Um sérstakt tímabil sjálfstæðisvöntunar og öfugheita í íslenskri pólitík !

 

 

Einstaklega ómerkilegu tímabili í pólitískri sögu þjóðar okkar hlýtur að fara að ljúka senn hvað líður. Tímabili þar sem engin manneskja í valdasessi hefur unnið sér nokkurn eðlilegan orðstír samkvæmt þjóðlegum, íslenskum mannskilningi !

 

Það er eins og fólk, sem telur sig þó líklega öðrum fremur borið til mannaforráða, hafi fallið nokkrar manndómströppur niður á við á undanförnum árum. Það er eins og viðmið gagnvart heilbrigðari mælikvörðum sem áður giltu, hafi skekkst og séu jafnvel ekki til lengur. Svo mikil er ösin orðin á græðgis-götum mannlífsins !

 

Núverandi ríkisstjórn er að minni hyggju vesalmennskustjórn. Hún er æpandi auglýsing um aumingjaskap og bakslag í öllum þeim málaflokkum sem eiga að bera frjálsri og sjálfstæðri þjóð góðan vitnisburð. Þeir sem sitja í þessari stjórn eiga aldrei eftir að heyra það hjá neinum að þeir hafi setið þar til góðs.

 

Þar hefur nánast allt verið gert þjóðarhag til óþurftar og flest reynt til að hanga við völd sem lengst og geta svo endað ferilinn með ráðherra-eftirlaun til hinsta dags fyrir ekki neitt. Það fjölgar líklega fyrrverandi ráðherrum á Kanarí innan skamms, en öllum er þeim haldið uppi af íslenskum almenningi, þó þeir gangi þar um eins og útblásnir froðuskúmar og þykist líklega hetjur þjóðar sinnar !

 

Núverandi ríkisstjórn hefur mér vitanlega aldrei staðið undir nafni sem slík eða yfirleitt í lappirnar Pólitíkin í kringum hana virðist vera soðin saman á einhverjum ógeðslegum spillingarforsendum sérhagsmuna, svo maður fær æluna upp í kok við óhreinar gerðir hennar. Lengi getur vont versnað, segir máltækið, og það leynir sér ekki að þannig er ferlið !

 

Það hafa margar afleitar ríkisstjórnir setið við völd á Íslandi, en þessi sem nú óhreinkar þar sviðið er ein af þeim ömurlegustu sem troðið hefur verið upp á okkur og hún hefur, að mínu mati, komið óorði á nafn Íslands með ýmsum hætti !

 

Þessi ríkisstjórn hefur þegar setið of lengi til einskis gagns. Samstarfið innan hennar virðist hanga saman á einhverri samtryggingar-formúlu sem langlyktar af skítlegheitum og skemmandi manndómsleysi. Það verður sannur fagnaðardagur í sögu þjóðarinnar þegar þetta óhæfa sjálfdæmda lið verður að hypja sig burt úr ráðherrastólunum, eftir að hafa setið þar á einu stóru núlli frá byrjun, flestum til angurs og leiðinda !

 

Stjórnmálaforustan í landinu er orðin óþjóðleg að öllu leyti og sérgæskan ræður þar ríkjum. Það virðist engin heiðarleg hugsun þar til grundvallar einu eða neinu. Enginn virðist í raun vera að vinna fyrir land og þjóð, allir bara að krafsa sér í hag, á kostnað almannaheilla. Arðránið á öllum auðlindum íslensku þjóðarinnar er komið í sögulegan hápunkt sem þýðir að almenn velferð er á hröðu undanhaldi í landinu. Til hvers vildum við stefna að sjálfstæðu Íslandi, ef ávextirnir áttu virkilega að verða svo óþjóðlegir og úrkynjaðir eins og þeir sem við blasa ?

 

Íslensk yfirvöld virðast þegar orðin þjóðinni verra arðránsafl en Danir hefðu getað orðið og það er blóðugt að þurfa að játa það. Græðgi íslenska stjórnkerfisins og sérgæskuaflavernd þess í gegnum hið rangláta kvótakerfi og önnur blóðsugubatterí er löngu komin yfir öll siðleg mörk. Ríkiskerfið er orðið óíslenskt fyrirbæri og ríkisstjórnin sem situr hér að völdum illu heilli, virðist helst finna sér samstöðu í því að flysja niður íslenskt sjálfstæði og flytja það í pökkum pólitískrar prettvísi til framtíðar-vistunar í ríkiskastala Evrópu-sambandsins í Brussel ?

