Nokkur orð um tvennskonar líf !

 

 

Þar sem fjöldinn fer um, er margt að sjá. Að setjast á bekk í borgargarði á góðviðrisdegi og horfa á iðandi mannlífið allt í kring, er mörgum tamt. Kannski er meira um að eldri borgarar geri slíkt - en þó, unga fólkið er þar líka með. Hver getur verið ónæmur fyrir slíkum margbreytileika lífsins !

 

Hvað skyldi annars sitjandi fólk á bekkjum vera að hugsa við slíkar aðstæður ? Má ekki hugsa sér að gleðin yfir lífinu sé því ofarlega í huga ? Því vissulega er lífið merkilegt fyrirbæri og ætti að vekja hvern mann til áhuga og umhugsunar, ekki síst um höfund þess – Hinn Lifandi Guð !

 

Eftir svo og svo mörg ár deyjum við eins og við vitum öll. Sumir deyja þá alfarið frá lífinu, en aðrir deyja til endurfæðingar inn í hið raunverulega líf !

 

Og fyrst þetta jarðneska líf getur sannarlega verið svo yndislegt í gegnum þær góðu stundir sem gefast, hvað skyldum við þá skilgreina öllu gildismeira en það – auðvitað hið fullkomna og raunverulega líf ?

 

Hið raunverulega líf er nefnilega líf án dauða. Það er eilíft líf ! Þannig hefur Skaparinn hugsað sér framtíð barna sinna, þeirra sem vilja fylgja honum og leið ljóssins og þrá hið eilífa líf í skjóli hans. Það getur að sjálfsögðu enginn gefið manninum eilíft líf nema Guð einn !

 

Menn snúast mikið í kringum svokallaða ljósleiðara í þessu lífi, en þar er kannski verið að bjóða upp á sitthvað sem er ekki sérlega uppbyggilegt fyrir mannssálina. Líklega er þar frekar tilboð um myrkur en ljós. Guð er auðvitað hinn eini sanni Ljósleiðari sem færir manninum þá hvíld og þann frið sem hann þarfnast !

 

En mannlífsröstin liðast frá ári til árs út og suður og menn eiga það til að missa tímann algerlega frá sér í æstum hita sérgæskunnar. Þeir vilja efnast, græða, njóta svonefndra gæða lífsins eins og þeir kalla það, já, eins og frekast er kostur !

 

Allt er það efnislegt mat og andinn ræður þar auðvitað engu. Til þessara efnislegu gæða þarf peninga, mikið af peningum. Og í látunum við að eignast peninga, gleyma menn gjarnan eigin sálarheill !

 

Það er ekki fyrr en á banabeði, við dauðans dyr, að sumir þeirra átta sig á því að náðartími þeirra er liðinn, að dauðinn einn og algjör er það eina sem bíður þeirra. Þeir hafa sjálfir valið að ganga glötunarleið og lokað leið sinni til hins varanlega lífs !

 

Og nú eru þeir eins og ríki maðurinn í helju. Græðgi augnabliksins er að baki í hugum þeirra, auðgunarhvötin, svo illilega afvegaleiðandi, stjórnar þar ekki lengur, óttinn við dauðann og syndagjöldin er þess í stað orðinn þar allsráðandi. En það er samt engu hægt að breyta úr því sem komið er, engin von lengur. Tækifærið til að höndla hið eilífa líf er horfið !

 

Allt á nefnilega sinn endatíma, sína lokastund. Meira að segja það sem sumir halda víst í sérgæsku sinni að sé óendanlegt fyrirbæri og bjóði endalaust upp á annað tækifæri hvernig sem menn hegða sér – Náð Guðs !