Að bera virðingu fyrir þjóðþinginu !

 

 

Sem Íslendingur, og í eina tíð stoltur af því að vera það, hefði ég talið að það ætti að vera sjálfgefið, að maður ætti að geta verið á fullum forsendum í þeirri stöðu, að geta treyst þjóðþinginu til að halda uppi vöku og vörn fyrir fullveldi Íslands og frelsi og sjálfstæði lands og þjóðar, í samfélagi þjóðanna. En maður er það bara ekki, og að mínu mati, vantar þar meira að segja mikið á. Og ég verð að segja, að mér þykir það hart að vera í þeirri stöðu !

 

Þjóðþingið hefur sett svo niður í mínum augum, og ekki síst á síðustu árum, að það er í huga mínum hrollvekju næst. Ef maður skoðar síðustu hundrað árin í ljósi sögunnar, eru afrek íslenskrar þingsögu ekki sérlega mikil að vöxtum, en afglöpin mörg. Og afrek þess meirihluta sem lengstum hefur ráðið þar, hafa, að mínu mati, lítil sem engin verið. Þar hafa margir setið, sem ekkert erindi hafa átt inn á þing, og gerðu þar ekkert gagn, en í sumum tilfellum mikið ógagn varðandi frjálsan málstað þjóðarinnar og þjóðlega, íslenska reisn. Ég tel það mikið vafamál að þau skaðaverk sem þannig hafa verið unnin verði nokkurntíma bætt, því flest bendir til hins gagnstæða !

 

Við Íslendingar erum lítil þjóð, meira að segja örlítil þjóð, en við eigum að geta leyft okkur að eiga sæmd fyrir því. Við höfum falið þjóðþinginu varðveislu þjóðlegrar sæmdar okkar, en verkin sýna þar merkin og hafa lengi sýnt og þau eru því miður ekki góð. Þjóðþingið hefur - að mínum skilningi - á margan hátt gert okkur Íslendinga enn minni en við ættum að þurfa að vera. Það er ekki að verja fullveldi okkar eða sjálfstæði. Það er alveg ljóst fyrir mínum augum. Ég veit eiginlega ekki lengur til hvers það situr, en mér virðist það ekki vera á neinni öryggisvakt fyrir íslensku þjóðina. Og er þá einhver þar að sinna því sem sinna þarf ?

 

Að minni hyggju, er þjóðþingið nánast hvergi þar sem það ætti að vera og láta til sín taka. Og þessvegna get ég ekki lengur verið stoltur Íslendingur. Það er meira en sárt að vita og sjá, að það er yfirleitt allt svikið sem hægt er að svíkja, þegar samið er við útlendinga um mál lands og þjóðar. Við virðumst vera orðin eða að verða glötuð þjóð með glatað forustulið. Hin gömlu gildi okkar sem gáfu okkur hér áður fyrr reisn og vilja til heiðarlegrar framgöngu í hvívetna, virðast einskismetin í dag !

 

Eftir tíu ár eða svo, verða ungir Íslendingar kannski orðnir að fallbyssu-fóðri í komandi styrjöldum Banda-ríkjanna, ef fer sem horfir. Og það er vont að sjá þá blóðugu framtíð vera að hvolfast yfir okkur, forustulausa örþjóð, með allri þeirri bölvun sem því mun fylgja og sennilega mun ganga frá þessari vegblindu og villuráfandi þjóð okkar að fullu innan skamms. Mig tekur því sárt til lands míns og þjóðar, okkar mjög svo  útlendinga-herjaða samfélags !

 

Nei, því miður ! Ég get ekki borið virðingu fyrir þjóðþinginu. Mér er það alveg lífsins ómögulegt. Það er engin manneskja þar lengur sem ég ber virðingu fyrir eða traust til. En þar eru margar persónur nú sem ég hef skömm á og ættu þar sannarlega ekki að vera. Og mér virðist sem það sé stöðugt verið að draga þingið lengra niður á aumara plan með innihaldslausum umræðum, sem oft snúast um ekki neitt, nema þá kannski það eitt - að lýðskrumsfullir ræðumenn eru að reyna að auglýsa sjálfa sig, í gegnum síbyljulega sjálfsdýrkun og með ærnum tilkostnaði fyrir alþjóð !

 

Á íslenska þjóðin þetta ástand skilið ? Erum við virkilega orðin svo manndómslaus að við eigum þetta skilið ? Ég á erfitt með að trúa því. Ég trúi því miklu frekar, að þjóðin sé töluvert mikið betri en sú mynd sem þjóðþingið virðist hafa einsett sér að gefa af henni, í gegnum það sem kölluð eru störf þess. Sú mynd finnst mér ekki ásættanleg fyrir þann orðstír sem íslenska þjóðin átti forðum og gat sér með drengskap sínum og friðarvilja gagnvart öllum öðrum þjóðum. Þar verður sönn siðbót og rétt viðreisn að koma til !

 

Við þurfum og verðum að vera þess umkomin að koma fólki á þing sem stendur í lappirnar fyrir þjóðleg réttindi okkar Íslendinga og sleikir ekki skósóla útlendinga frá degi til dags. Aumingja-dómurinn er að fara með okkur í hundana og þaðan á haugana. Það vantar ekki að við hlaupum upp til handa og fóta fyrir allskyns hégómamálum en lífshags-munamál okkar, svo og nauðsynlegir innviðir, fá að sitja á hakanum og grotna jafnvel niður. Fjármunir þeir sem í það hefðu átt að fara til úrbóta, eru sendir úr landi, til Nató eða stríðandi landa, á kolvitlausum villu-forsendum !

 

Við þurfum að rísa á fætur og standa í lappirnar gegn spillingu og yfirgangi upprennandi innlends, útlendinga-sleikjandi peningaaðals, sem virðist ekki vita neitt um þjóðlega sæmd. Þá gætum við farið að styrkja okkar eigin merg og sannir Íslendingar geta þá vonandi farið að verða til á ný, með stoltum brag. Ef ekki, þá verður hin tilvistarlega Íslandssynfónía senn útspiluð og þjóðleysið líklega eitt framundan hjá úrkynjuðum, enskumælandi áttavillulýð !

 

Ekkert þjóðlegt sannleiks svar

sálna til er fengið,

þegar allt sem íslenskt var

er frá lífi gengið !