Hvort kýs fólk – valfrelsið eða valdaelítuna ?

 

 

Ég nefndi það í pistli fyrir nokkru, að elítuöfl landsins ásamt skuggastjórn baktjaldavaldsins, myndi einbeita sér að því á næstu dögum og vikum, að reyna að eyðileggja framboð Höllu Hrundar Loga-dóttur til forsetaembættisins, til að ryðja hinum útvalda frambjóðanda veg til kjörs. Það hefur sannarlega rætst og ótrúlegustu raftar hafa nú verið dregnir á flot, til að leggja sitt fram í óhróðurskór forréttindaliðsins. Það lýsir sjaldan valfrjálsu viðhorfi, þegar elítan vill ná sínu fram og reynir að valta yfir allt !

 

Almannatenglaþjónustan er auðvitað að mestu elítustýrt fyrirbæri. Þar sem peningar eru nógir fyrir hendi, þar eru þeir sem vilja bjóða þjónustu sína með tilbúinni hönnun, þeir sem þykjast leggja út af almenningsáliti, en viðhafa bara allar áróðurskúnstir fyrir sína útvöldu skjólstæðinga. Og fjölmiðlarnir margir hverjir eru vægast sagt varhugaverðir og jafnvel í þjónustu slíkra aðila. Jón Steinar Gunnlaugsson, sá skeleggi maður, dró ekkert úr því í viðtali nýlega, að spillingin í landinu væri orðin geigvænleg !

 

Fyrirsagnir fjölmiðla eins og „Fylgi Höllu Hrundar hrynur“ er falstúlkun sem búin hefur verið til af útkomu Kappræðnanna í sjónvarpinu og uppskálduðum afleiðingum þeirra. Þar er hamrað á því sama aftur og aftur. Og á þeirri túlkun er bullandi stýring. Þannig er lýðræðisleg misnotkun hönnuð og nýtt í gegnum undirgefna fjölmiðla, af ,,fagmönnum“ sem eru að vinna fyrir elítuöflin á sínu háa kaupi !

 

Svo eru menn eins og Kári Stefáns, Víðir Reynis og Þórólfur Guðnason dregnir fram til að lýsa yfir stuðningi við Kötu Jakk. Er kosning hennar kannski orðið einhvers-konar almannavarnarmál ? Hvað skyldi vera unnið með þvílíku uppátæki ? Álit allra þessara manna er einskisvirði í þessu sambandi. Þeir eru auðvitað innvígðir elítusinnar og því umsagnaraðilar í núll-stöðu !

 

Það hefði miklu frekar verið frétt, ef þeir hefðu ekki ætlað að kjósa prímadonnuna. Sennilega hefðu þeir þó helst kosið, að geta sprautað alla þjóðina með elítusmurðri Kötustuðnings inngjöf, því án sprautugjafar er þetta eflaust allt erfiðara. Það má líka greina að vinnubrögð Almannatenglaþjónustunnar virðast vera farin að einkennast af vaxandi örvæntingu, samfara einhverjum niðurstöðuótta, þrátt fyrir alla faghæfnina og háa kaupið !

 

Og ekki er síst eftirtektarvert að sjá, að maður eins og Páll Vilhjálmsson, sem telur sig líklega mesta andspillingar-postula Íslands, virðist ekkert annað sjá en að Kata Jakk verði næsti forseti. Með sínu lyktnæma spillingarþefsnefi finnur hann ekki vott af spillingu í kringum hina valdgírugu (vg) íhaldshækju og vill endilega greiða henni veg á Bessastaði. Þvílíkur andspillingar-maður eða hitt þó heldur.....! Þau kunna líklega að vera nokkuð fleiri glæpaleitin í þessu þjóðfélagi en hann hefur hingað til uppgötvað og bent á, ef allt yrði þar talið og gegnumlýst að fullu !

