á víðavangi

við verri stöðu mála en nokkur spáði !

Við næstu hreppsnefndarkosningar verður trúlega borinn fram alveg nýr MADO-elítulisti og því hefur verið haldið fram að hann eigi að heita LISTALISTINN !

Hvað annað ?