HANDALAUST FORUSTULIÐ - ANDLEGA TALAÐ

Í keisaradæminu Kína sem var eitt víðlendasta ríki veraldar í eina tíð, voru það  lög, að embættismaður sá skyldi missa báðar hendur sem viljandi fargaði almannafé. Þessi lagasetning þótti innankerfismönnum hörð, enda hefur hún sennilega virkað á kínverska ráðsmenn almannafjár svona svipað og landsdómur virðist virka á íslenska starfsbræður þeirra.

Ýmsum þótti það bara fjandi hart að geta ekki farið sínu fram og þjónað sínum hneigðum, í sínum embættum, í friði fyrir lögum landsins.

Sjálfsagt hafa samfylkingarmenn kerfisins, menn einkaframtaks og mannlegs sjálfstæðis, tautað hundfúlir fyrir munni sér að svona lagasetning væri úrelt og alls ekki í takt við menningarstig lands og þjóðar. Slíkur lagabókstafur stæði sjálfsbjargarviðleitni manna beinlínis fyrir þrifum !

En það hefur alltaf verið svo í öllum ríkjum að einhverjir sérréttindahópar hafa talið sig hafna yfir lög og rétt - í augun slíkra eru lögin bara sett til að virka fyrir neðan þá - til að halda skrílnum í skorðum og tryggja áunnin sérréttindi sérgæðinganna !

Og nú hefur komið í ljós að hið lýðfrjálsa Ísland sker sig ekkert úr að þessu leyti - ákveðinn valdahópur virðist eiga að vera undanþeginn ábyrgð og skyldum, vandi á ekki að fylgja vegsemd hverri, handhafar framkvæmdavaldsins eiga í skjóli vina og félaga á þingi að geta gert það sem þeim sýnist !

Þar eiga engin víti að vera til varnaðar á neinn hátt !

Þannig á að vera hægt að splundra heilu þjóðfélagi án þess að neinn verði gerður ábyrgur, þannig á - í gegnum tveggja manna tal - að vera hægt að fara í stríð við aðrar þjóðir þvert á þjóðarvilja, þannig á að vera hægt að gefa eigur samfélagsins út og suður og svo mætti lengi telja. Engin ábyrgð á að fylgja slíkum " pólitískum prakkarastrikum " - punktur, basta !

Flokkslegir hagsmunir eiga samkvæmt þessu alltaf að vera í forgangi og almannaheill út í kuldanum !

Samfélagsleg niðurrifsverk virðast þannig ekki eiga að teljast ábyrgðarhæf á Íslandi ef þau eru framin af ráðherravaldi, í góðfúslegri sátt við kerfið og þingið. Vanrækslusyndir framkvæmdavaldshafa á víst hér eftir að  verðlauna  í nafni umburðarlyndis og mannréttinda ! Ill umgengni um almannafé á þannig ekki að vera refsiverð og allra síst ef umgengnisaðilinn er háttsettur í kerfinu !

Vissulega má segja að ef viðhorfið á að vera slíkt, þá sé landsdómur úreltur og sannarlega lítið í takt við þann tíðaranda sem býr á bak við slíka afstöðu.....!

En þá vaknar ein spurning virkilega til fulls: Hvað höfum við að gera með þing sem hugsar og vinnur með slíkum hætti ?

Þing sem starfar sýnilega fyrir sérréttindahópa en alls ekki fyrir þjóðina eða að almannaheill !

Það virðist blasa við - að ef hin forna kínverska regla varðandi refsingu við slæmri meðferð á almannafé væri viðhöfð hér á landi, væri allmiklu færra um hendur í ríkiskerfinu en sem svaraði mannaflanum þar.

Sennilega væri kerfið handalaust í raun og veru eins og það virðist nú alfarið vera - andlega talað.

Landsdómsmálið er fyrst og fremst mælistika á það hvernig yfirvöld líta á illa meðferð almannafjár og almannaheilla. Er slíkt refsivert að áliti þeirra eða er ætlun þeirra að verðlauna slíka breytni ?