Gegn aftökugleði tíðarandans !

 

 

Það liggur fyrir að hver einstaklingur markast mikið af sinni samtíð og þeim tíðaranda sem henni fylgir. Maður sem lifir næstum í heila öld getur því átt það á hættu að verða fórnarlamb annars og verri tíðaranda á efstu árum sínum eða þessvegna jafnvel eftir dauða sinn. Það getur þýtt að hann verði dæmdur af einhverjum aðilum sem þeim tíðaranda tilheyra, mönnum sem eru af allt öðrum getnaði hvað hugsun, samvisku og heiðarleika snertir og svífast jafnvel einskis í því að rífa niður fyrri gildi !

 

Samtíðarmenn manns, sem hafa þekkt hann í gegnum áratugi, hafa kannski ekki séð neina ástæðu til að tortryggja hann og þykjast vita af langtíma reynslu og kynnum að hann er heill í hjarta. Lífsverk hans og ferill mæla þá með honum gagnvart öllum, nema þeim sem kannski hafa það í sér sem kallað er saurugt hugarfar. Slíkir verða oftast ákærendur sem síðar koma fram, og vilja taka sér dómsvald yfir æru miklu betri manna. Þeir hugsa allt öðruvísi og leita fast eftir einhverju sem þeir geta hengt hatt sinn á. Það verður þeim árátta og kappsmál að níða æruna af einhverjum vel kynntum einstaklingum, því þeir virðast ekki þola að til séu menn með hreinan skjöld !

 

Slíkir menn eru tilbúnir að ganga nokkuð langt á nornaveiðum sínum og athyglisvert er að sjá hverskonar menn verða svo til þess að hlaupa upp til liðs við þá. Það eru þessir ofurfrjálslyndu menntasnatar sem þykjast alltaf vera að gera samfélagið betra, en eru mikla oftar þekktir að því að stunda niðurrifs-starfsemi og það oftast af fullkominni eigingirni og sjálfselsku. Þeir geta ekki leynt sérgæskuhvötum sínum þar sem þeir koma að málum, enda reynist oftast svo, að þeir eru að stefna að því að selja eitthvað sem þarf að fá áróðursknúna athygli fyrir aukna sölu !

 

Oft er það svo, að maður getur nánast vitað fyrirfram hvaða menn hlaupa til liðs við ófrægingu af því tagi sem hér er fjallað um. Það eru menn sem hafa litla siðferðilega undirstöðu og hafa í lífi sínu lítið gert til að styrkja hana og stuðlað meir að því gagnstæða. Þeir eru því í uppreisn gegn öllu, sem minnir þá átakanlega á það hvað þeir eru í raun ómerkilegir. Þeir hlaupa því upp hvenær sem þeir telja sig geta auglýst sjálfskipað frjálslyndi sitt og ofur móralskan menntunarþroska, sem þó oftast er lítill eða enginn !

 

Og þá hika slíkir menn ekki við að spila á lægstu hvatir og reyna um leið með ýmsum hætti að krafsa til sín fleiri krónur. Með því móti fara slíkir hrægammar víða til liðs við það viðhorf að taka af lífi látið fólk, og slíkar aftökur eru jafn svívirðilegar og raunverulegar aftökur og reyndar svívirðilegri, því þá er verið að spilla æviorðstír valins fólks, sem gerði lítið annað en gott á sinni lífsleið, og sverta minningu þess, þegar það getur ekki lengur borið hönd fyrir höfuð sér !

 

Slíkt atferli er fyrirlitleg iðja ófárra sjálfskipaðra menningarpostula sem átta sig ekki á því að þeir eru að skapa sér öfugan orðstír svo ekki sé meira sagt. Þeir eru ekki að byggja neitt upp, þeir eru að rífa niður. Þeir eru að skíta í áratuga virðingarverða framgöngu fyrri tíðar fólks og meta hana einskis af þjónkun við rangan og spilltan tíðaranda, gera hana tortryggilega eins og þeir geta, og þjóna með því lágkúru eigin eðlis. Slíkir menn eru samfélagslegir óþurftar-aðilar og verða manna líklegastir til að gleymast um leið og þeir geispa golunni, því enginn vill minnast þeirra þegar frá líður. Þeir hafa sjálfir áskapað sér þau örlög með manndómsleysi sínu og falsi !

 

Það er vonandi að við Íslendingar berum gæfu til þess að standa heilbrigðan vörð um sögulega arfleifð okkar, og látum ekki óþjóðlegt svikalið, sem virðist hafa tekið að sér að vera hér smitberar erlendrar lífsspillingar, draga niður í þjóðlífinu eitt og annað sem er og hefur verið okkur til sæmdar. Það er okkar að verja það sem okkar er, og láta ekki óþurftargemlinga hins öfugsnúna tíðaranda, níða þar niður gott fólk og góð málefni frá fyrri tíð. Það ver enginn lífsgildi okkar og arfleifð, ef við gerum það ekki sjálf !

 

 

Siðlausar siðvenjur Vesturlanda !

