Er öll endurhæfing og þroskareynsla einskisvirði ?

 

 

 

Það fer varla framhjá neinum að ofbeldisvæðing hins íslenska samfélags er orðin geigvænleg og versnar með hverju árinu. Og samt virðast margir alveg hissa á því hvernig ástandið er orðið. En hversvegna ? Er ekki ofbeldiskennsla í einhverjum mæli nánast á hverju kvöldi í sjónvarpinu ? Er ekki talsmáti fréttamanna í sambandi við stríð og manndráp úti í löndum orðinn grófari og tillitslausari en hann var ? Þarf einhver að vera undrandi yfir því ástandi sem hér hefur verið skapað ?

 

Margir telja að íslenskir unglingar, sérstaklega á höfuðborgar-svæðinu, séu margir hverjir í daglegu ofbeldisnámi hjá erlendum aðilum sem hér hafa sest að. Talað er um ýmsar mafíur í því sambandi, frá þessu og hinu landinu. Nei, það þarf enginn að vera hissa á því hvernig málum er komið í þessum efnum í landinu okkar. Við höfum ekki staðið neinn vörð gegn ómenningunni. Við höfum þvert á móti flutt hana inn í stórum stíl !

 

Í dómsmálum og frelsissviptingar málum, hefur alltaf verið talað mikið um að endurhæfa brotamenn. Þar hafa margir verið dæmdir til samfélagsþjónustu, til að opna augu þeirra fyrir gildi samfélagsins, og þörf okkar fyrir það að hlutirnir geti gengið fyrir sig með eðlilegum hætti, öllum til ávinnings. Og endurhæfðir einstaklingar hafa víða sýnt gildi sitt og öðlast nýja sýn og betri viðhorf til að varðveita og efla öryggi okkar allra. Slíkt ber að þakka, því aukin reynsla samfara auknum þroska dýpkar skilning okkar allflestra og gerir okkur að samfélagshæfari einstaklingum !

 

Unglingar og fólk á æskuskeiði gerir oft sitthvað heimskulegt, en lærir svo oftast að hegða sér á betri hátt með aldrinum. Margir hafa vafalítið gegnt ráðherra-störfum á Íslandi þó skjöldurinn hafi ekki alltaf verið 100% hreinn. Þegar manneskja er látin gjalda fyrir áratuga gamalt mál og verður að segja af sér ráðherradómi fyrir vikið, finnst mér seilst nokkuð langt í samfélagi þar sem flestir glíma við einhverjar brotalamir. Manneskjan hefur sjálf sagt : ,, Ég er ekki sama manneskjan og ég var fyrir 35 árum !“

 

Ef viðkomandi manneskja er ekki boðleg sem ráðherra eftir þroskareynslu síðustu þrjátíu og fimm ára, eftir þá endurhæfingu sem sá tími hefur væntanlega veitt henni í lífinu til að verða ábyrgari og frambærilegri manneskja, hvaða dóm fellir þá sú hræsnis áfelling yfir íslenskt samfélag ? Er þá öll endurhæfing og þroskareynsla einskisvirði og tilgangs-laus, fær þá enginn sem hugsanlega hefur brotið eitthvað af sér annað tækifæri ? Er íslenskt samfélag þá orðið þetta syndlausa samfélag þar sem allir hafa rétt til að grýta aðra vegna sinnar eigin ímynduðu fullkomnunar ?

 

Nei, við vitum að í samfélagi okkar eru nánast allir sekir um eitthvað. Hvað skyldu margir syndlausir ráðherrar hafa setið í ríkisstjórnum Íslands ? Hverskonar dómharka var það sem ruddist allt í einu fram á sviðið í umræddu máli Ásthildar Lóu Þórsdóttur til að tryggja grýtingu hennar ? Og það í samfélagi sem virðist hafa skilið við flest góð gildi, en telur sig samt sýnilega fært um einhverskonar pólitískar aftökur þegar þeirra er krafist af þeim sem slíku vilja stjórna ?

 

Það er full ástæða til að lýsa yfir skömm á þeirri heimatilbúnu hræsni sem þarna var höfð í frammi. Sú reynsla sem trúlega hefur markað Ásthildi Lóu dýpst á lífs-leiðinni, er flestu öðru líklegri ástæða til að gera hana hæfari til þeirra hluta sem hún hefur sagt að hún brynni mest fyrir. Hún hefði því átt skilið að mæta meiri skilningi og fá að sýna betur hvað í henni býr. Það er ævagamalt mál og langreynt sannmæli, að sumir vita ekki hvað þeir gera, þegar öfugsnúin siðvitund ræður för, og það virðist því miður sannast enn og aftur !