 

Það virðast oft geta legið þræðir milli manna sem enginn hefði ætlað að hefðu nokkurt samband sín á milli. En spillingin teygir víða þræði sína, og menn sem verða þar ánetjaðir, verða að hlýða kalli þegar þess er krafist og það kemur alltaf að því að þess verður krafist. Og þá geta ólíklegustu menn orðið bandamenn. Þannig er skuggamálapólitík landsins rekin og allt gert til að hindra, að aðrir en útvaldir verði kosnir í ábyrgðarstöður fyrir íslensku þjóðina. Fólk þarf að rísa gegn slíku baktjaldavaldi !

 

Í lok þessa pistils vil ég svo nefna eitt, sem ég vil biðja fólk að hafa í huga og halda sig við, hvernig sem vargahjörð verndarelítu hins pólitíska samtryggingar-liðs lætur og hverju sem hún kann að þyrla upp gegn trúverðugasta fram-bjóðanda fólksins í landinu. Það eru einföld sannindi sem í því felast :

 

Það getur verið, að Höllu Hrund hafi orðið eitthvað á á sínum ferli, því engin manneskja er fullkomin, en miðað við þá frambjóðendur sem elítan og skuggahirðin vill að við kjósum, hlýtur hún að vera - í öllum samanburði - með miklu hreinni skjöld !

 

Nálgast brátt hin stóra stund,

styrkist andinn glaði.

Þjóðin bjóði Höllu Hrund

heim á Bessastaði !

 

 

Leiðtogaleysi og ellivandi ógnar mörgum þjóðum !

 

 

 

Það er velþekkt staðreynd úr heimi stjórnmálanna, að fólk þar á erfitt með að hætta störfum þó aldur og heilsa mæli að öllu leyti með því. Sú var líka tíðin að menn töluðu um að æðstu menn Sovétríkjanna væru gamlir tréhausar, fúnir í gegn !

 

Sovéska ríkiskerfið var orðið svo þung-lamalegt á síðustu árum, að þegar menn komust loks á toppinn voru þeir flestir orðnir hundgamlir og heilsulinir og varla færir um að sinna skyldum sínum. Leonid Brechnev sat allt of lengi á toppnum, ófær til alls, Yuri Andropov var heilsulaus maður er hann náði þangað og dó fljótlega, Konstantin Chernenko var frá byrjun eins og lifandi lík. Af þessum sökum kom Mikhail Gorbachev fram eins og hressandi stormsveipur, geðþekkur maður á besta aldri, meðan bandaríska kerfið gat ekki tjaldað öðru en afgömlum leikara og kaldastríðsjálki !

 

Og nú er svo komið, að ellivandamálið og leiðtogaleysið virðist öllu meira hjá Könum en öðrum. Þar sitja eldgamlir fauskar á þingi og á forsetastóli, menn sem frjósa í miðjum ræðum, en geta ekki hugsað sér að víkja frá völdum. Jafnvel Bernie Sanders vill ákafur halda áfram, þó kominn sé vel yfir áttrætt !

 

Óskaplega halda þessir menn að þeir séu ómissandi og óskaplega er valdafíknin enn sterk í hugum þeirra, eftir öll þau ár sem þeir hafa verið að garfa í málunum, oftast til lítils gagns. Af hverju geta þeir ekki með nokkru móti séð að þeirra tími er liðinn og kemur ekki aftur ? Sjálfs-blekking þeirra er sannkallað þjóðarvíti !

 

Og nú eru tveir elliærir hrollvekjukarlar að berjast um forsetaembættið í Banda-ríkjunum og ætti þó hvorugur þeirra að koma þar nærri. Það ætti að vera hverri sæmilega greindri manneskju augljóst, að báðir hafa þeir sýnt með verkum sínum og afskiptum af málum þjóðar sinnar, að þeir eru fullkomlega óhæfir til að gegna embætti forseta Bandaríkjanna !

 

Það er í sannleika sagt meira en undarlegt að tugmilljónaþjóðir skuli ekki geta komið sér upp bitastæðum leiðtogum. Vanhæfnin virðist bera þar allt ofurliði. Og nú er svo að sjá sem bandaríska ríkiskerfið sé orðið jafn þunglamalegt og það sovéska var orðið að síðustu. Háaldrað fólk fer þar með völdin meira og minna, fólk sem er undir stjórn einhverra Bormanna og Göbbelsa sem í kringum það eru, manna sem koma sjaldnast fram í dagsljósið og gera sitt í leynum !