 

 

Þeir eru margir, tauhálsarnir og flibbadúarnir á Vesturlöndum, sem hafa blóð á höndum, hafa lagt sitt af mörkum til múgmorða í öðrum löndum. Slíkir morðingjar þykja ekkert tiltökumál í vestrænum menningarlöndum. Þeir njóta þar valda og virðingar og hafa lengi gert. En hverskonar siðmenningarmat liggur þar að baki ? Hvaða réttlætisgildi felst í því að slíkum morðingjum sé hossað hátt í þeim þjóðfélögum sem hafa lengst af talið sig öðrum fremri ?

 

Það er engin siðmenningarhugsun fólgin í þeim veruleika og þaðan af síður eitthvert réttlætisgildi. Þar er bara til staðar hin gamla rómverska afskræming þess hvort-tveggja sem aldrei hefur verið unnt að aka á bug vegna viðvarandi spillingarafla álfunnar yfir allan þennan tíma. Öll saga Evrópu er í raun saga um hyllingu á blóðugum morðingjum öld af öld. Þar hefur aldrei verið neitt hreint til í stjórnarfari frá upphafi vega og er ekki og verður líklega seint. Það liggur í hlutarins eðli hvaða lyktir sú saga fær !

 

Evrópa mun fara afgerandi niður í Sögunni í fyllingu síns örlagatíma, og hljóta þar harðasta dóm sem nokkur heimsálfa mun fá fyrir glæpi og siðlaust framferði frá öld til aldar. Þar gildir það lögmál, að þeim sem mikið hefur verið gefið, verður líka mikið heimtað af, og Evrópa hefði átt að fara miklu betur með sitt pund. Það kemur alltaf að skuldadögum og miðstjórnar-kastalinn í Brussel á ekkert fyrir sér annað en að hrynja. Hann er tímaskekkja sem á sér enga stoð í þeim veruleika sem ríki nútímans standa frammi fyrir. Hann mun því molna niður á næstu árum !

 

Hvernig stendur annars á því að siðlaus lífstjáning Evrópu hefur aukist, að heita má, jafnt og þétt, líklega frá því um miðja nítjándu öldina ? Auðvitað var evrópskt siðleysi til staðar áður, en frá 1850 eða þar um bil, hefur það sífellt aukist og ekkert lát orðið þar á. Það er víst alltaf hægt að sökkva dýpra. Og mest hefur siðleysið yfirleitt verið í efstu lögum þjóðfélagsgerðarinnar. Flestallir evrópskir leiðtogar á þessu tímabili hafa verið afar sjálfhverfir og athyglissjúkir menn og fæstir þeirra orðið þjóðum sínum til gæfu. Sé farið vestur um haf er myndin litið betri, enda fyrirmyndin fengin frá Evrópu !

 

Sagt hefur verið að Alice dóttir Theodores Roosevelts hafi eitt sinn sagt um föður sinn : ,,Ef það er skírn vill pabbi helst vera barnið, ef það er brúðkaup vill hann helst vera brúðurin, ef það er jarðarför vill hann helst vera líkið !“ Undir þetta gæti Donald Trump örugglega tekið fyrir sína parta og býsna margir evrópskir forustumenn líka !

 

Sumir menn verða alltaf að vera aðalnúmerið þar sem þeir eru. Það sýnir best hvað sjálf þeirra er óskaplega viðkvæmt og vandmeðfarið. Minnimáttar-kenndin sem þjakar þá sífellt innvortis, krefst stöðugrar meðgjafar af hálfu annarra, svo þeim haldist á trú sinni fyrir eigin mikilleika. En hver er þá mikilleikinn þegar allt kemur til alls og er hann einhver ?

 

Það hlýtur að vera erfitt fyrir slíka menn að lifa, því líf þeirra getur aldrei verið í eðlilegu fari eða haldist þar. Til þess eru brotalamirnar í sálarlífinu allt of miklar. Svo hverfa þeir einn daginn þegar dauðinn sækir þá eins og aðra. Þá verða þeir bara ofmetið nafn í Sögunni með öllum sínum mistökum og rangindum. Og þegar slíkir menn fara svo að verða dýrkaðir, leiðir það að sjálfsögðu til þess að siðleg viðmið hrökkva niður á við. Og eftir því sem þau verða lægri, opnast fleiri leiðir fyrir slíka menn, og jafnvel enn verri menn, til að komast í dýrlingahópinn !

 

Þetta er meðal annars skýringin á því hvað siðferði hefur hrakað í Evrópu og reyndar um allan heim. Það verður að lækka persónulegar hæfniskröfur í siðferði sem og öðrum góðum gildum, því það eru engir menn lengur til staðar nógu frambærilegir til að mæta þeim eins og þær voru. Blekkingarþörfin eykst eftir því sem lakar er á málum haldið. Við Íslendingar þurfum ekki að fara langt til að gera okkur grein fyrir samfélagslegum hliðstæðum, fyrir óæskileg áhrif utan úr heimi. Svo miklar kröfur er nú hin mjög svo öfugsnúna menningarbylting Vestur-landa farin að gera hérlendis !

