Ísland í stórveldaslagnum !

 

 

 

Íslensk yfirvöld sýnast hafa mikla tilhneigingu til að burðast með býsna stóran hluta af samvisku heimsins, þó að heimurinn virðist raunar að mestu leyti samviskulaus. Ef allar þjóðir væru jafn íhlutunarsamar og yfirmáta afskiptasamar og íslenska örþjóðin, væri ástand heimsmála trúlega mun verra en það er, og er það þó enganveginn gott !

 

Íslensk stjórnvöld virðast nánast hafa gert það að venju sinni að taka þátt í deilumálum stórvelda heimsins með þeim hætti sem ráðamenn engrar annarrar smáþjóðar myndu láta sér detta í hug að gera og kysu þess í stað að forðast allt slíkt sem heitan eldinn. Af hverju skyldi sú afskiptasemi vera orðin svo glórulaus sem raun ber vitni og hreint út sagt hættuleg fyrir okkar litlu þjóð ?

 

Það er alltaf afar vont ástand sem getur skapast þegar minnimáttarkennd snýst upp í stórmennskubrjálæði, en það getur til dæmis gerst þegar 300.000 manna þjóð lætur eins og hún sé í það minnsta 100 milljónir og auk þess geysilega áhrifarík um allar jarðir. Þá getur fram-kvæmdavaldið slitnað úr öllum tengslum við heilbrigða og eðlilega dómgreind, og það af staurblindu ofstæki, þjóðþingið orðið eins og rómverska öldungadeildin á keisaratímanum, talandi um allt en engu ráðandi, og sjálfur dómstólavirðuleikinn glatast í skúffuðum veruleika eigin pappírsflóðs !

 

Slíkt ástand kallar ekki á neitt sem kann góðri lukku að stýra, enda fáránlegt af örþjóð að máta sig við eitthvað sem er margfalt stærra vandamál og viðfangsefni en hún gæti nokkurntíma ráðið við, hvernig sem að málum væri staðið. En það er líklega gert í trausti þess að okkur verði alltaf bjargað frá afleiðingum gerða okkar í nafni Bandaríkjanna og Nató !

 

En það er löngu kominn tími til þess að við förum að hegða okkur í réttu samræmi við það sem við erum, nefnilega örþjóð - sem á allt sitt undir því að friður ríki milli þjóða í þessum heimi. Af hverju berjumst við ekki heilshugar fyrir því á alþjóðavettvangi sem þjónar best hagsmunum okkar sem friðelskandi þjóðar ?

 

Margt virðist því miður benda til þess að stór hluti íslenska þjóðþingsins hafi meiri vilja til að þjóna erlendum hagsmunum en beinum íslenskum þjóðar-hagsmunum og vilji helst koma forræði lands og þjóðar út fyrir íslenska lögsögu og telji því best borgið þar. Staða okkar og sjálfstæðis okkar, í fullum þjóðlegum skilningi, hlýtur að teljast hrikaleg, ef svo er. En vonandi er staðan ekki svo svört og vonlaus þó margt sé í vondu fari !

 

En þingið virðist þannig saman sett, að ég sem Íslendingur finn ekki til nokkurs málefnalegs skyldleika við fulltrúa þá sem þar sitja og mér finnst það vont. Ég væri feginn ef ég gæti treyst forustuliði lands míns til að gæta hagsmuna þjóðar minnar, til dæmis gagnvart erlendri ásælni og erlendri stýringu, en mér er lifandis ómögulegt að bera traust til þess og þar við situr. Enda skilaði ég auðu við síðustu kosningar og gat ekki annað !

 

17. júní er tilbúinn þjóðhátíðardagur Íslands, ákveðinn í virðingarskyni við Jón Sigurðsson sem fæddist þann dag árið 1811. Vitað er samt, að mjög margt fólk lét aldrei af tryggð sinni við 1. desember, fullveldisdaginn okkar. Ég á sjálfur mjög fagrar og þjóðlegar minningar um fólk sem var ungt þegar það fagnaði fullveldi landsins og heiðraði 1. desember alla ævi. Ég held að íslenska þjóðin hafi hugsanlega aldrei verið íslenskari í sér en einmitt fyrstu árin eftir 1918. Skyldum við nokkurntíma geta orðið slík aftur hvað manndómsgetu varðar ?