 

Það er vont fyrir allan heiminn að þurfa að búa við valdamikið fólk sem þarf að leiða burt eftir að hafa tapað þræði og hætt að vita hvað það ætlaði að segja. Á svo vanburða væflum hvílir víst friður þessarar veraldar nú um stundir !

 

Og nú virðast margir vanhæfir og lélegir leiðtogar vera farnir að trúa því alfarið, að styrjöld muni helst greiða úr þeim óyfirstíganlegu og að mestu leyti heima-tilbúnu vandamálum sem virðast sundra dag hvern sálarfriði þeirra. Þarf einhver að undrast, að það hljóti að fara að styttast í endalokin við slíkar aðstæður !

 

Birtist víða brotalöm,

brátt skal öllu fórna.

Heimurinn er á heljarþröm,

heiladauðir stjórna !

Nokkur orð um raungildisrýra ,,betri borgara“ !

 

 

 

 

Það er vel kunnugt að auðmenn, jafnt á Íslandi sem annarsstaðar, láta oft í það skína í viðtölum og persónubundnum áróðri sínum, að þeim sé annt um samfélagið. Kannski getur það átt sér stað í einstaka tilfellum, en það eru hinsvegar allar líkur á því að þar sé þá aðeins um að ræða fáeinar undantekningar frá reglunni. Græðgishvötin sem liggur að baki allri  auðsöfnuninni er ekki samfélagsleg, hún byggist á því grund-vallar markmiði að taka en ekki því að gefa !

 

Samfélagslega hættan við óheftan kapí-talisma er oftast fólgin í því að menn með lítið manngildi öðlast stórt auðgildi. Oftast og yfirleitt gerist slíkt að sjálf-sögðu eftir einhverjum óhreinum leiðum. Og afleiðingarnar verða þær, að nokkuð skyndilega geta ábyrgðarlausir og sið-villtir menn verið komnir með fullar hendur fjár og hafa líklega því samfara, í upphöfnum hofmóði sínum, margfaldað manngildi sitt í eigin augum. En þá auðvitað jafnframt um leið langt umfram það sem það sannanlega er !

 

Slíkir menn halda jafnvel við slíkar kringumstæður að engin lög nái lengur yfir þá. Þá eru þeir orðnir hættulegir sem rándýr í samfélagsskóginum og ógn fyrir alla sem ekki viðurkenna þá sem stórveldi og fást því ekki til að beygja sig fyrir persónu þeirra og auðvaldi. Þegar svo er komið, gerast oft mjög slæmir hlutir sem verða auðvitað mjög skaðlegir á allan hátt fyrir mannlegt samfélag og hefur sett þau ófá endanlega um koll !

 

Það er nokkuð þekkt á Íslandi sem annars staðar, að innviðarýru fólki hættir mjög til að skríða fyrir auðgildi manna. Og sú skriðdýrs þjónusta sem þar birtist fer illa með menn sem hana viðhafa og jafnvel enn verr með þá menn sem verða hennar aðnjótandi. Þegar lífið er farið að snúast um sjálfsdýrkun og hégóma er fátt heilbrigt á ferðinni eins og fjölmörg býsna ömurleg dæmi sanna best !

 

Öll eðlileg siðræn viðmið skekkjast þá og mannleg samskipti verða að ærulausum og innantómum skrípaleik. Sýking af slíku tagi hefur aukist talsvert á síðustu árum í íslenskum veruleika og skaddað margt af því sem enginn ætti að skadda. Það er mikil samfélagsleg nauðsyn á því, að sem minnst verði um slíkt ómennskuframferði að ræða í þessu lýðveldi sem við byggjum. Það var sannarlega ekki til þess stofnað !

Fylgjum almennum mannrétti gegn öllu spillingarvaldi, kjósum Höllu Hrund !