 

Þar má til dæmis hugleiða stöðu íslenskrar sjómennsku eftir að kvótakerfið kom til sögunnar. Það er nánast hætt að heiðra sjómenn á Sjómannadaginn eins og áður var. Sennilega eru engir taldir þar gjaldgengir lengur til heiðursstöðu. Kvótakerfið kallar ekki eftir íslenskri sjómannastétt eins og hún var. Þar eru viðmiðin gjörbreytt frá fyrri tíð og öll gildi lægri en þau voru, og æ fleiri álíta að kvótakerfið sjálft kalli ekki heldur eftir neinum heiðri !

 

Og Sjómannadagurinn okkar gamalfrægi, virðist nú að verða lítið annað en innanpíkubleikur bæjarhátíðardagur víða á landsbyggðinni. Þar virðist ekki neitt sjómannaráð lengur í forsvari fyrir hefðbundin gildi dagsins, heldur miklu frekar eitthvert kvennaráð og þá sennilega samkvæmt kröfum tíðarandans. Og hvaða tíðarandi er það ? Er það tíðarandinn sem er að fara með öll heilbrigð viðmið og allt eðlilegt siðferði til fjandans ?

 

Allt virðist í breyttu fari og Gustur og Gola, sögufrægu róðrarbátarnir okkar hér á Skagaströnd, sjómannadagsbátarnir okkar frá 1948, fá nú að grotna niður þar sem þeir liggja, vegna þess að meðferðin á þeim hefur orðið slík á síðustu árum, að það er sagt að það borgi sig ekki lengur að gera við þá og halda þeim við. Þannig er auðvitað hægt að fara með alla hluti, einkum og sér í lagi og ekki síst þar sem staðlæg menning virðist ekki varin eða metin neins !

 

Svo nú eru sögulausir bátar bara fengnir að láni frá Sauðárkróki, eins og staða þessara mála er í dag, en enginn veit hver hún kemur til með að verða, þegar enginn á Skagaströnd kann áralagið lengur, og líklega er ekki langt í það. Nú eiga nefnilega allir að lifa á því lofti sem aðrir anda frá sér og það á að nægja þeim að tíðarandatali tómhyggjunnar til vaxtar og viðgangs – í öllu !

 

Slíka steinaldarspeki prédika nýju menningarstaðlarnir, sem reyndar eru komnir fast að lággildum en geta þó vafalaust enn lækkað, ef rangsnúinn tíðarandi krefst þess. Hinar siðlausu siðvenjur virðast blómstra í ónáttúrulegu veldi sínu um allan hinn vestræna heim, og jafnvel blessunin hún Skagaströnd litla fær að finna fyrir sálarlausu áhrifavaldi þeirra, sem engan og ekkert bætir !

Um dómgreindarleg skaðaskref !

 

 

Það hefur komið skýrt fram í umræðumálum dagsins, að margir sem studdu Flokk fólksins í síðustu kosningum, hafa séð eftir því og líta svo á að forusta þess flokks hafi svikið stefnumálin fyrir aðkomu að völdum. Ég kaus ekki Flokk fólksins í síðustu kosningum, en gerði það í kosningunum þar á undan. Ég gerði það ekki aftur, vegna þess meðal annars að Inga Sæland var farin að stunda svo mikla prímadonnutakta að mér var farið að ofbjóða. Hún var farin að leika aðra Kötu og síst þurfum við á slíku að halda, enda er ég búinn að fá skömm á manneskjunni og tel að hún hafi flotið áfram á innihaldslausu lýðskrumi og litlu öðru !

 

Það virðist vera búið að herja svo mikið á félagshyggjuna og hugsjónir hennar í þessu landi á síðustu árum, að jafnvel fólk sem þykist tala í nafni félagshyggju er iðulega á allt öðrum stað en það segist vera. Inga Sæland og fleira forustufólk í Flokki fólksins er, að mínu mati, í þeim hópi. Sérgæskan í þeim virðist hafa kæft félagshyggjuhugsjónir þeirra, hafi þær þá einhverjar verið í raun !

 

Ég viðurkenni fúslega að ég hafði mikið álit á Ragnari Þór Ingólfssyni meðan hann stóð í baráttu sinni gegn spillingarvaldi lífeyrissjóðanna og fyrir ærlegri og betri viðhorfsmálum innan alþýðusamtakanna og verkalýðshreyfingarinnar. Þar stóð hann sig vissulega vel og var kröftugur og afgerandi í málflutningi sínum. En í seinni tíð, og ekki síst eftir þátttöku Flokks fólksins í sitjandi ríkisstjórn, og sumum persónulegri málum, velti ég því fyrir mér í alvöru, hvort blessaður maðurinn sé orðinn að einhverskonar umskiptingi ?

 

Og svo virðist vera um fleiri í forustu þessa, að mér finnst heillum horfna, flokks. Þar virðist vera um fólk að ræða sem hefur ekki þolað breytinguna frá því að þekkja venjulega lífsbaráttu og hafa úr tiltölulega litlu að spila, og vera svo komið með fullar hendur fjár, völd og áhrif. En slíkt fólk er ekki lengur forsvarslið fyrir fólkið í landinu. Það er þá orðið að forréttindaliði sem hefur verið keypt inn í annað hugarfar með breyttum kjörum og þjónar nú öðru og andstæðu valdi en það gerði áður. Í slíkum hamskiptum er engin heilbrigð almanna-hagsmunatenging og þar getur því engin blessun búið !