 

Líklega felst í þeim óskemmtilegheitum öll framtíðarsýn kötu-bjarnasigurðar sjálfstæðis-vöntunar stjórnarinnar sem nú situr og virðist sannarlega vilja snúa öllu öfugt í málum sem snúa þyrftu rétt við augum allra sannra Íslendinga ?

Erum við endanlega hætt við að vilja vera sjálfstæð þjóð ?

 

 

 

 

 

Miðstýrð, frosin valdakerfi !

 

 

 

Sovéska stjórnkerfið var á seinni árum eins og allt miðstjórnarvald verður með tímanum, seinvirkt og hægfara. Kerfið kæfir manneskjuna og allt verður vélrænt og ómanneskjulegt. Æðstu valdsmennirnir voru orðnir svo gamlir og heilsulausir þegar þeir komust á toppinn, að þeir áttu bara eftir að geispa golunni !

 

En svo varð breyting á ! Allt í einu varð Mikhail Gorbachev æðsti maður Sovét-ríkjanna, maður á besta aldri, geðþekkur og manneskjulegur í hvívetna. Hvernig gat slíkt gerst í ómanneskjulegu kerfi, spurðu margir ? Á sama tíma tók við sem æðsti maður Bandaríkjanna, gamall kaldastríðs-jálkur, í mörgu mjög svipaður fyrri leiðtogum Sovétríkjanna, jafnt að aldri og aðferðum. Það þiðnaði í austri en fraus í vestri !

 

Og sviðið varð allt í einu gjörbreytt. Fólk á Vesturlöndum varð sem ruglað í ríminu. Kennedy var í Sovét og Krússi í Washington. Gorbi virkaði sem sovéskur sjarmör og Raisa kona hans kom vel fyrir, en Ronald og Nancy virkuðu bara sem bandarísk ellihró. Þessi útkoma á aðal-sviðinu bauð sannarlega upp á heldur óskemmtileg vandræði fyrir glansmynda-fabrikkur bandaríska kerfisins !

 

Og svo var Ronny síðara kjörtímabilið jafnvel farinn að verða mjög svo tæpur til höfuðsins eða tæpari en hann hafði áður verið. Hinar tilbúnu ímyndir geta stundum breyst í andstæður sínar og virkað alveg öfugt og þarna snerist sjarminn við !

 

En valdabákn, hvort sem það er byggt upp í Moskvu, Washington eða Brussel, er hreint ekki líklegt til að flytja með sér einhverja almenningsheill í gegnum mið-stýrðan, pólitískan óskapnað. Þar er ekkert lýðræðislegt sköpunarverk í gangi, aðeins sérgæskufull hagsmunatogtreita, þar sem fals og lygi ræður allri för !

 

Sami andinn ræður nefnilega á öllum þessum fyrrnefndu stöðum. Og heilbrigt mannfrelsi og almannaheill getur hvergi blómstrað þar sem frosið ferli hefur tekið yfir með mið-stýrðu ómanneskjulegu kerfi, sem auðvitað ætti hvergi að vera við lýði á þessari jörð !

Um einn meðalmanninn sem loginn var upp í leiðtogastöðu !

 

 

Dwight D. Eisenhower var hershöfðingi, en hann var kannski eitthvað ögn manneskjulegri en margur annar í slíkri stöðu. Kannski vegna þess að hann var aldrei beinn þátttakandi í vígvalla-átökum. Engum hefði dottið í hug að kalla hann Old Blood and Guts eins og Patton var kallaður, enda mennirnir eins ólíkir og frekast mátti verða !

 

Þegar Eisenhower var orðinn forseti Bandaríkjanna, lét hann vonda framvindu mála að mestu afskiptalausa og vildi líklega vera sem mest laus við leiðindin sem fylgdu, því arfleifð Trumans var alls ekki góð. En nánustu samstarfsmenn hans voru af allt annarri manntegund og engir friðarvinir. Eisenhower virtist aldrei átta sig á því að hann var bara leiksoppur í annarra höndum !