 

 

 

Það lá strax fyrir þegar Halla Hrund Logadóttir fór að skora hátt í skoðana-könnunum, að farið yrði að herja á hana af hálfu elítusinna. Kötubjarnaklíkan hefur verið þar annarsvegar og Baldurs-klíkan hinsvegar. Jón Gnarr hefur ekki verið þar fast tengdur, því framboð hans er mikið til í lausu lofti og stefnulega séð afar óskýrt svo ekki sé meira sagt. Þannig var það líka í borgarstjórnarkosningunum hér um árið. Eftirleikur þeirra kosninga sýndi glöggt að Jón Gnarr stendur ekki fyrir neitt stefnulega séð. Hann varð fljótt leikfang í Dags höndum. Jón er bara trúður og það ber að taka hann sem slíkan !

 

Allt fólk sem vill styðja almannahagsmuni og stuðla að því að forsetaembættið sé og verði virkur öryggisventill fyrir fólkið í landinu, þarf að snúast gegn elítu-frambjóðendum eins og Kötu Jakk og Baldri. Kata er fulltrúi valdaelítunnar í landinu og Baldur er ESB-sinni í húð og hár. Bersýnilegt virðist líka, að kjör hans eigi að nota, ef til kemur, til enn meiri upphafningar samkynhneigðar í þjóð-félaginu en verið hefur. Það hefur nú ekkert vantað á slíkt hingað til. Það virðist miklu frekar gleymast, að til er gagnkynhneigt fólk í landinu. Hvorugt þeirra Baldurs eða Kötu Jakk er eða getur orðið trúverðugur fulltrúi fyrir almennan mannrétt í landinu okkar !

 

Íslensk þjóð eða fólkið í landinu hefur nokkrum sinnum áður talið sig hafa staðið frammi fyrir því að reynt hafi verið að stela forsetaembættinu frá því, til sérþarfa. Það hafi verið reynt 1952 með pólitísku framboði séra Bjarna Jónssonar, 1968 með framboði Gunnars Thoroddsen, frænda Kötu Jakk, 1996 með framboðum Péturs Kr. Hafstein og Guðrúnar Péturs-dóttur, og hafðir uppi tilburðir til hins sama 2016, þegar Davíð Oddsson fór að bjóða sig fram, eftir að tími hans var liðinn. Öll þessi framboð voru af nægilega mörgum talin elítuvalds framboð og þjóna sérhagsmunum, en hreint ekki neinum almannahagsmunum !

 

Öllu því sem sérhagsmunaöfl landsins munu geta þyrlað upp gegn framboði Höllu Hrundar Logadóttur mun verða þyrlað upp gegn henni og kjöri hennar miskunnarlaust fram að kjördegi. Þar mun öllu til tjaldað. Enn verða sömu öflin að verki og svo oft áður og þau munu takast á sem fyrr. Almannatenglar á háum launum munu gegna þar sínum hlutverkum. Jafnvel gamalreyndir fjöl-miðlamenn sem ýmsu hafa þjónað á liðnum árum, verða kallaðir til liðs, kannski vegna einhverra ógreiddra reikninga frá fyrri tíð ?

 

Þjóðin í landinu, fólkið, vann sem fyrr segir varnarsigra gegn ásókn valda-elítuafla 1952, 1968, 1996 og 2016, þó stundum gengi ýmislegt til baka í framhaldi mála. Það gerðist vegna þess að sumir þeir forsetar, sem kjörnir voru undir góðum stefnuorðum, reyndust misjafn-lega þegar á leið og virtust ekki þola álagið til lengdar. Forseti Íslands þarf margt að varast og þungir straumar þrýstings leika iðulega um hann og mörg öfl vilja ráðskast með hann og jafnvel stjórna honum !

 

Andstæðurnar í þessum kosningum verða aðalsréttur innvígðra sérhagsmuna valda-ætta, borinn fram með hundslegri auðmýkt og undirlægjuhætti við erlend ríki, og hinn almenni mannréttur venjulegs fólks, sem vill fá að lifa í landinu sínu við eðlileg lýðræðisleg kjör og ærlegt frelsi til starfs og dáða. Óhjákvæmileg samskipti við valdaelítuna og sérgæskupólitíkina hafa alltaf haft sín óæskilegu áhrif á sitjandi forseta. Hann þarf að vera sterkur persónuleiki til að standast þá áníðslu með sómasamlegum hætti.