 

Þvert á móti felst í slíku framferði bölvun sem mun fara illa með marga og einkum þá sem hafa þannig svikið köllun sína og gengið inn í andstæðar herbúðir vegna sérgæsku þeirrar sem virðist hafa náð valdi yfir þeim með tilkomu hærra tekjustigs. Þá má segja að slíkt fólk sé orðið verra en hinir eiginlegu andstæðingar alþýðunnar í landinu, þar sem það hefur þá svikið meira en þeir. Valdasókn Flokks fólksins hefur sýnilega mistekist. Í næstu kosningum mun flokkurinn því að öllum líkindum fá litlu betri útreið en VG í þeim síðustu, og á það líka fyllilega skilið !

 

Inga Sæland kom eins og lítil halastjarna á fullri ferð inn í okkar pólitíska sólkerfi, slengdi frá sér neistaflugi allskyns orðaleppa um hríð og hefur nú dagað uppi í vondum félagsskap á stopulli strýtu vafasamra metorða og brennur þar líklega fljótt út. Hún hefur samlagað sig Viðreisn sem er óíslenskasti flokkur þingsins, og að margra mati, beinlínis stofnaður sjálfstæði okkar til höfuðs, og Flokkur fólksins á sér því ekki viðreisnar von undir hennar forustu héðan af. Í forustu flokksins virðast heldur ekki nein gæfuleg foringjaefni, þó löngum sé erfitt að spá fyrir um slíkt. Samfylkingin er líka í hæsta máta varhugaverður flokkur gagnvart sjálfstæðismálum okkar Íslendinga og að mínu mati til alls vís í þeim efnum. Það eiga líka allir þjóðhollir Íslendingar að vita !

 

Núverandi ríkisstjórn er reist á sandi blekkinga að öllu leyti og mun tæpast eiga sér langt líf í þjóðlegum veruleika sem augljós undirlægja og fótaþurrka útlendra afla. Kristrún forsætis er líka stjarna sem líkleg er til að brenna nokkuð fljótt út í pólitíkinni, hvað sem um hana verður þar í framhaldi. Sennilega vistast hún síðar hjá einhverri alþjóðastofnun sem greiðir henni hugsanlega hátt kaup fyrir vel útilátna þjónkun og þægð !

 

Þorgerður Gunnarsdóttir er hinsvegar að skrá lokakaflann á sínum ferli – og sem betur fer. Sá ferill hefur verið slíkur, að mínu mati, að best er að tala sem minnst um hann, og sennilega verður lokakaflinn verstur. Hinar svonefndu valkyrjur  munu trúlegast allar slokkna út sem ætlaðar vonarstjörnur fyrr en varir, og minningin um valdabrölt þeirra verður síðan, að öllum líkindum, að óbragði á vörum og í munni íslensku þjóðarinnar. Eitthvað sem þarf að muna sem stöðuga viðvörun, - aldrei aftur !!!

Hégóminn er aldrei lífgefandi !

 

 

Auðstétt Íslands er mjög sjálfhverft fyrirbæri. Hún er eitt af því sem maður mun aldrei geta litið á sem gildisvænan hluta af íslenskri þjóðmenningu, miklu frekar hið gagnstæða. Til þess er ömurleg græðgin þar og botnlaus sérgæskan eins fráhrindandi og nokkur viðbjóður getur verið. Stundum verður manni hugsað til sumra ummæla forustumanna þar og efast jafnvel um að þeir geti verið Íslendingar. En botnlaus sérgæska þekkir engin landamæri og svo er jafnt hérlendis sem erlendis, eins og staðreyndir sýna og sanna !

 

Ég hef aldrei kynnst neinum manni sem hefur orðið betri maður við það að verða ríkur. Maður hefur hinsvegar séð margan góðan dreng tapa heilbrigðum viðhorfum við það að auðgast og verða í framhaldinu að venjulegum Mammons þræl. Yfirleitt verður slík breyting á kostnað þess sem viðkomandi manni var gott gefið við fæðingu. Það er í raun ekki þannig, að menn eignist peninga, heldur eignast peningar menn !

 

Sérgæskan og eigingirnin tekur yfir og menn verða þrælar eigin græðgi. Lífið fer að snúast um krónur og hvernig unnt sé að fjölga þeim. Það er ömurlegt að sjá hvernig sumt fólk hefur farið með sjálft sig í þeim skollaleik. Svo er það steindautt einn daginn, eftir ævilanga auðsöfnun og gagnslítið líf, og erfingjarnir fara að slást um reyturnar !

