Er leiðandi fólk að þjóna þjóð sinni heilshugar ?

 

 

Sú spurning hefur sótt á mig sem og aðra, hvort forustufólk í íslenskri pólitík yfir línuna, sé í raun fært um að axla sitt hlutverk með eðlilegum hætti í þágu þjóðarheilla ? Þá er einfaldlega átt við það hvort þetta fólk hafi þá hæfni til að bera, að geta tekið ábyrgð á lífs-hagsmunum þjóðarinnar í nútíð og til framtíðar ?

 

Ég hef nefnilega sívaxandi efasemdir um getu þessara aðila til að skila þessu höfuðverkefni sínu með ásættanlegum hætti. Ekkert forustufólk virðist hafa komið fram í íslenskri pólitík um mjög langt skeið, sem getur talist yfir meðallag að hæfni á viðkomandi sviði. Við eigum til dæmis enga stjórnmálamenn sem hafa látið af störfum vegna aldurs, með orðstír sem er talinn óumdeildur og almennt viðurkenndur sem gildismikill í þjóðlegum skilningi !

 

Slíkir einstaklingar virðast bara ekki til. Hinn norski Einar Gerhardsen var kallaður Landsfaðirinn á sínum tíma sem forsætisráðherra, og það var almennt litið svo á, af miklum meirihluta norsku þjóðarinnar, að hann stæði undir því virðingarheiti. Svo spyrja mætti : Hvar er íslenski Landsfaðirinn ? Hann hefur aldrei verið til. Sennilega er dýrkunin á Jóni Sigurðssyni, sem margfaldaðist eftir dauða hans, komin mikið til af því að enginn hefur komið fram sem jafnast á við hann á stjórnmálasviðinu og hann lést fyrir næstum 150 árum !

 

Það er að vísu vel þekkt staðreynd á Íslandi að stjórnmálaforingjum hafi verið lyft hér hátt af eigin flokkum, en aðeins með þeim hætti. Og sú lyfting er ekki mikils virði eða merkileg í þeim skilningi sem hér er til umfjöllunar hvað almennt viðhorf snertir. Enginn íslenskur stjórnmálaleiðtogi hefur áunnið sér óumdeilda virðingu allrar þjóðarinnar, fyrir að sýna sérstaka umhyggju fyrir þjóðarhag – fyrir almannaheill, hér í þessu landi !

 

Enda hafa þeir pólitísku flokksforingjar sem hér hefur lengstum borið mest á, miklu frekar verið umhyggjusamir forsjármenn sérhagsmuna, eins og allar vendingar í íslensku valdasamfélagi hafa vitnað skýrt um alla tíð. Sumir þeirra hafa búið við, - allt að því - persónudýrkun í eigin flokkum, og kannski sérstaklega einn þeirra, en það varð á engan hátt þjóðinni í heildarskilningi til nokkurs ávinnings. Það varð líka ljóst mjög snemma á valdaferli þess manns að hann var enginn fulltrúi heildarhagsmuna !

 

Nei, við Íslendingar höfum yfirleitt ekki átt nein sérstök stórmenni í pólitískum skilningi, nema þá kannski Jón Sigurðsson, og ekki hafa vonir um slíka hæfnis-hvalreka á íslenskum stjórnmálafjörum vænkast hin síðari ár. Þar virðast bara hafa verið meðalskussar á ferð eða gagnslítið vogrek á þeim fjörum - frá sjónarmiði þjóðar-heilla. Og af hverju er útkoman slík ? Af hverju hjakkar þetta forustulið okkar bara í ómerkilegu fari, allri þjóðinni til vansa og virðingar-leysis, jafnt inn á við sem út á við ?

 

 

Það vantar ekki að flest af þessu fólki er hámenntað á skólavísu, það eru svo sem ýmsar gráður til staðar, en eitthvað vantar samt og það virðist nokkuð mikið. Eru gráðurnar kannski orðnar, sérstaklega í seinni tíð, að ávísun á litla innistæðu ? Er hæfnisgetan kannski bara blekking, að miklu eða mestu leyti ?

 

Af hverju virðist vanta svona mikið upp á að heilbrigð trúmennska við land og þjóð, og raunveruleg hæfni forustuliðsins sé eins og eðlilegt ætti að vera ? Er þetta lið kannski alltaf í því hlutverki fyrst og fremst að þjóna eigin sjálfi og jafnframt erlendum hagsmunum, í anda þeirrar ótakmörkuðu sérgæsku sem virðist ráða nánast öllu núorðið í þessu landi ?