 

Enginn forseti okkar hefur staðið þjóðinni nær sem forseti fólksins, en Kristján Eldjárn. Sú staða sem hann náði í þeim efnum, fólst í alþýðlegum persónuleika hans og allri framgöngu. Hann samsamaði sig fólkinu í landinu og var aldrei með neinn hégóma í sínu farteski. Kristján var ætíð frábitinn snobbi og allri yfir-borðsmennsku. Valdaelítunni var því aldrei mikið um hann gefið. Hann var maður fólksins í eðli og anda !

 

Halla Hrund Logadóttir mun fá ýmislegt á sig fram að kjördegi, sú staðreynd er ljósari en nokkur dagur. En allur undir-róður gegn henni er settur af stað vegna þess að hún er talin hættuleg þeim öflum sem alltaf vilja öllu ráða í krafti auðs og valda og vilja fá sína útsendara kjörna. Fjölmiðlar landsins eru jafnvel grunaðir um að vera henni óvinveittir eins og margt virðist benda til !

 

,,Hér kem ég með mitt fólk til að kjósa“ sagði hreppstjórinn forðum þegar hann kom með alla sveitina í halarófu á eftir sér, á kjörstað. Þannig vilja slíkir hafa það enn í krafti auðs og valda. Ef fólk vill tryggja kjör einhvers frambjóðanda sem gengur fram gegn sérhagsmunaöflum og valdaelítu virðist Halla Hrund vera eini valkosturinn sem hefur einhverja mögu-leika til að verja almennan mannrétt í landinu !

 

Fólk þarf því að halda sjó á hverju sem gengur og fylgja því sem fylgja ber og skást er í stöðunni. Þjóðin má ekki leyfa að forsetaembættið sé gert að útibúi sérhagsmunaveldis elítunnar í landinu. Nóg er samt ofríki peningavaldsfurstanna, allt frá stolnum fósturvísum til slæmrar meðferðar einkaframtaksafla á gamal-mennum á einhverjum gylliboðaheimilum !

 

Styðjum ekki neinn falskan fulltrúa valdaelítu og uppblásinnar gervi-menningar til setu á Bessastöðum. Látum Kötu Jakk eiga sig og setjum verðugan endapunkt á hennar vondu afskipti af afkomumálum þjóðarinnar, látum Baldur Þórhallsson eiga sig í háskólavígi sínu sem er líklega jafn óþjóðhollt og maðurinn sjálfur virðist vera, látum Jón Gnarr eiga sig í sínu skaupglaða skemmtihreiðri. Veitum framboðum þeirra allra ákveðið afsvar af fullri einurð á þjóðlegum forsendum og styðjum ekki þetta fólk !

 

Tökum slaginn fyrir heilbrigða hagsmuna-baráttu lands og þjóðar. Veljum þann fulltrúa sem er ekki eyrnamerktur í bak og fyrir af eignarvaldi sérgæsku og elítu-hagsmuna. Tökum skásta kostinn. Gefum Höllu Hrund Logadóttur tækifæri til að sanna sig, sem verðugur fulltrúi á forsetastóli fyrir fólkið í landinu – fyrir íslensku þjóðina - fyrir okkur öll !

 

 

 

 

Innrásin í Frakkland – hvar er Karl Martel ?

 

 

 

Oft virðist fara svo, að á miklum örlaga-tímum verði til staðar menn sem sigrast á miklum hættum og bjarga málum fyrir eigin þjóð og jafnvel aðrar þjóðir um leið. Slíkur maður varð Karl Martel í sögu Frakklands og þess ber að minnast !

 

Saga Evrópu hefði trúlega orðið allt önnur, ef hann hefði ekki sigrað her múslíma, eftir að sá herafli ruddist yfir Pyreneafjöllin frá Spáni og inn í Frakk-land. Þá átti að láta sverfa til stáls og leggja allt undir yfirráð múslíma. En Karl Martel var ekki á því og kom með afgerandi sigri í þessum hernaðarátökum í veg fyrir þær ráðagerðir. Það gerðist í orustunni við Poitiers árið 732 !