 

Ég heyrði eitt sinn sögu af því að auðmaður einn hefði orðið fyrir ádeilu frá systur sinni, vegna einhverrar góð-gerðastarfsemi sem hann vildi standa fyrir. Hún mun hafa viljað vita af hverju hann væri að slíku brölti ? Hann á að hafa hvæst í reiðitón til hennar á móti: ,, Ég ætla ekki að verða ríkasta líkið í kirkjugarðinum !“

 

Sagan er nokkuð góð hvort sem hún er sönn eða ekki. Hún sýnir hvað hugsun hins ríka manns er sjálfhverf. Hann sjálfur og peningar hans eru eitt í huga hans. Þar verður ekki skilið á milli. En dauðir menn eiga ekki neina peninga og lík verða ekki rík. Dauður maður er ekki lengur nein efnahagsleg stærð eftir að öndin hefur skriðið úr skrokknum !

 

Um leið að menn eru dauðir eru eignir þeirra og auður eitthvað sem fer annað, fer frá þeim, heyrir erfingjum þeirra til eða einhverjum dánarbúum. Þeir hafa ekkert um þau mál að segja lengur. Aðrir fara að höndla með hlutina, þeirra fyrrum eignir, jafnvel óskylt fólk. Dauður maður á nefnilega ekki neitt, en ríkur maður virðist halda í þá hugsun til síðasta andardráttar, að hann deili og drottni áfram í krafti peningalegrar eignar sinnar !

 

En svo er ekki, því við þær aðstæður er hann bara jafndauður og aðrir og jafnvel enn dauðari, vegna þess að hann eltist alla ævi við tóman hégóma, á kostnað eigin sálarheillar. Mammonshyggja hans verður honum stöðugt að fótakefli til síðustu stundar og trúlegast út yfir gröf og dauða. Staðreynd hins andlega veruleika sem er sannleikur Orðsins er einfaldlega sú að enginn auðmaður á auðvelt aðgengi að dyrum himinsins !

 

En það kunna að vera aðrar dyr sæmilega opnar fyrir slíkum mönnum, enda hafa þeir kannski gert sitthvað til þess að fá greiða inngöngu þar. En þeir virðast samt vilja, af einhverjum dularfullum ástæðum, frekar fara inn á hinum staðnum þó þeim fylgi engin sálarleg réttindi til þess. Ef til vill hefur það þá loksins orðið þeim ljóst, að sá staður sé í raun miklu eftirsóknarverðari sem tilvistarbústaður en hinn sem stendur þeim opinn ? En það er hinsvegar allt of seint séð og fær engu breytt þaðan í frá !

 

Sannarlega er mannskepnan skrítin með allt sitt skilningsleysi á hin sönnu verðmæti lífsins. Allt er látið snúast um stöðuga eftirsókn eftir vindi, lífið á enda - og svo skyndilega er þannig komið fyrir þeim manni sem hugsaði sífellt um að græða hverja lífsins stund – að allur gróði er horfinn og farinn og allt að eilífu tapað og verður aldrei endurheimt !

 

 

Litið yfir ljótt svið !

 

Hverjir eru friðflytjendur í veröldinni í dag ? Hverjir eru friðflytjendur fyrir botni Miðjarðarhafs ? Eru Ísraelsmenn það, eru Hamas og Hisbollah það, eru Íranir og Saudi Arabar það, eða Sýrlendingar, Vesturveldin, Bandaríkjamenn, hverjir eru þar sannir friðflytjendur ? Þeir eru í raun engir. Það segir okkur að einhverjir hljóta að græða á stríði í þeim heimshluta ekki síður en öðrum !

 

Netanyahu er líklega mjög óheppilegur leiðtogi fyrir Ísraelsmenn. Hann er augljóslega enginn Ben-Gurion eða Shimon Peres. Hann og fylgismenn hans virðast treysta mikið á hið gyðinglega fjármálavald í stjórnkerfi Bandaríkjanna. Kannski svipað og umboðslaus fasista-stjórnin í Kiyv treystir á peninga og vopnastraum að vestan. Og nú er talað umbúðalaust um það í fréttatímum, að það sé takmarkið að drepa ákveðna leiðtoga svo þjóð þeirra verði forustulaus !

 

Þannig var ekki talað í eina tíð þó það sé gert núna. Áður höfðu menn einhverja sómatilfinningu, en hún virðist alveg farin, hefur líklega skolast burt í gegnum niðurföll markaðshyggju og gróðamála í seinni tíð. Menn eins og Adolf Hitler hefðu fagnað því að vera uppi á þessum tímum. Slík óþverramenni hefðu séð tækifærin alls staðar til að láta illt af sér leiða. Það eru svo til engir góðir leiðtogar til. Það er bara til rusl og meira rusl, ekki síst í álfunni sem oftast hefur talið sig geta haft vit fyrir öllum hinum !

 

Það er ógæfusöm framvinda þegar þjóðir heyja stríð án þess að hafa burði til þess sjálfar, og ætlast til þess að aðrar þjóðir skaffi þeim allt til alls, svo hægt sé að halda manndrápunum áfram. Sú þjóð sem stendur í styrjöld, verður að vera fær um það fyrir eigin reikning, annars endar hún í klónum á þeim sem segjast vera að hjálpa henni. Þeir hirða að lokum sjálfstæði hennar, auðlindir hennar og allt sem hún hélt sig eiga. Hún er þá orðin svo skuldug þeim að ekkert er eftir af því sem hún þóttist vera að verja og berjast fyrir !