 

Menn eins og Dullesbræður, Richard Nixon og fleiri slíkir fóru mikinn á þeim tíma og lögðu sjaldan nokkuð uppbyggilegt til málanna. Þeir voru nefnilega hugar-farslega heilaþvegnir og alfarið í krossferð gegn ægilegustu ógn allra tíma – sjálfum heims-kommúnismanum !

 

En Eisenhower greyið, aumingja karlrolan, þekkti lítið inn á pólitík. Hann geispaði bara á pólitískum langloku-fundum og virtist oftast hundleiður á málastappinu og hefur líklega iðulega bara sagt ergilega : ,, Æi, þið sjáið bara um þetta, strákar !“ Og það gerðu þeir, en oftast allri framvindu heimsmála til ófarnaðar, enda ekki við öðru að búast af þeim, steingerðum haukum og harðlínu-mönnum þess tíma !

 

Valdatími Eisenhowers var - ekki síst þar af leiðandi - vondur tími fyrir heiminn. Þá keyrðu bandarísk yfirvöld sig til fulls upp í heimsvaldagírinn á rómverska vísu. Hinn værukæri skrifborðs-hershöfðingi lét hina ófriðsömu aðstoðarmenn sína um alla framvindu mála og fylgdist varla með. Hann var í golfi og hinu og þessu sem var honum til yndis og honum miklu ánægjulegri mál en að tryggja heilbrigða stöðu heims-málanna. Hann gerði sjálfan sig þannig að peði í valdataflinu og allt of talhlýðnu toppstykki. Honum reyndist það, þegar fram í sótti, ekki einu sinni fært að losa sig við Nixon sem varaforseta sinn þegar hann vildi það !

 

En Eisenhower sagði stundum í óvitaskap sínum ýmislegt sem var mun heiðarlegra en það sem bandaríska ríkiskerfið vildi að sagt væri. Hann lét til dæmis út úr sér við stríðslokin, að Japanir hefðu verið reiðubúnir til að gefast upp og það hefði alls ekki verið nauðsynlegt að ráðast á þá með þessum hræðilega hlut, og átti þá við kjarnorkusprengjuárásirnar alræmdu. Umrædd orð hans mátti lesa á sýningu í Smith-sonian safninu í Washington fyrir nokkrum árum svo þau segja sitt enn í dag !

 

En það breytir því ekki, að í nafni Eisen-howers forseta síðarmeir, var nokkrum sinnum hótað að beita kjarnavopnum og sumir eftirmenn hans hugleiddu líka að grípa til þeirra. Valdamenn eru sjaldan sjálfum sér samkvæmir og sumir frjósa á verstu augnablikum, ekki síst í Banda-ríkjunum. Það gæti þessvegna átt eftir að fara með þennan heim út í tómið !

 

Dwight D. Eisenhower var tilþrifalítill forseti og í raun tilþrifalítill maður. Hann var sérstakur skjólstæðingur George C. Marshalls formanns bandaríska herráðsins og síðar utanríkisráðherra og varnarmálaráðherra Bandaríkjanna, og sennilega hefur hann verið útnefndur yfir-hershöfðingi Bandaríkjanna á vígstöðvunum í Evrópustríðinu, í heimsstyrjöldinni síðari svo til eingöngu af þeirri ástæðu að hann var í uppáhaldi hjá Marshall og sérstakur vikapiltur hans !

 

Marshall hafði mikil völd á þeim tíma og naut þá áreiðanlega töluvert meira álits en hann stóð undir. Það kom meðalmanninum Eisenhower til góða. Marshall er einn af þeim ömurlegu einstaklingum sem hafa fengið friðarverðlaun Nóbels á algjörlega óboðlegum forsendum - aðeins spilltri, vestrænni pólitík !

 

Sagan sýnir mörg dæmi þess að sumum hefur verið hampað langt umfram það sem verðleikar buðu upp á. Þannig var það líka með Montgomery og kannski var það þessvegna sem ,,Ike“ og ,,Monty“ þoldu ekki hvorn annan til lengdar. Þeir hljóta nefnilega að hafa vitað innst inni að þeir voru bara litlir karlar. Ike sá litla karlinn í Monty og Monty sá litla karlinn í Ike. Hvorugur þoldi að horfa í slíkan spegil. En fyrir ýmsar undarlegar aðstæður verða sumir heimsfrægir, þó aldrei hafi þeir verið nein stórmenni og raunar haft afskaplega lítið til að bera í slík hlutverk !

