Spurningin um úthald ?

 

 

 

Á síðari árum hafa margar konur gert sig gildandi í pólitík hér á landi og komist það langt að verða ráðherrar. Athyglisvert er þó að þær hafa svo fljótlega kvatt stjórnmálalífið og látið sig hverfa þar burt af sviði. Þar hafa stjörnuhröp af því tagi verið nokkuð tíð !

 

Sumar þessara kvenna voru taldar líklegar til að verða flokksforingjar í komandi tíð, en eitthvað brást í þeim efnum og styrkur þeirra, ekki síst sá persónulegi, virðist hafa verið verulega ofmetinn. Það má alveg sjá ástæðu til þess að velta því máli nokkuð fyrir sér og hvað það geti leitt af sér !

 

Menn verða oftast pólitískir leiðtogar í gegnum langtíma reynslu og seiglan skiptir þar miklu. En ef konur hverfa þar af vettvangi útkulnaðar, áður en þær öðlast reynslu og seiglu, hvað verður þá um forustu kvenna á þessu mikilvæga sviði ?

 

Karlar sem hafa komist langt í pólitík, virðast miklu síður líklegir til að hætta þar og láta sig hverfa með svipuðum hætti. Þeir virðast vilja standa á sviðinu jafnvel eftir að öll skynsamleg rök mæla með því að þeir ættu að hætta og tími þeirra þar sé liðinn. Þarna virðist vera marktækur munur í starfslegu tilliti milli úthalds karla og kvenna á hinum pólitíska vígvelli !

 

Þær konur sem koma mér í hug í þessu sambandi og mætti nefna eru til dæmis Hanna Birna Kristjánsdóttir, Ragnheiður Elín Árnadóttir, Sigríður Anna Þórðar-dóttir, Sólveig Pétursdóttir, Siv Frið-leifsdóttir, Jónína Bjartmarz, Ingibjörg Pálmadóttir, Eygló Harðardóttir, Valgerður Sverrisdóttir, Álfheiður Ingadóttir, Kolbrún Halldórsdóttir, Ingibjörg Sólrún Gísladóttir, Ásta Ragnheiður Jóhannes-dóttir, Katrín Júlíusdóttir, Oddný G. Harðar-dóttir, Rannveig Guðmundsdóttir, Þórunn Sveinbjarnardóttir og Björt Ólafs-dóttir !

 

Allar hafa þessar konur orðið ráðherrar, en flestar í skamman tíma, og svo ekki söguna meir. Fáeinar hafa haldið áfram í stjórnmálum en virðast samt einhvern veginn hafa tapað pólitísku þunga-vigtargildi sínu og orðið undarlega vægis-litlar í öllu framhaldi málanna!

 

En yfir línuna er þarna um nokkuð margar konur að ræða, sumar á besta aldri, er þær hurfu nánast af vettvangi. Þær virðast bara hafa kulnað út, skort úthald, misst áhugann og í framhaldinu kannski, sem þekktar manneskjur, átt kost á einhverju kröfuminna starfi á góðum launum ? Enginn hefur samt farið í að rannsaka hvað hefur valdið því fráfalli sem hér er gert að umtalsefni !

 

En af hverju er þetta raunin ? Reynir meira á konur í taugaslítandi rifrildis-ferli stjórnmálanna og gerir það álag feril þeirra svo áberandi skammvinnan sem hann virðist hafa orðið í nokkuð mörgum tilfellum ? Hefur pólitíkin kannski önnur áhrif á konur til lengdar en karla ? Eru þær af tilfinningalegum ástæðum líklegri til að ,,brenna út“ á skömmum tíma í pólitík - fremur en karlarnir ?

 

Var það kannski þessvegna sem fyrrverandi forsætisráðherra virtist allt í einu vera búin að fá nóg og hljóp fyrirvaralítið frá sarfsskyldum sínum sem verkstjóri ríkisstjórnarinnar ? Eða var það vegna þess, að flokkur hennar var að mælast á mörkum þess að hann kæmi manni inn á þing í næstu þingkosningum ?