Hjá tjaldi Saladíns - eftir orustuna við Hattin 1187

Orustan var búin og líkin lágu um allt,

lífs er gengið alltaf í styrjöldunum valt.

Brennandi var hitinn og blóðlykt fyllti svið,

brostin augu störðu úr valnum upp á við.

 

Riddarar með krossa á brjósti og baki sér

birtust svo á hestum hjá niður slegnum her.

Riðu þeir að tjaldi er eitt þar uppi stóð,

ekki voru sýnilegu verksummerkin góð.

 

Höfuð var á spjóti sem þrýst var fast í fold,

fuglar sátu að veislu og átu mannlegt hold.

Ekkert var þar sýnilegt sem vakti nokkra von,

verðug hlaut þar endalokin - Reynald Chatillon !

 

Hestana þeir stöðvuðu og horfðu langa stund

hljóðir yfir valinn – um dauðavígða grund.

Allt sem tengdist hégóma úr hugum þeirra vék,

hræðileg var myndin og reyndi á sálarþrek.

 

Þarna lágu vinir og ættmenn þeirra um allt,

einn og sérhver þeirra með stirðnað hold og kalt.

Dauðinn hafði sótt þá á þessum styrjar stað,

stoltur her var fallinn og brytjaður í spað !

 

Allt var þarna um seinan og ekkert við því gert,

á menn sótti magnleysi þó geðin væru hert.

Ekki þurfti að binda um neitt á blóðtökunnar stað,

boðinn einn sá kostur að sætta sig við það.

 

Riðu menn því hljóðir á hestum sínum frá

hræðilegum valnum, með fölva yfir brá.

Þeir vissu flest það tapað sem áður unnið var,

að orustan við Hattin var blóðugt lokasvar !

 

                                                              Rúnar Kristjánsson fecit