Skrifstofuríkið SÞ !

 

 

 

Það er löngu ljóst, að vonir þær sem bundnar voru við stofnun Sameinuðu þjóðanna í lok heimsstyrjaldarinnar síðari eru horfnar og týndar og tapaðar. Endurtekning mistakanna með Þjóðabandalagið varð fljótt hin ömurlegasta staðreynd, og ekkert hefur getað bætt þá ímynd sem fljótt varð grútskítug í gegnum stöðugan hráskinnaleik stórveldanna. Allt traust milli aðila fór fljótlega í súginn og einskisverður kjaftaklúbbur sat eftir !

 

Auðvitað hefðu aðalstöðvar slíkra samtaka sem SÞ var ætlað að verða, aldrei átt að verða staðsettar í Bandaríkjunum. Það er með ólíkindum að það skyldi verða niðurstaðan. Aðalstöðvarnar hefðu auðvitað helst átt að byggjast upp í einhverju hlutlausu landi en ekki á öðrum valdapóli heimsmálanna. Eftirferlið hefur líka allt tekið mið af því hvað illa var af stað farið í þessum efnum !

 

SÞ hefur lengst af og nánast alla tíð verið hagsmunalegt tæki til að viðhalda fullu forræði Vesturlanda í heimsmálum. Stofnanir samtakanna enduróma þann tilgang með ýmsum hætti. Allir aðalritarar SÞ hafa verið hallir undir þá stefnu, en sumir telja að U Thant hafi helst sýnst vera þar nokkur undantekning. En á hans tíma voru mál komin í nokkuð fastan farveg þeirrar stýringar sem löngum hefur ráðið för hjá samtökunum og í raun, allt frá byrjun, stuðlað að því að brjóta áhrifavald þeirra niður innanfrá !

 

Nú er SÞ fyrst og fremst þunglamalegt skrifstofubákn, verulega kostnaðarsamur kjaftaklúbbur sem skilar ákaflega litlu í heimsfriðarlegum skilningi. SÞ er því nákvæmlega eins og Þjóðabandalagið var á sínum tíma. Sumir tala með fyrirlitningu um samtökin sem algera gólfþurrku Bandaríkjanna eða mjög svo skítugan afþurrkunarklút Vesturlanda og sannarlega virðist það ekki að ástæðulausu !

 

Sameinuðu þjóðirnar hafa aldrei verið sameinaðar og nafnið eitt er hið argasta ónefni sem slíkt. Stórveldapólitíkin hefur fyrir löngu eyðilagt allt í þessum efnum og spillt sérhverjum möguleika til gagnlegra milliríkjasamskipta. Öryggis-ráðið virkaði alla tíð öfugt og tryggði hagsmuni stórveldanna og þar með framvindu ranglætisins. Það valtaði yfir Allsherjar-þingið hvenær sem þörf var á því talin. Svo til sérhver stofnun á vegum þessa bákns sem SÞ er, hefur allt frá upphafi borið sitt vitni um tvöfeldni og hlutdrægni í málum. Þar hefur alltaf skinið í gegn og drottnað í öllu, undirlægjuhátturinn gagnvart yfirboðinni stefnu ráðandi ríkja !

 

Það væri því hreint og beint heilsufarsleg bót að því fyrir heiminn og heimsmálin, að leggja SÞ niður sem fyrst og verja þeim óhemju fjármunum sem í það bákn fara, til einhvers gagns fyrir þurfandi þjóðir, hvernig svo sem það yrði gert. En þar mætti auðvaldið eitt ekki fá að ráðskast með öll mál bak við tjöldin, eins og verið hefur hingað til, allri veröldinni til óþurftar og skammar !

 

Tilraunin sem gerð var til ætlaðra heimsfriðarmála 1945, með stofnun Sameinuðu þjóðanna, var mjög snemma eyðilögð og líklega vitandi vits, enda hefur enginn nokkra tiltrú lengur á framgöngu og gagnsemi SÞ í því sambandi og segir það sína sögu um það hvernig til hefur tekist !

 

Í margpóla heimi þar sem kapitalískt einræði fær ekki að drottna yfir öllu, er fólgin helsta von mannkynsins um manneskjulegri viðhorf í samskiptum þjóða. Þar ætti að vera hægt að koma milliríkjaviðskiptum í traustara og trúverðugra horf. Það sem kynni að verða þá til, eftir tímabært og endanlegt fráfall SÞ, verður að flestu leyti að taka mið af því að verða í engu eins og SÞ !