 

En Eisenhower var samt afskaplega annt um orðstír sinn. Sagt er að ljósmyndari hafi fylgt honum nánast í öllu hans ferli, nema á klósettið. Myndir af honum áttu að undirstrika mikilvægi hans sem leiðtoga og gerðu það líklega meðan menn trúðu goð-sögninni !

 

En raunveruleikinn var þó aldrei eins glæstur og haldið hefur verið fram. Áróðurinn bar þar sannleikanum sem oftar ekki gott vitni og við þekkjum hvernig fjölmiðlablekkingar rústa skynsemi manna enn þann dag í dag með skelfilegum af-leiðingum; gera jafnvel svartan sorann hvítan sem mjöll !

 

Það eru margir af Eisenhowers taginu á kreiki í dag, meðal leiðtoga heimsins, menn sem halda að þeir séu toppstykkin, en eru oftast betri framvindu mála til bölvunar á flestan hátt. Við sjáum það, að margir slíkir menn hljóta að vera kosnir í valdastöður gegnum vitleysu allrar vit-leysu, og þá er ekki von að vel fari !

 

 

 

Burt með yfirgang Bandaríkjanna !

 

 

 

 

Í nærri 80 ár hafa Bandaríkin í krafti yfirburðastöðu sinnar arðrænt allan heiminn, beitt yfirgangi, ofbeldi og styrjöldum til að kúga og undiroka alla andstöðu við keisaraveldið í Washington. Lýðræði Bandaríkjanna er blekking, þar hefur stöðuglega verið við völd sama kapitalíska einræðisstjórnin sem hefur kúgað alla veröldina síðasta manns-aldurinn. Fjöldi þjóða er búinn að fá upp í kok af þessari amerísku yfirdrottnun og vill koma upp manneskjulegra kerfi í viðskiptum milli landa og Brics-ríkin standa fyrir þeim valkosti og verða að bjóða upp á betri lausnir !

 

Í lok seinni heimstyrjaldarinnar stóðu Bandaríkin mjög vel að vígi til að láta gott af sér leiða fyrir alla heims-byggðina. En þau kusu að fara aðra leið. Myrk auðvaldsöfl tóku yfir að fullu eftir lát Roosevelts, enda var Truman þeirra maður. Ákveðið var að varpa kjarnorku-sprengjum á Hiroshima og Nagasaki og láta þar með alla vita, og ekki síst Sovétmenn, að Bandaríkin réðu yfir gereyðingar-vopnum. Það voru síðustu forvöð að nota þessi vopn og prófa eyðingarmátt þeirra áður en Japanir gæfust upp og það var miskunnarlaust gert. Óbreyttum og varnar-lausum borgurum var þar með slátrað í tugþúsunda tali. Bandaríkin fóru rómversku leiðina í öllu þá og eftirleiðis. Beittu ofbeldi og yfirgengilegri fjármálakúgun gegn allri andstöðu út um allan heim !

 

Slóð flestra þeirra glæpa sem framdir voru er auðrakin og hefndargjöldin gleymast ekki. Jafnvel Japanir muna misgerðirnar þó þeir hafi fylgt Bandaríkjunum eins og viljalausir rakkar alla tíð frá stríðs-lokum. Þeir treystu sér bara ekki til annars. En engin þjóð sem ber virðingu fyrir sjálfri sér, gleymir því hvernig komið er fram við hana, þegar kúgun, valdbeiting, lítilsvirðing og margfaldur yfirgangur er í gangi ár eftir ár. Það kemur alltaf að skuldadögunum og Bandaríkin skulda mörgum þjóðum – mikið !