 

Þannig virðist styrjaldarrekstur vera að miklu leyti í dag. Það er dýrt að standa í slíku, en margar Vestur-Evrópuþjóðir virðast ekki hafa miklar áhyggjur af styrjöldinni í austurhluta álfunnar meðan það er fyrst og fremst verið að úthella úkraínsku blóði og rússnesku. Það væri allt annað ef það væri breskt, franskt eða þýskt, en það gæti svo sem komið að því – innan skamms !

 

Vestur-Evrópuþjóðir hafa aldrei meðtekið það sem sögulega staðreynd, að Sovétríkin hafi lagt mest af mörkum til að bjarga þeim frá nasismanum. Það kostaði líf 27 milljóna sovéskra þegna. Til samanburðar má geta þess að mannfall Breta og Bandaríkjamanna í seinni heimsstyrjöldinni var um 450.000 manns hjá hvorri þjóð fyrir sig. Á þeim tölum sjáum við ljóslega hvar harðast var barist og hvar fórnirnar urðu mestar !

 

En nú eru engir friðflytjendur neinsstaðar í veröldinni. Allir virðast telja að deilumál verði best leyst með stríði. Nasisminn er kominn aftur og menn af því tagi farnir að verða valdamenn í Evrópu á ný. Og þeir eru meðteknir af ólíklegustu þjóðum sem slíkir. Norðurlöndin virðast hafa algjörlega tapað sér í Nató uppæstu vímuefnaforspili stóra stríðsins. Það undirstrikar hið mikla glóruleysi sem hefur verið gangsett !

 

Jafnvel fyrrum sæmilega skynsöm þjóð, eins og til dæmis Danir, er komin í stríðskórinn, mettuð af þeim anda sem fullyrðir að stríð sé betra en friður. Og þar hafa sósíaldemókratar komið við sögu öðrum fremur !

 

Svíar hafa glatað öllu sem talið var þeim til gildis hér áður fyrr og sérstaða þeirra hefur þurrkast út við inngöngu þeirra í Nató. Þeir voru hættir að eiga forustumenn sem gátu staðið uppréttir. Aumingjadómurinn var genginn þeim í merg og bein og sálin í þeim hafði skroppið saman í nánast ekki neitt. Sósíal-demókratar ollu því manndómshruni, með sjálfumgleði sinni og pólitískum hroka. Svo lyppuðust sænsk stjórnvöld bara niður eftir 208 ára friðarlíf og skriðu með blautan botninn inn í hernaðarbandalag. Er hægt að hugsa sér ömurlegri rass-skellingu eigin stefnu !

 

Sama er um hina forríku Norðmenn að segja. Þeir uppfylla nú þegar nánast öll skilyrði til að verða hluti af bandaríska ríkjasambandinu. Aðrar eins Bandaríkja-sleikjur og Norðmenn eru tæpast til í víðri veröld. Þeir hlaupa upp til handa og fóta við öllu sem Kaninn fer fram á. Og skríða svo eins og Svíar fyrir múslimum heima fyrir !

 

Virðing þeirra á alþjóða-vettvangi hefur jafnt og þétt sigið saman á undanförnum árum. Nú eru þeir bara orðnir að föstu viðhengi Bandaríkjanna. Það virðist ekkert vera til í Noregi lengur sem getur heitið sjálfstætt. Norska þjóðin virðist algjörlega orðin sálarlega og andlega gjaldþrota hjarðvilluhópur og það er líka fyrir forustulegan vesaldóm sósíal-demókrata !

 

Kratar hafa ánetjast fjölmenningar-vitleysunni meira en nokkur önnur pólitísk hreyfing og þannig hafa þeir leitt mörg ríki Vestur-Evrópu fram á brún hengi-flugsins varðandi tortímingu allra góðra, þjóðlegra gilda. Það er ekki seinna vænna að stöðva þá martröð og leiðrétta stefnuna þar sem komið er á ystu nöf !

 

Sósíaldemókratar eru ekki lengur að byggja upp góða hluti á Norðurlöndum, enda í flestum greinum orðnir viðhengi auðvalds og fjármagnseigenda í viðkomandi löndum. Í því framferði þeirra felst mikil afturför fyrir norrænan frelsisanda. Hann er hvergi til í sósíaldemókratisma Norðurlanda í dag. Öll hugsun krataflokkanna þar virðist nú snúast um stefnuna ,, Make America Great Again !“ Þeir virðast allir orðnir heilatrompaðir í gegn af Trump svo þjóðlegt gildi þeirra er komið niður í núll !

Höfuðformúla nútíðarandans snýst um sjálfið eitt og framgang þess !

 

 

Hvað mörg viðtölin í fjölmiðlum byrja á því að viðkomandi tekur fjálglega fram, að hann eða hún hafi meistaragráðu í þessu eða hinu, frá þessum eða hinum háskólanum. Og jafnvel fleiri gráður en eina. Þar með telst víst manneskjan orðin gjaldgeng í alla umræðu og það sem hún segir, allrar virðingar vert. En er það í rauninni svo ? Er keisarinn í einhverjum fötum ?