 

Auknefni Karls, heitið Martel, þýðir hamar. Og vissulega hamraði Karl oft kröftuglega á sínum andstæðingum og var sigursæll um sína daga. Hann var afi Karls mikla, sem í norrænum heimildum er oftast kallaður Karlamagnús, eftir hinu latnesku heiti sínu Carolus magnus, sem þýðir einfaldlega Karl mikli. Orðið magnus mun þannig upphaflega hafa verið lýsingarorð sem breyttist í nafnorð !

 

Frankar voru allt frá tímum Clovis I. um 500, öflug hernaðarþjóð og þeir risu hæst með keisaraveldi Karls mikla um 800. Síðar breyttist nafn þeirra í Frakka og vesturhluti ríkis Karls mikla varð svo síðar það Frakkland sem við þekkjum í dag. Lengi hafa örlög Vestur-Evrópu verið ráðin í mörgu af franskri atburðarás og nú eru sannarlega hættutímar og margt að varast !

 

En Frakkar eru, að margra mati, orðnir úrkynjaðir nú á dögum, engu síður en Bretar. Þeir hafa lengi átt mjög slappa leiðtoga, sem hafa náttúrulega verið dæmigerðir sem slíkir, vegna þjóðlegrar afturfarar á flestum sviðum. Og sannast sagna bendir lítið sem ekkert til þess að Frakkland geti átt sér einhverja björgu-lega framtíð fyrir höndum, því til þess virðast engar raunhæfar forsendur eins vitleysislega og lengi hefur verið haldið á málum í landinu, þjóðinni til mestu bölvunar !

 

Frakkar virðast nefnilega vera að missa völdin í eigin landi, því hliðstæð innrás og sú sem kom yfir Pyreneafjöllin forðum, sýnist vera að heppnast eftir öðrum leiðum. Og nú virðast Frakkar ekki eiga neinn Karl Martel til að hamla slíkum ágangi. Og jafnvel þó einhver jafni hans kynni að rísa upp til varnar yfirtöku lands og lýðs, eru varla nokkrir Frakkar eftir í landinu sem eru til þess færir að standa í lappirnar gegn slíkum ágangi eins og menn !

 

Stuðningur við slíkan mann í því verkefni að tryggja öryggi lands og þjóðar, yrði því kannski hálfvelgjan ein. Svo mikil er afturförin orðin. Franska þjóðin er orðin merglaus og veit ekki sitt rjúkandi ráð. Og frönsk stjórnvöld hafa enga stefnu til að leysa þann vanda sem á knýr. Og sá vandi hefur líka að langmestu leyti verið búinn til af sofandi pólitíkusum. Til hvers er verið að eyða gífurlegum fjármunum í að endurbyggja kirkju þegar landið er að falla í hendur múslíma ?

 

Litli franski forsetinn vill víst öllu heldur, ef marka má fréttir, fara í hofmóði blekkinganna með franskt herlið í einhverskonar krossferð eða frelsisstríð, austur til Úkraínu. Hann virðist sjáanlega jafn blindur fyrir því og aðrir skynlitlir Frakkar nú á dögum, hver staðan er heimafyrir. Honum væri nær að bjarga sínu eigin landi !

 

Macron litli er náttúrulega hvorki ígildi Karls Martel eða Jóhönnu af Örk og reyndar býsna langt frá því. Það er því eðlilegt að spyrja, hvað getur orðið Frakklandi til bjargar eftir alla þá vitleysu sem viðgengist hefur í landinu síðastliðna hálfa öld eða meira, og hvar er vörnin fyrir þá innrás sem nú er í gangi og hver er hún ?

 

Hvað um franska menningu, sem hefur verið Evrópu svo mikils virði, hvað um franskt og evrópskt frelsi, jafnrétti og bræðralag í þeim þjóðlega anda, sem áður var svo huglægur í álfunni ? Hvað um gildi okkur Evrópumanna og vörn fyrir þá lífshætti sem hafa verið okkur eiginlegastir í okkar eigin löndum ? Hvar er arftaki Karls Martel til að veita þá forusta sem hann veitti þegar mest lá við ?