Höfuðformúla nútíðarandans snýst um sjálfið eitt og framgang þess !

 

 

Hvað mörg viðtölin í fjölmiðlum byrja á því að viðkomandi tekur fjálglega fram, að hann eða hún hafi meistaragráðu í þessu eða hinu, frá þessum eða hinum háskólanum. Og jafnvel fleiri gráður en eina. Þar með telst víst manneskjan orðin gjaldgeng í alla umræðu og það sem hún segir, allrar virðingar vert. En er það í rauninni svo ? Er keisarinn í einhverjum fötum ?

 

Þegar menntun og reynsla fer saman hjá fólki, eru mjög mikil líkindi á því að góð undirstaða sé fengin og til staðar séu ábyrgar og uppbyggilegar manneskjur, sem líklegar séu til að koma mörgu góðu til leiðar í samfélaginu. En menntun án allrar reynslu, jafnvel þó gráður séu fyrir hendi og próf að baki, reynist í mörgum tilfellum ónógur grunnur að hæfni í starfi. Þá er treyst á skólun sem hefur ekki fengið þá nauðsynlegu styrkingu sem reynsla og starfsþjálfun gefur. Og allir ættu í raun að vita að menntaðir asnar eru alltaf, samfélagslega séð, hættulegri en venjulegir asnar !

 

Það er mikil þörf á því að maður sem fengið hefur góða menntun, hefji störf sem aðstoðarmaður eða samstarfsmaður reynslu-mikils manns og fái við þær aðstæður réttan undirbúning og trausta sýn til þeirra verkefna sem vinna þarf. Þá erum við að tala um upphaf ferils til farsældar. Það er engin viska í því að henda allri ábyrgð á mikilvægum málum í óreyndar hendur. Þar þarf að sýna fyrirhyggju og framsýni. ,,Traustir skulu hornsteinar hárra sala, í kili skal kjörviður“ segir hin forna speki og sú leiðsögn er jafngild og áður og henni ber að fylgja svo vel greiðist úr málum !

 

Í dag er hinsvegar orðið mikið um það, að menntunarstigið eitt ræður öllu. Óreyndir menn eru hiklaust settir til ábyrgðar og stjórnunarstarfa þó reynslan sé engin. Blautir á bak við eyrun eiga þeir að fara að stjórna öllu. Gráðurnar frá prófborðinu eiga bara að skila sér, en það gera þær ekki án reynslu, nema í örfáum tilfellum kannski, þegar um afburðamenn er að ræða. Mörg samfélagsleg áföll er hægt að skýra út frá hrokafullu ofmati á lærdómsgráðum, og jafnframt algjöru skilningsleysi og vanmati á nauðsyn reynslunnar !

 

Skólunin er heldur ekki að skila sér jafn vel og áður, því allt kerfið er keyrt á mun meiri hraða en fyrr. Það gerir það að verkum að ítroðslan verður stöðugt handahófskenndari og ómarkvissari, og aukin óvissa varðandi það, að hve miklu leyti menntunargildið haldist og verði áfram til staðar. Auk þess virðist mjög vaxandi ábyrgðarleysi vera fylgja þess tíðaranda sem vill ráða öllum borgarhliðum nútímans !

 

Íslenska þjóðin stærir sig af því að menntunarstig hennar sé mikið og gráðufólk þjóðarinnar sterkur og fjölmennur hópur. En þetta gráðufólk virðist að miklu leyti vera ofmetið og virðist líka vera gráðugt fólk að stórum hluta. Þannig að það er nú, ef til vill hreint ekki eins samfélagslega vænlegt lið og margir virðast halda ? Höfuðformúla nútímahyggjunnar virðist nefnilega afar sjálfhverf og snýst fyrst og síðast um egóið. Menntunarmarkmiðið er líklega að hafa háar tekjur og flottan stíl !

 

Það er löngu liðin sú tíð að fólk sé að sækja hærri menntun til Danmerkur, til að duga landi sínu og þjóð. Andi Fjölnismanna er hvergi á flugi á Íslandi í dag og ekki heldur hinar þjóðlegu hugsjónir Jóns Sigurðssonar. Nú er allt metið til verðs á markaði nútíðarandans og eftir frjáls-hyggjufullum slagorðum hans. Nútíðarandinn vill blákalt setja sinn verðmiða á hvern mann. Þessi kostar þetta og hinn þetta. Hvað kostar þú ?

 

Erum við ennþá Íslendingar og verðum við Íslendingar áfram ? Eða hvað verðum við í komandi tíð ? Það er ef til vill hin knýjandi spurning dagsins. Erum við kannski þegar komin með verðmiða á okkur, hvert og eitt ? Vilja menn selja sig ESB, vilja menn selja sig Nató, vilja menn fara í einum pakka með Grænlandi í eignarhendur bandarískrar útþenslu, eða gera einhvern ríkan, útlendan Rottuklett að eiganda að Íslandi ?

 

Er einhver þjóðleg sjálfstæðishreyfing til í landinu nú á þessum allsráðandi markaðs-hyggjutímum ? Stjórnmálaflokkarnir virðast allir hafa geispað golunni hvað það örlagamál Íslendinga snertir. Þingheimur virðist bara sammála um að bulla um smámál, en stóru málin eru ekki nefnd eða þær hættur sem vofa yfir sjálfs-stjórnarmálum Íslands og fullveldi þess. Þar virðist viljinn til þöggunar öllum sameiginlegur. Það er því engin umræða í gangi um það, þegar margyfirlýstar vinaþjóðir okkar eru að flá afkomu-möguleika þjóðarinnar frá henni með svívirðilegu hernaðarlegu arðráni vegna aðildarinnar að Nató !

 

Fulltrúar þjóðarinnar virðast fúsir til að samþykkja allt yfirþjóðlegt vald í flaðrandi auðmýkt á ráðstefnum erlendis og á þjóðþingi Íslendinga og hvar sem er, eins og aðeins kvislingum væri ætlandi að gera. Við eigum greinilega enga fram-bærilega forsvarsmenn til að tala uppréttir máli fullvalda þjóðar. Hér virðast aðeins undirlægjur erlends valds. Með sama áframhaldi verður engin íslensk þjóð til eftir 50 ár !