 

Það skyldi þó aldrei vera ? Það er hart að þurfa að horfa upp á það að enginn sómi Íslands, sverð og skjöldur, hafi látið á sér kræla í næstum hálfa aðra öld, í stjórnmálalífi þjóðarinnar. Við virðumst bara hafa átt fólk allan þann tíma á þessu sviði, sem sýnist mestanpart hafa verið að snúast í kringum sitt eigið framaferli. Það er að langminnstu leyti þessu liði að þakka að þjóðin gat brotist út úr fátækt til skaplegrar velmegunar. Aðalástæðan fyrir þeim framförum fólst í dugnaði þjóðarinnar sjálfrar á sínum tíma. Hún gerðist sjálf sinn eiginn sómi, sverð og skjöldur og sú staðreynd er og mun lengi vera stolt okkar Íslendinga !

 

Nú er hinsvegar svo komið að unga kynslóðin í landinu virðist ekki hafa á nokkurn hátt sambærilegan metnað til þjóðarþarfa og gamla kynslóðin. Allir virðast vilja hafa það gott, en án þess að leggja þar mikið framlag til. Hver og einn virðist hugsa sér að slíkt framlag eigi að koma frá öðrum. Eigingirni og sjálfselska virðist komin í hæðir miðað við fyrri tíð og fórnfýsi í þjóðlegum skilningi er vart mælanleg. Hvað á að halda okkur uppi og fleyta okkur til lifandi framtíðar, ef staðreyndin er kannski sú að þúsundir þjóðarþegna nenna ekki lengur að vinna, vilja bara vera á bótum og helst lifa á erfiði annarra ?

 

Í ríkiskerfinu er - að margra ætlun og sögn - fullt af fólki að taka laun, sem er þó ekki að skila neinu í sameiginlegan þjóðhagslegan sjóð. Ef það reynist rétt, lifir það bara á framlagi annarra og það gengur bara ekki. Engin velmegun varir við slíkar aðstæður. Eins er það álit margra varðandi borgarkerfið, að allt of mikið sé þar um fjarvistir frá vinnu og skort á skilvirkni í vinnuframlagi !

 

Það er því löngu tímabært, að farið verði með nákvæmum hætti í rannsókn hvað þessa annmarka samfélagsins snertir og síðan þarf að fjarlægja viðverandi afætur frá þeim arðráns-spenum sem þær hafa legið á og hreiðrað um sig við, að því er virðist með þegjandi samþykki kerfis og valda-aðila. Stöðugar hyglingar slíkra veitinga-valdsmanna til fylgismanna á kostnað samfélagsins hafa á margan hátt farið illa með fjárhag okkar og samrýmast á engan hátt eðlilegri stjórnsýslu !

 

Það er ekki nóg að ganga um með gráður og stæra sig af þeim og það í verulega ríflegum ótíma. Menntaður er í raun og veru aðeins sá maður sem sigrað hefur sjálfan sig. Menntun sem er ekki að skila sér, nema kannski í fjölgun afætna í samfélagskerfinu, er einskis virði. Slík menntun styrkir ekkert nema ófrjósamt egó, sem vill sýnilega búa við ævilanga framfærslu sem koma á frá öðrum. Það er forustulið þjóðarinnar sem á að sjá til þess að þjóðin leggist ekki í leti og úrkynjun. Og það forustulið má undir engum kringumstæðum falla sjálft í sambærilegar ómennskugrafir !

 

Og einmitt þessvegna verðum við umfram allt að kjósa okkur bitastæða fulltrúa á þjóðþingið og til starfa í borgarstjórn og í sveitarstjórnir um land allt. Þar þarf að vera fólk sem hefur þann manndóm í sér að geta leitt þjóðina til góðra verka og gæfuríkrar framtíðar – eða til hvers er fólk að bjóða sig fram til slíkra starfa ? Eins og staðan er, vantar sýnilega mikið á að íslenska þjóðin búi við frambærilegar og eðlilegar aðstæður hvað þetta snertir og þar þarf skilyrðislaust að koma til þróun endurhæfingar framboðsaðila sem vísar í rétta átt í þessum efnum, hvað ábyrgð og þjóðrækni varðar !