Eru íslenskir hryðjuverkamenn til ? Hvað er einkavæðing ?

 

 

Það hefur margur spurt þeirrar spurningar eftir íslenska bankahrunið, hvað einkavæðing sé og hvað felist raunverulega í því að einkavæða ? Áður voru þeir hreint ekki svo fáir sem gáfu sér það bara umhugsunarlaust að einkavæðing hlyti að vera af því góða. Ef þeir hinir sömu væru nú spurðir af hverju þeir hefðu gefið sér það, myndi þeim trúlega nokkuð mörgum vefjast tunga um tönn.

Þeir gera sér varla grein fyrir því að þeir urðu nytsöm fórnarlömb hins gífurlega áróðurs sem gekk í þjóðfélaginu á gullkálfsárunum, þar sem stefnan gekk út á það að ekkert sem arðbært væri mætti vera í ríkisins eigu. Nú hafa þeir sumir hverjir fengið alvarlegar efasemdir um að einkavæðing sé eins góð og ýmsir hafa viljað vera láta og það er náttúrulega vegna þess að bankahrunið var afleiðing einkavæðingar sem fór algerlega úr böndunum.

Sjálfstæðisflokkurinn hefur alltaf verið einkavæðingarflokkur og barist fyrir því með oddi og egg að koma öllum hugsanlegum ágóðaeiningum í þjóðfélaginu í hendur útvalinna einstaklinga. Ríkið á bara að sitja uppi með óarðbæran rekstur.

Þessi arfavitlausa flokksstefna var í rauninni einkavædd sem ríkisstefna á hinum allt of langa valdatíma Sjálfstæðisflokksins frá 1991 til 2008, til mikillar ógæfu fyrir þjóðina. Félagshyggjuflokkarnir höfðu lengstum getað dregið talsvert úr því tjóni sem Sjálfstæðisflokkurinn reyndi hvenær sem færi gafst að vinna á velferðarkerfi þjóðarinnar, en þegar Framsóknarflokkurinn afklæddist sínum fyrri flíkum og klæddi sig í frjálshyggjubúning Halldórs-flokkstískunnar, var fjandinn laus og voðinn vís !

Byrjað var á því að verðmerkja allt sem einhvers virði var hjá ríkinu og setja á stofn einkavæðingarnefnd. Lögum var hagrætt með ýmsum hætti svo brottnám ríkiseigna yrði í samræmi við allt sem löglegt átti að teljast, en siðleysið var auðvitað það sama fyrir því.

Svo voru fjölmiðlarnir skrúfaðir upp í það að tala fyrir einkavæðingu og að ríkið eða sveitarfélögin ættu ekki að vera að vasast í rekstri sem skekkti samkeppnisstöðu og væri beinlínis óheilbrigður af þeim sökum. Heilir hópar af nytsömum sakleysingjum voru sendir út af örkinni til að básúna fagnaðarboðskapinn um hinn frjálsa markað sem myndi tryggja hina gullnu framtíð og samkeppni sem myndi skila sér til góðs fyrir almenning.

Og samtímis því var hafist handa við að leiða bestu mjólkurkýr þjóðarinnar út úr ríkisfjósinu og selja þær fyrir slikk í óhreinar hendur. Þvílíkur viðbjóður sem þar var á ferðinni og að hugsa sér hvað menn komust upp með að gera. Aldrei hefur ein þjóð verið rænd svo að segja aleigu sinni við jafn litla mótstöðu. Aðeins þeir sem voru heilshugar félagshyggjumenn sáu teiknin um ógæfuna frá fyrstu tíð, en það vildi enginn hlusta á þá, hvorki mig né aðra slíka. Við vorum sagðir sérvitringar, torfkofaþenkjandi fortíðarsinnar, einangrunarsinnar eða rómantískir draumóramenn. Enganveginn í takt við nýja tíma - tíma gulls og grænna skóga.

Við vildum ekki sjá veisluna sem Árni Matt talaði um og tókum ekki þátt í henni, en bárum kvíðboga fyrir framtíð þjóðarinnar, því eftir fyllirí koma yfirleitt timburmenn !

Og einkavæðing andskotans rændi okkur bönkunum okkar, rændi okkur Pósti og síma og hefði rænt okkur Íbúðalánasjóði líka, ef nokkrir skárri mannanna í Framsóknarflokknum hefðu ekki hysjað upp um sig betri brækurnar, sem reyndar höfðu nærri týnst fyrir heybrókarhátt flokksins, og neitað að ganga svo langt í íhaldsþjónkuninni. Það varð til þess að krafa hinna einkavæddu banka um slátrun Íbúðalánasjóðs náði ekki fram að ganga.

Einkavæðing er í rauninni ránskapur og hreinn og beinn þjófnaður í mörgum tilfellum. Þar er verið í krafti pólitískrar valda-aðstöðu að taka þjóðareigur, verðmiklar rekstrareiningar sem hafa verið byggðar upp, oft á löngum tíma, með skattpenings útlátum almennings, og koma þeim í hendur útvalinna gæðinga pólitískrar sérhagsmunagæslu.

Þetta vita margir og skilja og því hefur mikið verið talað um einka-vina-væðingu !

Við eigum mörg frétta-myndbönd af þeim manni sem mesta ábyrgð bar á einkavæðingarvitleysunni, þar sem hann fer hástemmdum lofsorðum um útrásarsnillingana sína. En það síðasta sem hann sagði um þá alikálfa sína, var hinsvegar, " að við Íslendingar ættum ekki að borga skuldir óreiðumanna " ! Þeir hinir sömu voru aldeilis ekki óreiðumenn í hans augum þegar hann afhenti þeim bankana okkar fyrir nokkrum árum á silfurfati frjálshyggjunnar..........!

En þjóðin virðist geta gleypt hvað sem er og hún er fljót að gleyma. Fjölmargir vilja ekki muna hvað gerðist, það virðist allt of sársaukafullt fyrir þá. Margir af þeim vilja kjósa sama ógæfuvaldið yfir okkur aftur. Þeir kjósendur virðast helst vilja treysta þeim til endurreisnar sem komu hér öllu á kalda kol. Enn ætla þeir að trúa á bláu höndina, enn ætla þeir að hylla einkavæðinguna og frjálshyggju-trúarbrögðin sem hafa þrýst okkur niður í helvíti hagleysunnar. Hvernig má reisa við efnahag landsins með slíkum ófagnaði ?

Og nú hefur sá maður sem kallast forseti Íslands, hellt olíu á alla ófriðarelda af fullkomnu ábyrgðarleysi. Hann átti sinn þátt í útrásinni eins og réttilega var bent á í skaupinu á gamlárskvöld og ýtti undir ábyrgðarlaus veisluhöldin. Hin lýðskrumsfulla yfirlýsing hans á sínum tíma um gjána milli þings og þjóðar, varð að orðtaki sem margir hömpuðu.

En það gæti farið svo að önnur gjá myndaðist í þessu landi og það jafnvel á næstunni,  gjá milli björgunarstarfsins í þjóðfélaginu, þeirra sem vilja lágmarka skaðann af Icesave, og Bessastaða, gjá milli þjóðarinnar og forsetans. Ef slík staða kæmi upp, ætti forsetinn skilyrðislaust að víkja, enda hefur hann orðið því lakari forseti sem hann hefur setið lengur.

Ólafur Ragnar Grímsson hefur sýnt að hann er enginn öryggisventill fyrir þjóðina í embætti forseta Íslands, hann er öllu fremur orðinn að vandamáli í þjóðlífinu !