 

Brics blokkin ætti nú að vera ráðandi varðandi olíumarkaðinn í heiminum, sem þýðir að petró dollarinn er í raun úti. Heimsframleiðsla G-7 ríkjanna er nú 30.7%, en Brics-ríkjanna 31,5%. Margar þjóðir vilja ganga til liðs við Brics og flestar eru þær búnar að fá nóg af hroka og yfir-gangi Bandaríkjanna. Eftir nær 80 ára tíma af sívondum samskiptum við Bandaríkin, sjá flestir að vonlaust er að ætla að hið gjörspillta auðvaldsríki breyti um brag. Þjóðir heims eru í sívaxandi mæli komnar á það stig að snúa sér frá því með fullkomnu ógeði !

 

Sovétríkin hrundu fyrst og fremst vegna óstands í efnahagsmálum, en hernaðarmáttur þeirra var ótvíræður. Honum var þó ekki beitt. Efnahagsmál Bandaríkjanna eru í ólestri og skuldir ríkisins yfirþyrmandi miklar. En hernaðarmáttur ríkisins er ótvíræður. Spurningin er nú, mun honum verða beitt ? Mun honum verða beitt í þágu ójafnaðarafla og auðvaldsafla vestanhafs, gegn þeim sem vilja ekki búa við ameríska yfirdrottnun lengur ? Það er gegn meiri-hluta heimsins !

 

Það var ljóst þegar Sovétríkin hrundu að það myndi koma að því að Bandaríkjunum yrði hætt við slíkum örlögum. Enda lærðu þau ekki neitt af falli Sovétríkjanna og hrokuðust bara ennþá meira upp. En það var Bandaríkjunum löngum drjúgur styrkur að Sovétríkin væru til sem slík. Þau töpuðu mikið á því að Óvinurinn sem hafði verið andskotast á áróðurslega í meira en mannsaldur, var ekki lengur til, enda voru þau í tilvistarkreppu næstu árin þar á eftir. Og þá var kjörið tækifæri til að leysa Nató upp og leita friðar og sam-starfs við aðrar þjóðir á heimsvísu, en það var ekki gert. Stjórnvöld Vesturlanda vildu áfram halda öllum hernaðarvöldum til að geta kúgað og ráðskast með veröldina sem fyrr - að vild !

 

Engum ætti að dyljast að ástandið í Úkraínu hefur verið keyrt upp með ágangi frá Vesturlöndum og Nató. Það er eins og verið sé að þreifa fyrir sér hvar veiku blettirnir í varnarkerfi Rússlands séu. En þetta áreiti hefur gert Rússum það miklu betur ljóst um hvað er að tefla. Þeir eru betur vakandi á verði nú en þeir hafa lengi verið og munu verja sitt land með öllu því afli sem þeir hafa yfir að ráða !

 

Auðlindir Rússlands liggja því ekki á lausu fyrir orkuhungruðu auðvaldi Vesturlanda, hvorki nú eða síðar. Þar verður öllum ágangi mætt með fullum varnarmætti og menn með glóru ættu að vita hvað það þýðir. Og Rússland verður trúlega ekki eitt í þeirri vörn, því aðrar þjóðir munu þekkja sinn vitjunartíma, ef til slíkra átaka kemur !

 

Bandaríkin geta ekki haldið áfram að kúga allan heiminn og þó bandarísk stjórnvöld hegði sér á Hitlers-vísu í yfirstandandi tíma, er ólíklegt að bandaríska þjóðin sjálf verði sátt við það framferði. Og þó lygafréttastofurnar haldi sannleikanum enn um sinn frá bandarísku þjóðinni, kemur að því að staðreyndir mála leita út. Lygar bresta þegar á líður. Þær halda ekki til lengdar !

 

Bandaríska þjóðin vill ekki tortímingar-styrjöld frekar en aðrar þjóðir og íbúar þessa heims. Og margt er að segja henni þessa dagana, að hlutirnir séu ekki eins og reynt hefur verið að telja henni trú um. Fólk í Bandaríkjunum er að vakna til vitundar um þá hættu sem kann að vera yfirvofandi vegna ábyrgðarleysis stjórn-valda þeirra. Og framundan eru kosningar sem kunna að snúast um það eitt að kjósa með glóru eða á móti glóru ?

 

Ekkert ríki má vera í þeirri stöðu eða komast í þá stöðu, að kúga allan heiminn. Ný heimsskipan fríverslunar og frjálsari milliríkja-viðskipta bíður við dyrnar. Bandarísk stjórnvöld verða að skilja það að óbreytt ástand er ekki í boði lengur. Hin alþjóðlegu kúgunartæki sem þau hafa hingað til notað gegn öðrum þjóðum, eru að glata yfirgangs-stöðu sinni og duga ekki lengur !

