,,Kóngurinn þarf að skíta !“

 

 

Það er nú ekki ýkjalangt síðan kóngar í Evrópu héldu því blákalt fram að vald þeirra væri fengið beint frá Guði og væri þar af leiðandi þjóðum þeirra algerlega óviðkomandi. Það væri bara um prívatmál milli þeirra og Skaparans að ræða !

 

Og svo undarlegt sem það er, gekk þessi túlkun mála í þálifandi kynslóðir og jafnvel lærðustu menn skólunarlega séð. Slíkir menn gerðu litlar sem engar athugasemdir við þetta einkamálefni kónganna við Almættið. Þó náði þessi grófa skilningsvilla yfir á svonefnda upp-lýsingartíma, svo velta má því fyrir sér hver upplýsingin hafi eiginlega verið þegar allt kom til alls ?

 

En hafi kóngarnir verið allt að því guðlegar verur, svona einhverskonar hliðstæður við páfann, sem líka flaggaði persónu-bundnu valdsumboði frá Guði og gerir enn, þá þótti margt samt býsna óguðlegt við athafnir þeirra bæði siðferðilega og réttlætislega séð. Ekki varð með nokkru móti séð að Guð ætti þar nokkurn hlut að máli nema síður væri. En fáir voguðu sér að nefna slíkt, enda konungsvaldið hreint út sagt ekkert lamb að leika sér við á þessum ofurvaldstímum sínum !

 

Menn gátu átt það á hættu að vera hengdir eða hálshöggnir ef það spurðust frá þeim ógætileg orð því mörg voru jafnan konungs-eyrun. Ófáir vesluðust líka upp í dýflissum konungsvaldsins árum saman og dóu þar að lokum. En þannig voru tímarnir, kóngurinn var allt og þjóðin ekki neitt. Kóngurinn sat í umboði himnaríkis að eigin sögn og enginn þorði að mótmæla því og hann notaði aðalinn til skítverkanna eins og jafnan fyrr og síðar !

 

Og ef einhver reyndi að standa með þjóðinni, fólkinu í landinu, gat hann, sem fyrr segir, átt á hættu að verða tekinn af lífi fyrir landráð ,,high treason“, en gegn hverjum ? Nú, líklega gegn kóngsa, einræðisherranum með Almættis umboðið !

 

En kóngarnir voru nú ekki mjög guðlegir, þeir þurftu meira að segja að skíta eins og venjulegt fólk. Þeir tóku sig ekkert betur út á klóinu en aðrir. Og kúkurinn frá þeim var ekkert sérlega konunglegur og lyktin mjög lík og af ósköp venjulegum kúk. Í hverju gat það þá legið, að ósköp venjulegur maður sem þurfti að skíta eins og allir aðrir, ætti að hafa vald frá himnum sem tryggði honum ótakmörkuð völd yfir heilli þjóð ?

 

Það minnir á kvæðið eftir Örn Arnarson, þegar Jón póstur og kotbóndi sagði við kaupmanninn að hann beygði sig auðmjúkur fyrir einum voldugri aðila nánast daglega, en kaupmaður hafði sagst ekki beygja sig fyrir kvabbi manna og kveini. ,,Nú, hver er það ?“ spurði kaupmaður þá, uppfullur af hroka, ,,hver skyldi það vera, sem skipar mér ?“ Og kvæðið endar á svari Jóns. ,,Það er skíturinn yðar, kvað Jón“ !

 

Þarna reyndi kaupmaðurinn að leika kóng eins og kóngurinn hafði reynt að leika Guð í allt of langan tíma, svo að allir dönsuðu með. En þeir urðu að beygja sig báðir hvenær sem kallið kom fyrir kröfunni frá eigin skít. Og árið 1907 var sagt frá því í glettinni blaðagrein í tímaritinu Iðunni, að óp og köll hefðu gengið milli manna við konungskomuna það árið, þar galaði hver upp í annan „kónginn vantar ?“

 

Og hvað vantaði kónginn ? Jú, hann vantaði kopp, en það mátti ekki segja það blátt áfram, en staðreyndin var sú að hinn hátt upp hafni kóngur þurfti líka að þjónusta sinn óæðri enda. Að hugsa sér að sjálfur kóngurinn, skyldi þurfa að kúka og pissa alveg eins og venjulegt fólk !

 

Ágúst H. Bjarnason var sá sem skrifaði greinina og íhaldssöm yfirvöldin bönnuðu blaðið með það sama og gerðu það upptækt. Þorvaldur pólití og annar maður til, voru látnir bera upplagið út á Arnarhól og kveikja í því. En um 200 eintök höfðu samt selst og við það varð ekki ráðið, svo greinin barst út og var lesin með áfergju. En með þessum hætti, með tilvísun til yfirvaldanna, var nú íslensk kóngs-þjónkun, undir algjörum harðlífiskjörum, árið 1907. Það er nú ekki lengra síðan !

 

Sérgæskusinnar vilja vafalaust flestir enn þjóna undir kónga, þjóna undir Mammon og þjóna undir skrattann sjálfan – og alveg sérstaklega ef þeir telja sig fá eitthvað fyrir það. En þjónusta við almannahagsmuni er ákaflega lítils metin af slíkum aðilum, nú sem endranær. Þeir telja sig aldrei til heildarinnar á jöfnum forsendum, en fylgja alltaf öllum þeim sem álíta sig vera með guðlegt umboð til að níðast á öðrum, í þeirri von að fá fyrir það bein eða mola undan borðinu – eins og hundarnir !

 

Sumir íslensku stjórnmálaflokkanna virðast nánast í heilu lagi vera stofnaðir um þá fjandsamlegu samfélagsafstöðu. En mannlegar þarfir eru og verða þær sömu og hingað til og kóngarnir munu alltaf þurfa að skíta, því þeir eru aldrei neitt annað en menn, þótt þeir hafi reyndar sjaldnast náð því að vera það með heilbrigðum og mannsæmilegum hætti !