 

Þegar menntun og reynsla fer saman hjá fólki, eru mjög mikil líkindi á því að góð undirstaða sé fengin og til staðar séu ábyrgar og uppbyggilegar manneskjur, sem líklegar séu til að koma mörgu góðu til leiðar í samfélaginu. En menntun án allrar reynslu, jafnvel þó gráður séu fyrir hendi og próf að baki, reynist í mörgum tilfellum ónógur grunnur að hæfni í starfi. Þá er treyst á skólun sem hefur ekki fengið þá nauðsynlegu styrkingu sem reynsla og starfsþjálfun gefur. Og allir ættu í raun að vita að menntaðir asnar eru alltaf, samfélagslega séð, hættulegri en venjulegir asnar !

 

Það er mikil þörf á því að maður sem fengið hefur góða menntun, hefji störf sem aðstoðarmaður eða samstarfsmaður reynslu-mikils manns og fái við þær aðstæður réttan undirbúning og trausta sýn til þeirra verkefna sem vinna þarf. Þá erum við að tala um upphaf ferils til farsældar. Það er engin viska í því að henda allri ábyrgð á mikilvægum málum í óreyndar hendur. Þar þarf að sýna fyrirhyggju og framsýni. ,,Traustir skulu hornsteinar hárra sala, í kili skal kjörviður“ segir hin forna speki og sú leiðsögn er jafngild og áður og henni ber að fylgja svo vel greiðist úr málum !

 

Í dag er hinsvegar orðið mikið um það, að menntunarstigið eitt ræður öllu. Óreyndir menn eru hiklaust settir til ábyrgðar og stjórnunarstarfa þó reynslan sé engin. Blautir á bak við eyrun eiga þeir að fara að stjórna öllu. Gráðurnar frá prófborðinu eiga bara að skila sér, en það gera þær ekki án reynslu, nema í örfáum tilfellum kannski, þegar um afburðamenn er að ræða. Mörg samfélagsleg áföll er hægt að skýra út frá hrokafullu ofmati á lærdómsgráðum, og jafnframt algjöru skilningsleysi og vanmati á nauðsyn reynslunnar !

 

Skólunin er heldur ekki að skila sér jafn vel og áður, því allt kerfið er keyrt á mun meiri hraða en fyrr. Það gerir það að verkum að ítroðslan verður stöðugt handahófskenndari og ómarkvissari, og aukin óvissa varðandi það, að hve miklu leyti menntunargildið haldist og verði áfram til staðar. Auk þess virðist mjög vaxandi ábyrgðarleysi vera fylgja þess tíðaranda sem vill ráða öllum borgarhliðum nútímans !

 

Íslenska þjóðin stærir sig af því að menntunarstig hennar sé mikið og gráðufólk þjóðarinnar sterkur og fjölmennur hópur. En þetta gráðufólk virðist að miklu leyti vera ofmetið og virðist líka vera gráðugt fólk að stórum hluta. Þannig að það er nú, ef til vill hreint ekki eins samfélagslega vænlegt lið og margir virðast halda ? Höfuðformúla nútímahyggjunnar virðist nefnilega afar sjálfhverf og snýst fyrst og síðast um egóið. Menntunarmarkmiðið er líklega að hafa háar tekjur og flottan stíl !

 

Það er löngu liðin sú tíð að fólk sé að sækja hærri menntun til Danmerkur, til að duga landi sínu og þjóð. Andi Fjölnismanna er hvergi á flugi á Íslandi í dag og ekki heldur hinar þjóðlegu hugsjónir Jóns Sigurðssonar. Nú er allt metið til verðs á markaði nútíðarandans og eftir frjáls-hyggjufullum slagorðum hans. Nútíðarandinn vill blákalt setja sinn verðmiða á hvern mann. Þessi kostar þetta og hinn þetta. Hvað kostar þú ?

 

Erum við ennþá Íslendingar og verðum við Íslendingar áfram ? Eða hvað verðum við í komandi tíð ? Það er ef til vill hin knýjandi spurning dagsins. Erum við kannski þegar komin með verðmiða á okkur, hvert og eitt ? Vilja menn selja sig ESB, vilja menn selja sig Nató, vilja menn fara í einum pakka með Grænlandi í eignarhendur bandarískrar útþenslu, eða gera einhvern ríkan, útlendan Rottuklett að eiganda að Íslandi ?

 

Er einhver þjóðleg sjálfstæðishreyfing til í landinu nú á þessum allsráðandi markaðs-hyggjutímum ? Stjórnmálaflokkarnir virðast allir hafa geispað golunni hvað það örlagamál Íslendinga snertir. Þingheimur virðist bara sammála um að bulla um smámál, en stóru málin eru ekki nefnd eða þær hættur sem vofa yfir sjálfs-stjórnarmálum Íslands og fullveldi þess. Þar virðist viljinn til þöggunar öllum sameiginlegur. Það er því engin umræða í gangi um það, þegar margyfirlýstar vinaþjóðir okkar eru að flá afkomu-möguleika þjóðarinnar frá henni með svívirðilegu hernaðarlegu arðráni vegna aðildarinnar að Nató !