 

Samstarf þjóða verður að byggjast á jafnréttis-stöðu og gagnkvæmri virðingu. Flestar þjóðir virðast gera sér grein fyrir því nú á dögum, nema þá Bandaríkin. Þau virðast vilja halda í yfirgang sinn áfram, en heimurinn hafnar því og vill breytta skipan mála, meira frelsi, meira réttlæti og meiri jöfnuð í samskiptum þjóða. Fyrst við slíkar aðstæður getum við, mannanna börn, öll gengið saman upprétt til móts við betri framtíð !

Um hégómahræringar samfélagsins !

 

 

 

Sérhvert þjóðfélag á Vesturlöndum virðist eiga létt með að koma sér upp mótmæla-söfnuði. Það er svona nokkurnveginn sam-þjálfaður upphlaupshópur sem rýkur til ef það á að mótmæla einhverju. Í fæstum tilvikum á það skylt við hugsjónir, því þarna er fyrst og fremst verið að taka þátt í einhverju sem er spennandi og gefur lífinu lit. Fullt af óstöðugu fólki er þá til í tuskið !

 

Fólk sem þekkir lítið til almennra verka, hefur til dæmis sjaldan dýft hendi í kalt vatn, er í nafni mótmæla-samstöðunnar oftast tilbúið að taka lifibrauðið frá öðrum sem þurfa að vinna hörðum höndum. Það fyllist menningarofsa, æðir á samkomu-stað og sker lífsafkomu annars fólks niður við trog og þykist gera vel. Svo fer það heim og sest við kaffibolla og sígó og talar glaðbeitt um hvað það hafi nú staðið sig vel á stórmenningar-vaktinni !

 

Sú var tíðin á Íslandi að fólk mótmælti ranglæti af hugsjón, barðist fyrir mál-efnum verkalýðs af hugsjón og gekk nánast fyrir hugsjón. En sá tími virðist liðinn í þessu landi. Nú mótmælir enginn ranglæti, nú berst enginn af fullum heilindum fyrir verkalýðshugsjón og nú gengur enginn fyrir hugsjón. Svona langt höfum við gengið afleiðis á tæpri hálfri öld og áfram stefnum við að ystu brún !

 

Menn standa með ranglætinu ef þeir fá beinið sitt, enginn vill nú vera svo aumur að tilheyra verkalýð, allir eru stjórar að eigin sögn og annarra, og fólk gengur ekki lengur fyrir hugsjónum. Það gengur hinsvegar, af fullri meðvirkni, í takt við alla uppvakta græðgi í samfélaginu. Það magnar hana með afskiptum sínum, og fær þó aldrei nóg í sinn hlut. Þannig breytni leiðir allt til falls og það getur varla orðið langt í það !

 

Margt mótmælalið virðist horfa mikið á það að komast í fjölmiðla fyrir framferði sitt. Það vill verða frægt sem aðgerða-sinnar og þvælist um allar trissur til að verða sér úti um hasar. Hvernig er það, þarf þetta aumingja fólk aldrei að vinna ?

 

Hvar fær það pening til afkomumála, þegar það flækist landa milli árum saman og þykist vera að bjarga heiminum ? Þetta virðist að stærstum hluta vera snarruglað lið sem gengur fyrir hégóma, sýndar-mennsku og athyglissýki á háu stigi !

 

Samfélag þar sem allir vilja að lokum verða afætur, getur ekki átt sér langt tilvistarskeið. Þeir sem sleikt hafa rjóma alla sína tíð, verða sjaldan hæfir til að vera forsjá annarra í samfélagslegum hags-munamálum, en eru þó settir í það verkefni allt of oft vegna misskilnings af hálfu kjósenda. Það leiðir svo af sér samfélagslegan ófarnað, sem þó er aldrei rakinn til föðurhúsanna. Hégóminn ríður sjaldan við einteyming og síst í nútíma-samfélögum. Það sannast æ ofan í æ og það er öllum til óþurftar !

 

 

 

 

 

Í bláum veruleika !

