Um íslenska ,,leiðtoga“ !

 

Við Íslendingar höfum líklega ekki lakara skopskyn en aðrir íbúar jarðarkringlunnar, enda er margt í samfélagi okkar sem ýtir undir þá eigind. Það sem kallast mannleg fordild eða hégómagirni getur endalaust orðið tilefni að skrítlum og gamanmálum og svo er áreiðanlega ekki síður hérlendis en annarsstaðar !

 

Oft er svo tekið til orða í fornsögum okkar – það hlægir mig -, það er, að viðkomandi, oft á örlagastund, minnist einhvers sem gerir honum glatt í geði, þrátt fyrir allt.

Það mætti ætla að sá sem tæki þannig til orða hefði sitt skopskyn á hreinu !

 

Eitt af því sem hefur orðið að því sem kalla mætti – hlægilegri venju – í okkar samfélagi, er að pólitískir leiðtogar skrifa yfirleitt ævisögur sínar eða fá einhvern pennafæran mann til þess. Slíkar bækur verða oft hinir mestu doðrantar og hlutverk þeirra virðist fyrst og fremst eiga að vera það, - að standa sem bautasteinar fyrir viðkomandi leiðtoga og ætluð afrek þeirra í þágu lands og þjóðar !

 

En því miður virðist svo vera sem doðrantarnir verði þykkari og þungskildari eftir því sem afrekin hafa í raun verið minni að vöxtum. Það er þekkt staðreynd að lítill kjarni þarf miklar umbúðir. Ekki veit ég hvað mikið er gert af því að lesa slíkar bækur, en ég hef grun um að það sé töluverður hópur sem það gerir. Flestir halda líklega að í slíkum bókum séu mál gerð upp á afgerandi máta og margt óskiljanlegt verði þannig skiljanlegra, en það er alger misskilningur !

 

Umræddar bækur eru nefnilega ekki til þess að skýra mál með þeim hreinskilna hætti. Þær eru fyrst og síðast hugsaðar sem varnarrit fyrir leiðtoga sem finna oft sárt til þess að þeir hafi kannski ekki dugað sem skyldi og jafnframt sauðtrygga fylgjendur sem vilja freista þess að reyna að byggja upp áframhaldandi goðsögn í kringum þá !

 

Athyglisvert er líka hvernig nöfn slíkra ritverka eru valin, yfirleitt höfð matarmikil og mærðarleg, við getum nefnt af handahófi - Í eldlínu stjórnmálanna, Fram fyrir skjöldu, Hreint út sagt, Jakinn, Járnkarlinn o.s.frv.

 

Og þegar við stöndum frammi fyrir öllum þessum varnarritum, sem meira og minna eru hlaðin einhæfum vitnisburðum um hégómagirnd og sjálfsupphafningu mannskepnunnar, ætti skopskynið sannarlega að geta komið fram í okkur. Það er nefnilega reglulega hlægilegt hvernig þessir menn rembast við að sýna fram á eigið ágæti, oft með tilsniðnu lítillæti og uppgerðar hógværð, en samt skín alltaf í gegn viðleitnin til að sýna hvað viðkomandi var mikill bógur og allt í öllu !

 

Við fáum að lesa um hvað þessir menn lögðu mikið á sig, hvað þeir lifðu við kröpp kjör, ofreyndu sig í vinnu, vanræktu fjölskyldur sínar vegna hagsmuna þjóðarinnar, trúðu á hugsjónir og fagurt mannlíf og í gegnum alla sögu þeirra á náttúrulega að hljóma í eyrum okkar stefið ÍSLANDI ALLT !

Gallinn er bara sá – að það er rammfalskt !

 

En það er samt hægt að hlægja sig næstum máttlausan af mörgu því sem borið er á borð í þessum sjálfsdýrkunarskrifum. Hégómagirnin ríður þar hreint ekki við einteyming. Og maður getur spurt sjálfan sig, ef þessir ,,leiðtogar” hefðu virkilega verið svona eins og þeir eru að lýsa sér, væri þá ekki sjálfgefið að margt væri öðruvísi á Íslandi í dag og í mun betra og heilbrigðara fari ?

 

En ef til vill má segja að við að lesa svona bækur, fái maður kannski fyrst og fremst meiri skilning á því hversvegna mál eru ekki í betra fari hjá okkur en raunin sýnir.

Það er auðvitað ekki síst vegna þess, að ,,leiðtogarnir” sem bækurnar lofa svo mjög, voru aldrei slíkir sem þeir vilja vera láta, heldur fyrst og fremst miðlungsmenn sem komust til valda og áhrifa fyrir gráglettni örlaganna, og voru aldrei þeirrar manndómsgerðar að reynast eins og þeir hefðu þurft að gera fyrir land og þjóð !

 

Íslands óhamingju hefur löngum orðið flest að vopni, og við sjáum það ekki hvað síst af því forustuliði sem hér hefur ráðið málum undanfarna áratugi og yfirleitt skilað afskaplega litlu fyrir velferð lands og þjóðar !

 

Skyldum við einhverntíma eignast trúverðuga og fullgilda leiðtoga ?