 

Fulltrúar þjóðarinnar virðast fúsir til að samþykkja allt yfirþjóðlegt vald í flaðrandi auðmýkt á ráðstefnum erlendis og á þjóðþingi Íslendinga og hvar sem er, eins og aðeins kvislingum væri ætlandi að gera. Við eigum greinilega enga fram-bærilega forsvarsmenn til að tala uppréttir máli fullvalda þjóðar. Hér virðast aðeins undirlægjur erlends valds. Með sama áframhaldi verður engin íslensk þjóð til eftir 50 ár !

Líklega það versta sem minningu Washingtons hefur verið gert !

 

 

 

Það efast varla neinn um það að George Washington hafi verið mætur maður. Flest bendir til þess að hann hafi verið samviskusamur og heiðarlegur maður, trúr og skyldurækinn í störfum sínum í hvívetna. Kveðjuræða hans þegar hann hvarf frá forsetaembættinu er slík, að hefðu Bandaríkin metið hana og haft hana að grundvelli stefnu sinnar gagnvart umheiminum, væri áreiðanlega öðruvísi um að litast í heiminum í dag og miklu betra !

 

George Washington er eitt af þeim mikilmennum sem 18. öldin gaf mannkyninu. Og þau voru hreint ekki svo fá. En margt fer öðruvísi en ætlað er. Sá mesti heiður sem sýna átti Washington, af hálfu eigin þjóðar, hefur fyrir alllöngu breyst í andstæðu sína. Hin nýja höfuðborg ríkjabandalagsins sem verið var að reisa, var því miður nefnd eftir honum !

 

 

Það er aldrei gott þegar menn eru hafnir upp á stalla og byrjað að dýrka þá. Það er sama hver er í þeim efnum, hvort sem talað er um Abraham Lincoln, Thomas Jefferson eða George Washington; hvort sem talað er um Pétur mikla, Vladimir Lenin eða Josef Stalin; hvort sem talað er um Marlborough, Wellington eða Churchill, Lúðvík XIV, Napóleon eða de Gaulle – eða aðra !

 

Allt voru þetta menn en ekki guðir. Þeir voru breyskir og brutu af sér, misjafnlega mikið þó, en enginn þeirra hefði átt að vera hafinn á stall eða smurður til varðveislu eða lagður til hvílu í einhverju stærðarinnar grafhýsi. Ljóst er að sumum þeirra hefði ekki verið nein þægð í slíku. Látinn leiðtogi er iðulega notaður af eftirmanni sínum og valdaklíku hans í áróðursskyni, en öll slík upphafning er viðbjóður og siðferðileg afvegaleiðing sem ætti hvergi að sjást eða líðast. Í allri manndýrkun felast margvíslegar tál-snörur sem spilla dómgreind og heilbrigðri afstöðu til manna og málefna !

 

En það er víst sama hver þjóðin er, þegar hégóminn er annarsvegar. Jafnvel á Íslandi eru svo stórir og miklir steinar á gröfum stórkaupmanna, bankastjóra og annarra peningamanna, að það gæti hugsanlega orðið þeim til fyrirstöðu á hinum efsta degi. Arfleifð manna felst ekki í jarðneskum leifum þeirra og enn síður í þeirri efnishyggju sem þeir líklega lifðu eftir. Arfleifð þeirra er það sem lifir áfram með þjóðum þeirra eftir þeirra dag og ekki síst ef það fær að ávaxta sig til góðs. Í því er hin sanna arfleifð fólgin og aðeins þannig getur hún orðið til blessunar í lífi annarra !

 

Það er dapurleg staðreynd, að í augum umheimsins er Washington valdið löngu orðið illræmt svo ekki sé meira sagt. ,,Það grær ekkert gott í Washington“ er víða sagt í fullvissu þeirra orða.

,, Pentagon er púðurtunna heimsins“ er líka sagt á okkar dögum. Sú arfleifð sem kennd er við George Washington er ógn í augum fjölmargra þjóða þessa heims, og margar eru þær þjóðir sem hafa orðið fórnarlömb þess valds með hræðilegum hætti, ekki síst á síðustu árum. Washington er því orðið alræmt nafn á heimsvísu, þó maðurinn sem höfuðborg Bandaríkjanna er kennd við, hafi vissulega verið ágætur maður !

 

Svona illa er hægt að halda á málum, að minningarmörk snúast alveg við og glata ætlaðri góðri merkingu. Slík hörmungar útkoma er eitthvað sem fyrsti forseti Bandaríkjanna George Washington á alls ekki skilið og hefði aldrei átt að vera talin arfleifð hans í augum umheimsins. Stefnu hans var hinsvegar ekki fylgt, eftir dauða hans af hans eigin ríki, og afleiðingarnar hafa orðið algjör hryllingur á heimsvísu. Þeirri ógæfu Bandaríkjanna og heimsins alls verður ekki breytt héðan af, enda líklega skammt til endalokanna !