 

 

 

Veruleikinn birtist fólki með ýmsu móti. Nokkuð stór hluti af mannkyninu virðist haldinn ranghugmyndum og vill mála sitt umhverfi að vild sinni, óháð því hvað öðrum finnst. Þar kemur heilbrigð hugsun ákaflega lítið við sögu eða lýðræðisleg afstaða og því er ruglið í veröldinni oftast í meira lagi !

 

Sumir eigna sér umhverfi í bláu og vilja sjá allt í bláu. Aðrir eigna sér alla regnbogalitina og regnbogann í ofanálag og eignaréttur í augum slíkra aðila verður þá mjög svo afstætt hugtak. Sumir vilja sjá allt í rauðu og ropa hátt um það, enn aðrir vilja sjá umhverfi sitt í grænum veruleika og sjást þá ekki fyrir. Hver vill eiga svokallað sitt með réttu eða röngu og margar manneskjur virðast fara létt með að upplifa sig sem nafla veraldar eða jafnvel alheimsins og þá er egóið komið upp í hæstu hæðir !

 

Allt getur þetta verið mjög skrautlegt út af fyrir sig, en varasamt þó á margan hátt, einkum með hliðsjón af álagi á sálarlega stöðu. Verst er þó þegar algjör umskipti verða með því hugarfarslega róti sem slíku fylgir oftast. Til dæmis þegar manneskja sem hefur viljað sjá allt í grænu tekur upp á því að vilja sjá allt í bláu !

 

Það gerist til dæmis þegar veruleikinn verður skyndilega allur annar og þá líklega fyrir einhvern þrýsting rang-hugmynda. Þegar slíkt gerist á vafalaust einhver persónuleikabreyting sér stað hjá viðkomandi manneskju sem einungis er þá trúlega á færi afburða sálfræðinga að skilgreina !

 

Ég fór fyrir nokkru að velta slíkum persónuleika-sveiflum fyrir mér og þar sem ég vildi nú ekki beinlínis hugleiða slíkar umveltur út frá manneskjum, tók ég mið af því að lítil gul hæna, eða segjum bara, lítil græn hæna, vildi allt í einu verða blá ? Hvað þá ?

 

Hvernig kemur það út, þegar veröld sem var með grænan hugarheim í lífi lítillar grænnar hænu, fær bláan hugarheim ? Verður þá hænan sjálf ekki slíkum breytingum undirorpin og breytist hún þá ekki bara í litla bláa hænu ?

 

Og hvernig kemur henni til með að líða eftir slíka umsköpun ? Hefur þá ekki ýmislegt farið forgörðum sem áður þótti ástæða til að varðveita ? Verður ekki allt verðmætamat annað ? Eða má segja : ,,Sjá, hið gamla er farið, ný sköpun hefur orðið til !“ Það geta svo sem verið ýmsir undarlegir leyndardómar í kringum slíkar persónuleikabreytingar, en í þessum pælingum varð mér á að yrkja eftirfarandi vísur sem kannski segja sitt og því læt ég þær fylgja hér með :

 

 

Litla, bláa hænan

 

 

Hún elskar líf sem allt er blátt

og eltir það á röndum.

Og kann að hoppa og hlæja dátt

með hönum úti í löndum.

 

Hún æðir jafnan stað úr stað

og stundar sig að grafa.

Fólk skilur ekki eðli það

sem umskiptingar hafa.

 

Úr einu hún í annað fer

þó allt hún viti fátt um.

Og fettubrettu ferlið er

á flugi í öllum dráttum.

 

Og þótt hún segi þetta og hitt

er það sem hvati á ælu.

Hún gerir alltaf gaggið sitt

að glappaskotaþvælu.

 

Svo uppi á borði engan séns

hún öllu lengur hefur,

þó kroppi hún margt í kringum Jens

sem kornið henni gefur.

 

Því hann sem fyrr er henni kær

sem himintengdur goði.

En sannleikskorn hún fráleitt fær,

sú fæða er ekki í boði.

 

En samt hún kýs að brosa breitt

á blárra óra valdi,

sem virðast snúast um það eitt

hún áfram stöðu haldi.

 

Þar unir hún sér alla tíð

við egó skammtinn vænan.

Og gefur skít í land og lýð,

- litla, bláa hænan !